Πίσω από τη χαρακτηριστική περούκα, τα μαύρα γυαλιά και την απόμακρη περσόνα, ο Άντι Γουόρχολ έκρυβε μια εξαιρετικά ευαίσθητη και πολυδιάστατη προσωπικότητα. Η νέα έκθεση Andy Warhol: My True Story, στο Newlands House Gallery της Αγγλίας, επιχειρεί να αποδομήσει τον μύθο και να αποκαλύψει τον άνθρωπο πίσω από τη μυθολογία που ο ίδιος επιμελώς δημιούργησε.
Παρόλο που ο ίδιος είχε πει πως “δεν υπάρχει τίποτα πίσω από την επιφάνεια”, το υλικό της έκθεσης τον διαψεύδει. Η επιμελήτρια, Καθηγήτρια Jean Wainwright, έχοντας αποκτήσει μοναδική πρόσβαση σε προσωπικές κασέτες, οικογενειακά ντοκουμέντα και ανέκδοτες φωτογραφίες, φωτίζει άγνωστες πτυχές του καλλιτέχνη: την ανασφάλεια, τη ντροπαλότητα, τον φόβο για έκθεση και απόρριψη.
Μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της έκθεσης είναι ένα σκίτσο από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, που αποτυπώνει το τραύμα του από την απόπειρα δολοφονίας του το 1968. Ο Γουόρχολ, που έπρεπε να φοράει κορσέ για το υπόλοιπο της ζωής του, δεν ξεπέρασε ποτέ πραγματικά την επίθεση. Το σώμα και η ψυχή του έμειναν για πάντα σημαδεμένα.
Παράλληλα, το πιο τρυφερό και απρόσμενο κομμάτι του Γουόρχολ ξεδιπλώνεται μέσα από οικογενειακές ιστορίες, αλληλογραφία και ηχητικά αποσπάσματα. Ένας γιος μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη, που μιλούσε τη μητρική του γλώσσα με τη μητέρα του, πήγαινε στην εκκλησία και διατηρούσε μια σχεδόν παιδική αίσθηση του χιούμορ. Οι ανιψιοί του τον θυμούνται ως έναν παιχνιδιάρη θείο που έπαιζε μαζί τους και τους έκανε φάρσες.
Η διαρκής καταγραφή της ζωής του με ένα μαγνητόφωνο –το αποκαλούσε “σύζυγό” του– και η χρήση ηθοποιών για να τον υποδύονται σε δημόσιες εμφανίσεις, φανερώνουν έναν άνθρωπο που προστάτευε απεγνωσμένα την εσωτερική του αλήθεια. Όπως λέει η Wainwright, “ήταν στο επίκεντρο, αλλά πάντα ήσυχα, παρατηρώντας”.
Ο Γουόρχολ δεν ήταν απλώς δημιουργός της ποπ αρτ – ήταν ταυτόχρονα και το ίδιο του το έργο: μια σύνθεση από αλήθειες, υπεκφυγές και προσεκτικά τοποθετημένα καθρέφτες.
Η έκθεση αποκαλύπτει επίσης το πόσο προσεκτικά ο Γουόρχολ διαχειριζόταν τη δημόσια εικόνα του, μετατρέποντας τον εαυτό του σε εμπορικό προϊόν, όπως οι κονσέρβες Campbell’s που ζωγράφιζε. Είχε κατανοήσει τη δύναμη του branding πολύ πριν γίνει κοινός όρος και φρόντισε να είναι άμεσα αναγνωρίσιμος: η στολή του –μαύρο δερμάτινο μπουφάν, γυαλιά ηλίου, περούκα– δεν ήταν απλώς στυλιστική επιλογή, αλλά στρατηγική αποστασιοποίησης. Όσο περισσότερο οι άλλοι μιλούσαν για τον Γουόρχολ, τόσο λιγότερο χρειαζόταν να αποκαλύψει ο ίδιος για τον εαυτό του. Έφτιαξε μια περσόνα που λειτουργούσε ως ασπίδα και ταυτόχρονα ως καθρέφτης της εποχής του — της κουλτούρας της κατανάλωσης, της φήμης και της επιφανειακής εικόνας.
Πηγή: pagenews.gr