Όταν ο παλιός έρωτας γυρίζει χωρίς προειδοποίηση – και σε βρίσκει με τον ήλιο στα μάτια

Υπάρχουν έρωτες που τελειώνουν. Και υπάρχουν έρωτες που μένουν να αιωρούνται σαν φως που περνάει από σκονισμένα στόρια, σε κάποιο παλιό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Εκεί, ακριβώς, μας μεταφέρει ο σκηνοθέτης Pablo Tapia Plá στην ταινία μικρού μήκους The Sun Is In My Eyes —μια κινηματογραφική «ανάμνηση» περισσότερο παρά μια τυπική αφήγηση, που ξεγυμνώνει τη μνήμη από τον ρεαλισμό και τη ντύνει με σινεφίλ συναίσθημα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Théo Le Sourd (@theolesourd)

Το φιλμ είναι μια οπτική άσκηση διαλογισμού, σχεδόν υπνωτιστική, για εκείνες τις αναμνήσεις που δεν ζητούν την άδειά σου για να επιστρέψουν. Δεν χτυπούν την πόρτα. Απλώς έρχονται—με τη μυρωδιά μιας παλιάς μπλούζας, με μια σκιά στον δρόμο, ή με το απόγευμα που πέφτει απότομα.

Γυρισμένο σε 35mm φιλμ, το The Sun Is In My Eyes δεν προσπαθεί να είναι μοντέρνο. Αντίθετα, αγκαλιάζει το παρελθόν τόσο τεχνικά όσο και συναισθηματικά. Η υφή του φιλμ, ο ελαφρύς κόκκος στην εικόνα, οι σκιές που ξεχειλίζουν από τα κάδρα, όλα λειτουργούν σαν κώδικας σιωπηλής συγκίνησης. Ο Tapia Plá δεν φοβάται να αφήσει τον θεατή να χαθεί – ίσως γιατί μόνο έτσι μπορεί πραγματικά να «θυμηθεί».

“Η ταινία είναι μια εσωτερική αναδρομή, όχι μια ερωτική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος”, έχει πει σε συνέντευξή του. “Ήθελα να δείξω πώς το παρελθόν καμιά φορά μπαίνει στο παρόν χωρίς να σε ρωτήσει.”

Αντλώντας έμπνευση από τη δική του βιωματική σχέση με τη Νέα Υόρκη, μια πόλη που θεωρεί σπίτι του εδώ και χρόνια, ο Tapia Plá μας προσφέρει έναν χάρτη εσωτερικών τοπίων, όπου η αγάπη, η μνήμη και η απώλεια μπλέκονται ανεπαίσθητα.

Η Νέα Υόρκη σαν χαρακτήρας

Η πόλη δεν είναι φόντο. Είναι συμπρωταγωνιστής. Στις γέφυρες, στις παλιές σκάλες, στις σιωπές των πάρκων, η μνήμη παλιών εραστών μοιάζει να επιβιώνει μέσα στο αστικό χάος. Δεν βλέπουμε γεγονότα, αλλά συναισθηματικές υποψίες. Σαν το βλέμμα που ρίχνεις στον καθρέφτη όταν περνάς από τη γειτονιά του/της και δεν έχεις αποφασίσει αν θέλεις ή όχι να τον/την ξαναδείς.

Η κάμερα κινείται σαν αναστεναγμός – δεν αιχμαλωτίζει, αφήνει.

Γιατί μας αφορά;

Σε μια εποχή όπου η ταχύτητα και η υπερδιέγερση απειλούν την ευαισθησία, το The Sun Is In My Eyes μας ζητά να κοιτάξουμε πίσω – αλλά όχι για να μείνουμε εκεί. Απλώς για να θυμηθούμε πώς ήταν να νιώθουμε, χωρίς φίλτρα, χωρίς ειρωνεία, χωρίς Instagram.

Για όλους εμάς που κάποτε δεχτήκαμε μήνυμα από παλιό έρωτα στις 2:17 το πρωί, που αναρωτηθήκαμε τι θα είχε συμβεί αν…, αυτή η ταινία είναι ένα σιωπηλό χαστούκι και ταυτόχρονα ένα χάδι.

Τελικά, τι είναι αυτό που βλέπουμε;

Ίσως τίποτα. Ίσως μόνο τον εαυτό μας. Ίσως μια τελευταία ματιά πριν τον ήλιο στα μάτια κλείσει ξανά την ανάμνηση.

Πηγή: pagenews.gr