Παρά την εντατικοποίηση των φορολογικών ελέγχων και την ευρύτερη εγκατάσταση ηλεκτρονικών συστημάτων για την αποτροπή της φοροδιαφυγής στη λιανική αγορά, ένα σημαντικό κενό παραμένει: η αδυναμία του υπουργείου Οικονομικών να διασταυρώσει, σε πραγματικό χρόνο, τις πληρωμές μέσω καρτών με τις αντίστοιχες αποδείξεις ή τιμολόγια. Το κενό αυτό συνιστά σοβαρό παράθυρο φοροδιαφυγής, το οποίο αξιοποιείται κακόβουλα από επιχειρήσεις μέσω της χρήσης συστημάτων ηλεκτρονικής παραγγελιοληψίας και της εμπλοκής εταιριών διανομής/μεταφοράς.
Πρόκειται για ένα δομημένο και διαδεδομένο σύστημα παραπλάνησης, μέσω του οποίου καταστήματα εστίασης και λιανικής πραγματοποιούν πωλήσεις, παραδίδοντας στους καταναλωτές μόνο δελτίο παραγγελίας και όχι φορολογικό παραστατικό — ακόμη και σε περιπτώσεις που αυτό ζητείται ρητά. Παράλληλα, οι εταιρίες διανομής αποστέλλουν ηλεκτρονικές αποδείξεις που αφορούν αποκλειστικά το κόστος της υπηρεσίας μεταφοράς, όχι της συναλλαγής πώλησης αγαθών ή υπηρεσιών. Ως αποτέλεσμα, μεγάλος αριθμός παραγγελιών δεν καταγράφεται φορολογικά, ακόμη και όταν η πληρωμή γίνεται με κάρτα. Το πρόβλημα επιτείνεται όταν η πληρωμή διεκπεραιώνεται μέσω διεθνών παρόχων, όπως η Google Pay, όπου τα περιθώρια διασταύρωσης περιορίζονται περαιτέρω λόγω τεχνικών και κανονιστικών ασυμβατοτήτων.
Το συγκεκριμένο κενό καθιστά τις υπηρεσίες διαχείρισης πληρωμών, τις εταιρίες έκδοσης πιστωτικών καρτών, τις τράπεζες και την ΑΑΔΕ συνδεόμενους κρίκους σε ένα αθέμιτο σύστημα φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, το οποίο εκμεταλλεύονται οργανωμένα εταιρίες του κλάδου της εστίασης και του λιανεμπορίου σε συνεργασία με τις εταιρίες διανομής. Οι καταναλωτές, συχνά εν αγνοία τους, καθίστανται θύματα μιας πρακτικής που παραβιάζει πολλαπλά τόσο τη φορολογική νομοθεσία όσο και τις βασικές αρχές διαφάνειας στην αγορά.
Πιθανές επιπτώσεις για την ελληνική οικονομία
Δεν μπορεί να αγνοηθεί το ενδεχόμενο η αποτυχία υλοποίησης ενός λειτουργικού συστήματος real-time διασταύρωσης πληρωμών και φορολογικών παραστατικών να μην οφείλεται απλώς σε τεχνική ή διοικητική αδυναμία, αλλά να αποτελεί συνειδητή επιλογή πολιτικής αδράνειας. Η συστηματική καθυστέρηση στην εφαρμογή μιας τέτοιας κρίσιμης μεταρρύθμισης, παρά τη διαθεσιμότητα τεχνολογικών μέσων και ευρωπαϊκής τεχνογνωσίας, εγείρει σοβαρά ερωτήματα ως προς το κατά πόσον το ελληνικό κράτος επιθυμεί – ή αντέχει πολιτικά – την πλήρη διαφάνεια στις συναλλαγές. Αν η ανεπάρκεια της ΑΑΔΕ και των συναρμόδιων φορέων αποτελεί στην πραγματικότητα σιωπηρή παραχώρηση προς συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και επαγγελματικές ομάδες, τότε πρόκειται για ευθεία υπονόμευση των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και επιστροφή σε πελατειακές πρακτικές με ψηφιακό προσωπείο.
Η δυναμική αυτή, εφόσον καταστεί αντιληπτή από τους θεσμούς και τους ευρωπαίους εταίρους, ενδέχεται να λειτουργήσει ως καταλύτης εξελίξεων. Στο μέτρο που προστεθεί σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο κακοδιοίκησης, σκανδάλων και διαχειριστικής αδιαφάνειας που περιβάλλει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όσον αφορά τη χρήση και απορρόφηση ευρωπαϊκών πόρων, δεν αποκλείεται να τεθεί υπό επανεξέταση η αξιοπιστία του ελληνικού κράτους ως εταίρου. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μπορούσε να οδηγήσει σε περιορισμό των ροών ευρωπαϊκών κονδυλίων, με άμεσες επιπτώσεις στη χρηματοδοτική σταθερότητα του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης, απειλώντας τη βιωσιμότητα της αναπτυξιακής δυναμικής και τροφοδοτώντας αναθεωρητική δυναμική από διεθνείς οργανισμούς και οίκους αξιολόγησης.
Πηγή: Pagenews.gr