Βρετανία – Γαλλία: Η “καρδιά” της Ευρώπης μετακινείται

Σε μια εποχή που η Ευρώπη ξυπνάει απότομα και εξοπλίζεται μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ο γαλλογερμανικός άξονας αποκτά έναν «ανταγωνιστή». Τη σχέση του Παρισιού με τον Λονδίνο, των δύο πυρηνικών δυνάμεων της Ευρώπης, η οποία αποκτά νέα δυναμική στους τωρινούς, επικίνδυνους καιρούς

Ο Τζανάν Γκανές, εκ των πλέον διεισδυτικών αρθρογράφων των Financial Times για θέματα διεθνούς πολιτικής, παρουσιάζει σε άρθρο του τις νέες ισορροπίες της Ευρώπης σε μια εποχή που η Αμυνα της Γηραιάς Ηπείρου βρίσκεται στο επίκεντρο εξαιτίας του Πούτιν και του Τραμπ.

Aν το «ταγκό» της Ευρώπης χρειάζεται δύο, και αυτοί οι δύο στα χρόνια της ειρήνης ήταν η Γερμανία και η Γαλλία, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και με τον Τραμπ να αφήνει την Ευρώπη «μόνη» απέναντι στον Πούτιν, ένα νέο δίδυμο αποκτά δυναμική: η Γαλλία και η εκτός ΕΕ Βρετανία, οι δύο χώρες της Ευρώπης που διαθέτουν πυρηνικά όπλα.

Καθώς η Ευρώπη εξοπλίζεται, η Ρωσία παραμένει απειλή και οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ κάνουν βήματα πίσω από την εγγύηση της ευρωπαϊκής Αμυνας, το Παρίσι και το Λονδίνο, οι μοναδικές πυρηνικές δυνάμεις της δημοκρατικής Ευρώπης και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποκτούν νέα βαρύτητα. Οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί παίκτες βρίσκονται σε φάση προσαρμογής, σημειώνουν οι Financial Times.

Η Γερμανία αυξάνει τις αμυντικές της δαπάνες αλλά ξεκινάει από χαμηλή αφετηρία. Θα χρειαστεί χρόνια για να εκπαιδεύσει και να οικοδομήσει επαρκείς δυνάμεις. Η Πολωνία, η χώρα της Ευρώπης που διαθέτει υψηλό ποσοστό αμυντικών δαπανών (όπως και η Ελλάδα), έχει περιορισμένο ΑΕΠ. Ενώ η Ιταλία και η Ισπανία, από γεωγραφική άποψη, νιώθουν πιο μακριά από την απειλή και κινούνται πιο αργά. Ισως, στην περίπτωση της Ισπανίας, και πιο αδιάφορα.

Η Βρετανία είναι σήμερα ο μεγαλύτερος στρατιωτικός δωρητής της Ουκρανίας μετά τις ΗΠΑ στη μάχη για την αντιμετώπισης της εισβολής του Πούτιν. Η Γαλλία προσφέρει επίσης σημαντικά σε αυτή την προσπάθεια της Δύσης, ενώ Βρετανία και Γαλλία διαθέτουν «στρατηγική ωριμότητα» και παρεμβατική εμπειρία που λείπει από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σύμφωνα με τους FT. Κάπως έτσι, οι δύο πρώην αυτοκρατορίες μοιάζουν τώρα να βαδίζουν σε κοινή μοίρα.

Η Βρετανία και η Γαλλία έχουν πληθυσμό περίπου 70 εκατομμυρίων, παρόμοιο σε μέγεθος ΑΕΠ, και είναι κράτη που διοικούνται από τo κέντρο, με κυρίαρχες πρωτεύουσες και ιστορική κουλτούρα αυτοκρατορικής ισχύος. Αμφότερες βίωσαν την απώλεια του αυτοκρατορικού και αποικιακού παρελθόντος τους τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Η Γαλλία με τους πολέμους στην Αλγερία και στην Ινδοκίνα, η Βρετανία με την απο-αποικιοποίηση και την επιλογή της Κοινοπολιτείας. Ομως υπάρχει κατά τον Γκανές ένα ουσιαστικό κοινό στοιχείο: σε αντίθεση με τον υπόλοιπο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό κόσμο, δεν απαρνήθηκαν ποτέ την ιδέα της σκληρής ισχύος. Αυτό τις καθιστά τον πυρήνα μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας. Μπορεί να πρόκειται για μια συμμαχία αναγκαστική, αλλά οι σχέσεις των δύο χωρών δεν μοιάζουν ψυχρές.

Αν και επί δεκαετίες η σχέση τους χαρακτηριζόταν από αμοιβαία δυσπιστία, σήμερα η σύγκλιση επιβάλλεται από τη γεωπολιτική. Ορισμένα στοιχεία δείχνουν και μια ειλικρινή επιθυμία σύμπλευσης. Η επίσκεψη του Μακρόν και το τελετουργικό από την πλευρά του βασιλιά Κάρολου μετέδωσε θετικούς συμβολισμούς. Οι δύο πλευρές μοιάζουν τώρα να διαπιστώνουν ότι σε μια Ευρώπη όπου η ασφάλεια τίθεται πλέον πάνω από την ευημερία ως ζητούμενο της Γηραιάς Ηπείρου συνολικά (όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ενωσης), η μεταξύ τους συνεργασία καθίσταται επιτακτική.

Το νέο δίδυμο της Ευρώπης

Επί δεκαετίες η καρδιά της Ευρώπης κτυπούσε στον άξονα Παρίσι-Βερολίνο. Σήμερα το κέντρο βάρους μετατοπίζεται πιο δυτικά. Η ΕΕ είχε συνηθίσει να αποτελεί ένα project ειρήνης. Τώρα όμως μπαίνει στη φάση της ωρίμανσης και της ενίσχυσης των στρατιωτικών εξοπλισμών. Οι χώρες που διατηρούν τον πολιτικό και επιχειρησιακό ρεαλισμό ώστε να ηγηθούν είναι οι δύο πρώην αυτοκρατορικές δυνάμεις, συμπεραίνει ο Γκανές.

Η Βρετανία φέρει την εμπειρία των μυστικών υπηρεσιών και της εξωτερικής πολιτικής επέμβασης. Η Γαλλία, τα ερείσματα στην Αφρική και στη Μεσόγειο. Μαζί μπορούν να αποτελέσουν τον κορμό μιας ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής, ανεξαρτήτως αν αυτή οργανωθεί θεσμικά εντός ΝΑΤΟ ή σε παράλληλα σχήματα.

Η συνεργασία δεν είναι μόνο προϊόν ανάγκης. Είναι και ευκαιρία, σύμφωνα με τους Financial Times. Σε έναν κόσμο όπου η Ευρώπη θεωρείται soft power, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι ξαναβρίσκουν ρόλο. Η ενίσχυση της ασφάλειας επιτρέπει στα δύο αυτά έθνη να διεκδικήσουν επιρροή ανάλογη του ιστορικού τους βάρους.

Πηγή: Pagenews.gr