Ανάμεσα στο οριστικό αντίο του Demna Gvasalia από τον Balenciaga και τα πολυσυζητημένα αποκαλυπτήρια της νέας Celine υπό τον Michael Rider, η άφιξη του Glenn Martens στον οίκο Maison Margiela δεν πέρασε ως μια ακόμα ανακύκλωση προσώπων. Αντίθετα, αναγνωρίστηκε ως μια από τις πιο ελπιδοφόρες και καλλιτεχνικά γενναίες τοποθετήσεις των τελευταίων ετών. Ο Martens, με όχημα τη δική του εκρηκτική φαντασία, επανέφερε στο προσκήνιο τη ριζοσπαστική φιλοσοφία του Martin Margiela – όχι μέσα από μιμήσεις, αλλά με ουσία και σεβασμό στην πνευματική του κληρονομιά.
Η πρώτη του “Artisanal” couture συλλογή, που παρουσιάστηκε στην Εβδομάδα Υψηλής Ραπτικής του Παρισιού, δεν ήταν απλώς εντυπωσιακή – ήταν μια δήλωση. Με υλικά όπως τούλι, λαμέ, ανακυκλωμένο πλαστικό, και ασυνήθιστα trompe l’oeil τυπώματα εμπνευσμένα από φλαμανδικά έργα τέχνης, ο Martens παρουσίασε ένα σύμπαν γεμάτο αντιθέσεις: τραχύτητα και φινέτσα, παρελθόν και μέλλον, θάνατο και αναγέννηση.
Η πασαρέλα άνοιξε με εικόνες που σόκαραν – μοντέλα με μάσκες από ασφυκτικό πλαστικό και φόρμες φτιαγμένες από πολυμερές υλικό που έμοιαζε να παγιδεύει το σώμα. Αλλά στη συνέχεια, η συλλογή μεταμορφώθηκε σε κάτι σχεδόν ονειρικό: φορέματα από παλαιωμένο σατέν duchess με μεταλλικές ίνες, που συνδύαζαν τον ρομαντισμό με την ανακύκλωση. Το look 10 –ένα αριστουργηματικό φόρεμα με υφή ορυκτού ή κινούμενου αμμόλοφου– αποτέλεσε κορυφαία στιγμή της βραδιάς και σιωπηρή αναφορά στο couture παρελθόν του Martens με τον Gaultier.
Ο ίδιος είχε ξεκαθαρίσει πως στόχος του δεν ήταν να αναπαράγει απλώς τη νοσταλγία. «Το DNA του Margiela έχει λεηλατηθεί από όλη τη βιομηχανία. Η πρόκλησή μου είναι να το ανακτήσω με χάρη», είπε. Και το έκανε. Αντί να ανακυκλώσει τα αρχειακά κομμάτια, ανέσυρε τις ιδέες που τα γέννησαν: την ελευθερία, τη θεατρικότητα, την αποπροσωποποίηση, την εσωστρέφεια και τη ριζοσπαστική ομορφιά που ποτέ δεν προσπάθησε να είναι «εύκολη» ή mainstream.
Σημαντική χειρονομία ήταν και η επαναφορά της σιλουέτας χωρίς πρόσωπο, μέσα από μάσκες από δαντέλα, μέταλλο και βαρύ κέντημα – φόρος τιμής στον Martin Margiela αλλά και τρόπος να κατευθυνθεί ξανά το βλέμμα στο ρούχο. Οι μάσκες αυτές λειτούργησαν όχι ως ρετρό αναφορά, αλλά ως τελετουργικά σύμβολα μετάβασης: μια νέα εποχή ξεκινά για τον οίκο, με ξεκάθαρο δημιουργικό όραμα.
Η φλαμανδική καταγωγή του Martens (και του ίδιου του Margiela), διατρέχει υπόγεια όλη τη συλλογή. Τα prints παρέπεμπαν σε ζωγραφικές νεκρές φύσεις και baroque υφές. Οι σιλουέτες, με μανδύες και κουκούλες, έμοιαζαν με gargoyles και αγίους, ενώ το layering των υφασμάτων έδινε την αίσθηση αρχαιολογικής αποκάλυψης. Τα ρούχα έμοιαζαν με μνημεία μιας μελλοντικής μόδας – εύθραυστα, περίπλοκα, αλλά απερίγραπτα σύγχρονα.
Μέσα σε όλα αυτά, η απουσία επιτήδευσης και η έμφαση στην εννοιολογική δύναμη του ρούχου μάς θύμισαν γιατί η μόδα μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από τάση ή hype. Μπορεί να είναι σχόλιο. Ποίηση. Εμπειρία. Ο Martens δεν έκανε μια απλή παρουσίαση – έκανε μια επανεκκίνηση.
Και την έκανε με το πιο δύσκολο, μα και πιο σπάνιο στοιχείο στη μόδα σήμερα: αυθεντικότητα.
Πηγή: pagenews.gr με πληροφορίες από lifo.gr