Η Λιβύη παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας–Εμείς χαράζουμε ΑΟΖ με ενεργειακούς κολοσσούς νότια της Κρήτης

ΑΟΖ και Υδρογονάνθρακες: Το νέο γεωπολιτικό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο

Στην καρδιά της ενεργειακής σκακιέρας της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται πλέον η Ελλάδα, με την κυβέρνηση να προχωρά αποφασιστικά σε εμβληματικές κινήσεις κατοχύρωσης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και εκμετάλλευσης ενεργειακών πόρων. Η υπογραφή συμφωνιών με την Ιταλία (2020) και την Αίγυπτο (2020) αποτέλεσαν γεωπολιτικούς πυλώνες μείζονος σημασίας, κατοχυρώνοντας εθνική κυριαρχία σε μια ταραγμένη θάλασσα γεμάτη διεκδικήσεις, συμφέροντα και στρατηγικές συγκρούσεις.

«Η εξωτερική πολιτική δεν είναι θέμα εφηβικών αντιδράσεων… είναι θέμα μεθοδικής πολιτικής»υπογραμμίζει ο Άδωνις Γεωργιάδης, δίνοντας το στίγμα μιας Ελλάδας που δεν απαντά με συνθήματα, αλλά με διεθνείς συμμαχίες και ενεργειακές μπίζνες παγκόσμιας κλίμακας.

Οι Αμερικανικές Εταιρείες στην Κρήτη: Το “βαρύ χαρτί” της Αθήνας

Η παρουσία αμερικανικών ενεργειακών κολοσσών (ExxonMobil, Chevron κ.ά.) νοτίως της Κρήτης, σηματοδοτεί ένα τεκτονικό γεωπολιτικό άλμα για την Ελλάδα. Οι έρευνες για υδρογονάνθρακες εντάσσονται σε ένα σχέδιο που δεν είναι απλώς ενεργειακό, αλλά βαθιά στρατηγικό:

Η Ελλάδα εισέρχεται στον ενεργειακό χάρτη της Δύσης, με τρόπο που ακυρώνει στην πράξη το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο και θωρακίζει γεωπολιτικά τον θαλάσσιο της χώρο.

«Όσο οι αμερικανικές εταιρείες είναι εδώ, τα υπόλοιπα είναι “να είχαμε να λέγαμε”», δηλώνει με νόημα ο υπουργός Ανάπτυξης. Μια καθαρή δήλωση πολιτικής αυτοπεποίθησης – και προειδοποίησης.

Τα Θαλάσσια Πάρκα Μητσοτάκη: Περιβάλλον ή Γεωπολιτική Άμυνα;

Η εξαγγελία του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη δημιουργία δύο νέων θαλάσσιων πάρκων εγγράφεται σε ένα ευρύτερο αφήγημα: Αν και η προβολή είναι «οικολογική», η ουσία είναι κατοχύρωση θαλάσσιου χώρου, με τρόπο που στέλνει μήνυμα κυριαρχίας.

Τα πάρκα αυτά λειτουργούν ως έμμεσος τρόπος επέκτασης επιρροής, ιδίως όταν εδράζονται σε περιοχές αυξημένου γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως η Κρήτη ή το Ιόνιο.

Το αφήγημα της «πράσινης διπλωματίας» κουμπώνει απόλυτα με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για ενεργειακή μετάβαση, ενώ στην πράξη συντηρεί και εδραιώνει εθνικά δικαιώματα.

 Η Λιβύη και η Τουρκία: Παίκτες ενός χαμένου παιχνιδιού;

Η αντίδραση της Λιβύης στις ελληνικές έρευνες δεν είναι απλώς διπλωματική γκρίνια. Αντανακλά την τουρκική επιρροή στη λιβυκή κυβέρνηση της Τρίπολης, η οποία λειτουργεί σαν πολιτικό εξάρτημα της Άγκυρας.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ωμός και ξεκάθαρος:

«Κακό είναι που το λέει η Λιβύη. Όμως ο μόνος τρόπος να πάρει εδάφη είναι να κάνει πόλεμο… Δεν νομίζω ότι θα το τολμήσει».

Με μια δήλωση, διαγράφει κάθε πιθανότητα στρατιωτικής έντασης, την ώρα που οι έρευνες προχωρούν με τις ευλογίες της Ουάσινγκτον.

 Από το Καστελόριζο στο Ιόνιο – η διαδρομή της ΑΟΖ

Από το 2010, με την επιλεκτική αφωνία του τότε πολιτικού συστήματος, μέχρι το 2020, η ΑΟΖ ήταν το μεγάλο γεωπολιτικό ταμπού. Η σημερινή πολιτική αποτελεί ιστορική τομή – και έρχεται να καλύψει δεκαετίες στρατηγικής νωθρότητας.

Η σημερινή Ελλάδα δεν απαντά με διαβήματα, αλλά με γεωτρύπανα,διεθνείς συμμαχίες και πράξεις κυριαρχίας στη θάλασσα. Η διαρκής πίεση της Τουρκίας και η γεωστρατηγική αβεβαιότητα στην Ανατολική Μεσόγειο επιταχύνουν τις εξελίξεις.

Ενέργεια, Κυριαρχία, Συμμαχίες

Η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενισχυμένη με τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, αποκρυσταλλώνει το εξής απλό:

Η γεωπολιτική ασφάλεια της Ελλάδας δεν θα χτιστεί με “καλές προθέσεις” αλλά με “σκληρές” συνεργασίες και υλική παρουσία στη θάλασσα.

Με τις ΗΠΑ στο πλευρό της, τη Λιβύη σε ρόλο παρατηρητή και την Τουρκία να χάνει έδαφος στις διεθνείς ισορροπίες, η Ελλάδα παίζει –επιτέλους– σε μεγάλο ταμπλό.

Πηγή: pagenews.gr