Προεδρικό: Τελικά νίκησε η πόλωση

Η απουσία τεσσάρων πολιτικών ηγετών από το προεδρικό, στη δεξίωση για την επαναφορά της δημοκρατίας και η βαρύτατη ατμόσφαιρα στη συνάντηση των παρευρισκομένων δείχνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι η δημόσια ζωή έχει δηλητηριαστεί και πως η βλάβη είναι, ενδεχομένως, μη αναστρέψιμη.

Ο επικεφαλής της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης αποχώρησε διότι δεν του επιτράπηκε η είσοδος στον Παλαιστίνιο πρόσφυγα που τον συνόδευε. Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου προτίμησε να παρευρεθεί στην εκδήλωση αλληλεγγύης για τη Γάζα που διεξαγόταν την ίδια ώρα στο Μοναστηράκι. Ο Κυριάκος Βελόπουλος της Ελληνικής Λύσης είχε εκ των προτέρων ξεκαθαρίσει ότι δεν συμμετέχει σε γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που τελείται την ημέρα του Αττίλα όσο η κατοχή στην Κύπρο συνεχίζεται. Και ο Δ. Νατσιός της Νίκης είχε αναφερθεί από το βήμα της Βουλής σε «πανηγυράκι» με το οποίο δεν επιθυμεί να έχει σχέση.

Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης μίλησε σε δημοσιογράφους που βρέθηκαν στο προεδρικό για τη δυσκολία της συνάντησης του με τον Ν. Ανδρουλάκη, τον Δ. Κουτσούμπα και τον Σ. Φάμελλο στο κιόσκι του προεδρικού: «Είναι πολύ δύσκολο να προσποιούμαστε ότι συναντιόμαστε κοινωνικά και χαλαρά με συνομιλητές που μας κατηγορούν με απαξιωτικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς. Και αυτό επισημάνθηκε από μένα».

Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει κάνει λόγο για «καμόρα» μιλώντας για την κυβέρνηση, ενώ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ έχουν αμφισβητήσει ανοιχτά τη δημοκρατικότητά της παραλληλίζοντας την με καθεστώς. Κατά καιρούς έχουν ακουστεί ακόμη χειρότερα, με αναφορές σε μαφία, χούντα και εγκληματική οργάνωση.

Για το Μέγαρο Μαξίμου, η τοξικότητα καλλιεργείται μόνο από την αντιπολίτευση χωρίς να τροφοδοτείται από την κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα. Αυτό προφανώς δεν γίνεται δεκτό από τα κόμματα της αντιπολίτευσης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ίδιες ή συναφείς οι προσεγγίσεις των πολιτικών αρχηγών. Κάθε άλλο.

Τα κόμματα δεξιά και αριστερά της ΝΔ ανήκουν σε διαφορετικό πολιτικό σύμπαν αλλά και στον προοδευτικό χώρο οι συγκλίσεις είναι πάρα πολύ δύσκολες. Το ΚΚΕ στέκεται, διαχρονικά, σε απόσταση από κάθε άλλη προοδευτική πολιτική δύναμη την οποία καταγγέλλει είτε ως δήθεν προοδευτική είτε ως δεκανίκι του συστήματος. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ακολουθεί ένα αντισυστημικό μονοπάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τους κυρίαρχους κώδικες στην κεντροαριστερά και την κυβερνητική αριστερά, ενώ το ΠΑΣΟΚ επιμένει στην αυτονομία του. Το πλησίασμα ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το κοινό αίτημα για τη σύσταση Προανακριτικής (ΟΠΕΚΕΠΕ) και μια τροπολογία για την επαναφορά της 13ης σύνταξης μπορεί να σημαίνει πολλά, εφόσον έχει συνέχεια και διάρκεια, αλλά μπορεί και να σημαίνει λίγα, εάν δεν αποκτήσει προοπτική.

Για τον καβγά Σκέρτσου-Πυργιώτη, για παράδειγμα, πιο κοντά βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ παρά με τη Νέα Αριστερά και το ίδιο συνέβη με τη δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Στην ερώτηση «ποιος ωφελείται» από την πόλωση, η πιο προφανής απάντηση είναι ότι ωφελούνται τα μεγαλύτερα κόμματα γιατί συσπειρώνουν το εκλογικό τους ακροατήριο και δημιουργούν εσωκομματική καταλλαγή. Όμως, υπάρχει επιχείρημα και για οφέλη των μικρών κομμάτων, με την έννοια ότι με τη ριζοσπαστικοποίηση τους υπογραμμίζουν τον αντισυστημισμό τους που είναι ελκυστικός για την ψήφο της οργής.

Το μόνο που δύσκολα δύναται να υποστηριχθεί είναι πως ωφελείται η πολιτική, διότι παροτρύνεται η συμμετοχή στις εκλογές ή στα κοινά. Πόσω μάλλον η εικόνα της χώρας που θολώνει όλο και περισσότερο, σε σημείο που θα δύναται κανείς να την συγχύσει με βαλκανική ή λατινοαμερικανική.

Πηγή: Pagenews.gr