Όταν ένα ιερατείο — ανεξαρτήτως δόγματος — χάνει τον προσανατολισμό του, οι πρώτοι που το αντιλαμβάνονται δεν είναι οι εισαγγελείς, αλλά οι πιστοί. Πριν φτάσει μια υπόθεση στα δελτία ειδήσεων, έχει ήδη διαβρώσει το ήθος της κοινότητας που την στηρίζει. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει στην περίπτωση της Επισκοπής Σύρου της Καθολικής Εκκλησίας, όπου αποκαλύφθηκε υπόθεση διακίνησης περίπου 3 εκατομμυρίων ευρώ σε επιχειρηματίες της νυχτερινής διασκέδασης, υπό τον μανδύα «εκκλησιαστικών επενδύσεων».
Από τη Σύρο στην Πάτρα με… POS
Όπως αποκάλυψαν πρώτα το Πρώτο Θέμα, το News.gr και άλλα ΜΜΕ, δύο ιερείς — ένας από τη Σύρο, δεύτερος από την Κρήτη — φέρονται να χρησιμοποίησαν τη θεσμική τους θέση ώστε να μεταφέρουν χρήματα από τα ταμεία της Εκκλησίας προς επιχειρηματία στην Πάτρα με βαρύ ποινικό παρελθόν: εκβιασμοί, απάτες, απειλές.
Το χρήμα δεν σταματούσε εκεί. Έφτανε, κατά τις αρχές, σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, πιθανώς ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου ξεπλύματος. Τελευταίο καταγεγραμμένο ποσό: 50.000 ευρώ. Όχι για ιεραποστολή, ούτε για φιλανθρωπία. Για επενδύσεις σε έναν επιχειρηματία που «σύμφωνα με πληροφορίες είχε αδυναμία στον τζόγο και τις προκλητικές σχέσεις με το χρήμα», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά δημοσίευμα του Protothema.gr.
Πίστη χωρίς διαφάνεια δεν είναι πίστη – είναι συναλλαγή
Αναρωτιέται κανείς: πώς δύο ιερείς έπεισαν την Εκκλησία να εγκρίνει τέτοιες “επενδύσεις”; Ποιος έλεγξε τις διαδρομές των χρημάτων; Πώς γίνεται η λέξη «καθολικός» να συνδέεται, έστω και συγκυριακά, με ονόματα και πρακτικές της νύχτας;
Και εδώ δεν τίθεται ζήτημα μόνο ποινικής ευθύνης. Το πραγματικό σκάνδαλο είναι θεσμικό και ηθικό. Η Εκκλησία — Καθολική, Ορθόδοξη ή Προτεσταντική — δεν είναι ούτε τραπεζικός φορέας, ούτε επενδυτικό fund. Δεν έχει ρόλο να “αυγατίζει” χρήμα σε κέντρα διασκέδασης με πορταρίες και σαμπάνιες. Έχει αποστολή να υπηρετεί, όχι να συναλλάσσεται.
Ποιοι σιωπούν και γιατί;
Εντυπωσιακή και η σιωπή της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα. Ενώ η υπόθεση απασχολεί την Αρχή για το Ξέπλυμα Χρήματος και τα ΜΜΕ, δεν έχει υπάρξει ακόμη δημόσια, σαφής και υπεύθυνη τοποθέτηση. Οι εσωτερικοί έλεγχοι, αν έγιναν, δεν έχουν κοινοποιηθεί. Ούτε μία καθαρτική δήλωση. Ούτε μια ένδειξη μετάνοιας ή αυτοκριτικής.
Η σιωπή εδώ δεν είναι απλώς ενοχή· είναι συστημική συνενοχή. Διότι αν τα 3 εκατομμύρια δεν κινούν υποψίες, τότε πόσα απαιτούνται για να χτυπήσει το καμπανάκι;
Όχι στο σχήμα «όλοι ίδιοι είναι»
Θα ήταν άδικο να ισοπεδωθούν οι θεσμοί της Εκκλησίας και το έργο εκατοντάδων ιερέων, μοναχών, εθελοντών που δρουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με συνέπεια και αυταπάρνηση. Αλλά εξίσου άδικο είναι να επιτρέψουμε η εικόνα της Εκκλησίας να σέρνεται στα δικαστήρια χωρίς συνέπειες για κανέναν.
Οι πολίτες – και ειδικά οι πιστοί – δικαιούνται να ξέρουν: Ποιοι διαχειρίζονται το εκκλησιαστικό χρήμα; Πώς ελέγχονται; Ποια η ευθύνη της διοίκησης όταν προκύπτουν τέτοια φαινόμενα;
Πίστη με μηδενική ανοχή
Η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι κράτος εν κράτει. Ούτε χώρος όπου «ό,τι γίνεται εν τω κρυπτώ, συγχωρείται». Δεν υπάρχει ούτε θεία χάρις ούτε εκκλησιαστικό δόγμα που να αθωώνει το μαύρο χρήμα, την απληστία ή τη χειραγώγηση των πιστών.
Ο μόνος δρόμος είναι η διαφάνεια, η κάθαρση και η πλήρης συνεργασία με τις αρχές. Όχι κουκούλωμα. Όχι δικαιολογίες. Όχι ευχολόγια.
Γιατί όταν η Εκκλησία χάνει την ηθική της υπόσταση, χάνει και τη μοναδική δύναμη που της δίνει λόγο ύπαρξης: την εμπιστοσύνη.