Ένα νέφος διάχυτης τοξικότητας πλανάται πάνω από την επικράτεια εδώ και αρκετούς μήνες.
Ένα νέφος που έφτασε στο αποκορύφωμά του τον χειμώνα με τα Τέμπη, καταλάγιασε κάπως αργότερα και αναζωπυρώθηκε τώρα με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Όχι, πως δεν υπήρξαν και διαδοχικά κυβερνητικά σφάλματα και στις δυο περιπτώσεις αλλά είναι φανερό ότι μερικοί «διογκώνουν» τα συμβάντα διαστρεβλώνοντας την αλήθεια για να την φέρουν στα μέτρα τους. Και ο σκοπός που το πράττουν είναι για να καλύψουν το δικό τους εκκωφαντικό πολιτικό έλλειμμα.
Διότι σημαντικές εισηγήσεις όσον αφορά τα μεγάλα ζητήματα της χώρας, έως τώρα δεν ακούσαμε από την αντιπολίτευση. Και δεν ακούσαμε επειδή υποψιαζόμαστε εύλογα πως δεν υπάρχουν.
Αυτό που απεναντίας ακούμε εδώ και μήνες είναι ένας κακόηχος, συνεχής και μονότονος καταγγελτικός λόγος που συχνά εκτρέπεται και σε ύβρεις, κραυγές και κατάρες.
Πολλοί μιλούν συνέχεια για τον «κακό Μητσοτάκη». Αλλά δεν λένε τι ακριβώς θα έκαναν οι ίδιοι αν ήταν στη θέση του.
Η πολιτική ζωή ποινικοποιείται και η Βουλή αντί να νομοθετεί, μετατρέπεται σ ’ένα οιονεί και απέραντο δικαστήριο με εξεταστικές, προανακριτικές και άλλες τέτοιες διαδικασίες που αφήνουν όμως παγερά αδιάφορο τον πολύ κόσμο.
Φαίνεται ότι οι πολιτικοί ζουν σ’ ένα δικό τους μικρόκοσμο που καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
Η κυβερνητική παράταξη βρίσκεται σε χαμηλά δημοσκοπικά εξαετίας, πράγμα εν μέρει αναμενόμενο καθώς η φθορά είναι κι αυτή μέρος του πολιτικού παιχνιδιού.
Η δεύτερη τετραετία φαίνεται λιγότερο καλή από την πρώτη αλλά έχει κι αυτό τη δική του εξήγηση. Στην πρώτη τετραετία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη συγκρινόταν μόνο με την κυβέρνηση Τσίπρα. Και η σύγκριση αυτή ήταν καταλυτικά υπέρ της. Στη δεύτερη όμως, συγκρίνεται αποκλειστικά και μόνο με αυτήν της πρώτης τετραετίας κι εκεί τα δεδομένα αλλάζουν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, και σε συνδυασμό με το δηλητηριώδες πολιτικό κλίμα, η δημιουργία ουσιαστικής πολιτικής καθόλου δεν υποστηρίζεται. Οι αλλαγές που υστερούν, απαιτούν επιπλέον να έχει κανείς σχετικά άθικτο πολιτικό κεφάλαιο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ένα σημαντικό μέρος του έχει ήδη καταναλωθεί.
Προβολή θετικού έργου
Από την άλλη πλευρά, η οικονομία βαδίζει ικανοποιητικά, η ανεργία μειώνεται, η πάλη κατά της φοροδιαφυγής αρχίζει και αποδίδει, η καθημερινότητα του πολίτη βελτιώνεται.
Θετικά νέα υπάρχουν πολλά αλλά είτε δεν επικοινωνούνται σωστά, είτε χάνονται μέσα στο ζόφο και το δηλητηριώδες κλίμα των ημερών.
Ο καινούργιος αυτοκινητόδρομος Πάτρας -Πύργου που εγκαινιάστηκε ήδη στο μεγαλύτερο τμήμα του, το Ωνάσειο Μεταμοσχευτικό Κέντρο που θα παραδοθεί τον Οκτώβριο, η εξαγορά του Χρηματιστηρίου από τον ευρωπαϊκό «κολοσσό» Euronext, η επέκταση του Μετρό Θεσσαλονίκης στην Καλαμαριά στις αρχές του ‘26, το Τατόι που μεταμορφώνεται σ ‘ένα εξαίρετο Μουσείο και χώρο αναψυχής.
Υπάρχουν επίσης και πολλές μεταρρυθμίσεις που εκ των πραγμάτων απαιτούν χρόνο για να αποδώσουν. Ενδεικτικά ο νέος δικαστικός χάρτης με την ενοποίηση των Ειρηνοδικείων με τα Πρωτοδικεία, που αναμένεται να συνδράμει καθοριστικά στη βελτίωση απονομής Δικαιοσύνης. Έτερο παράδειγμα η ψηφιακή ιχνηλάτιση ασθενών που στοχεύει στη μείωση του χρόνου αναμονής στα νοσοκομεία, η αμυντική αναδιάταξη με το κλείσιμο άχρηστων στρατοπέδων και τις αλλαγές στη θητεία που στοχεύουν στον εξορθολογισμό των δαπανών, ο νέος κώδικας οδικής κυκλοφορίας κλπ.
Με αυτά τα δεδομένα, αν έβλεπε κανείς το ποτήρι μισογεμάτο, θα έλεγε ότι οι καλύτερες μέρες είναι μπροστά.
Και είναι κατά βάση μια μάχη με το χρόνο που δεν πρέπει να χαθεί. Και μια μάχη που στο τέλος της ημέρας θα κρίνει πολλά. Προϋποθέτει όμως ήπιο πολιτικό κλίμα και αλλαγή ατζέντας επειγόντως. Και αν μεν το πρώτο δεν είναι απολύτως στο χέρι της κυβέρνησης, για το δεύτερο θα άξιζε να γίνει τουλάχιστον κάθε προσπάθεια.