Ο «Φρανκενστάιν» του Guillermo del Toro συγκλονίζει, διχάζει και απογειώνει τη Βενετία

Στο επίκεντρο της συζήτησης: η ευαισθησία του τέρατος, η ερμηνεία του Jacob Elordi και η ανθρώπινη πλευρά του τρόμου.

Μια άφιξη σαν τελετουργία

Το βράδυ που ο ήλιος έδυε στο Λίντο, η άφιξη του Guillermo del Toro στο Palazzo del Cinema ήταν σχεδόν κινηματογραφική. Ο ίδιος, χαμογελαστός και γεμάτος προσμονή, κατέφθασε μαζί με τους πρωταγωνιστές του: τον Jacob Elordi, εντυπωσιακό σε λευκό κοστούμι, τον Oscar Isaac με σοβαρό βλέμμα και τη Mia Goth, μυστήρια και μαγνητική, σε μια εμφάνιση υψηλής ραπτικής.

Λίγη ώρα αργότερα, η αίθουσα είχε βυθιστεί σε μια σχεδόν ιερή σιωπή. Το κοινό παρακολουθούσε αποσβολωμένο την νέα κινηματογραφική πρόταση του Del Toro – μια μεταφορά που απείχε από το αναμενόμενο. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, το κοινό σηκώθηκε όρθιο. Το χειροκρότημα κράτησε 13 λεπτά. Ο Del Toro έκλεινε το πρόσωπό του με τα χέρια, συγκινημένος, σαν να μην πίστευε ότι το έργο που σχεδίαζε για περισσότερες από δύο δεκαετίες είχε τελικά φτάσει εκεί.

Ο Φρανκενστάιν όπως δεν τον έχετε ξαναδεί

Ο «Φρανκενστάιν» του Del Toro δεν είναι ούτε ταινία τρόμου ούτε πιστή απόδοση του κλασικού μυθιστορήματος της Μαίρη Σέλλεϋ. Αντίθετα, είναι ένα εσωτερικό δράμα, μια αλληγορία πάνω στην απόρριψη, τη μοναξιά, την πατρότητα και την ανάγκη για αγάπη.

Ο Oscar Isaac δίνει έναν Victor Frankenstein σκοτεινό και ανεξέλεγκτο – έναν επιστήμονα που μετατρέπεται ο ίδιος σε τέρας, καταναλωμένος από την ύβρη του. Ο Jacob Elordi, στο ρόλο του πλάσματος, αφήνει κατά μέρους τις εντυπωσιακές του αναλογίες για να χαρίσει μια ερμηνεία σχεδόν παιδική, ευάλωτη και σπαρακτική. Η Mia Goth, πιο φευγαλέα αλλά πάντα παρούσα, λειτουργεί ως άξονας ανάμεσα στους δύο – φέρνοντας την ένταση χωρίς να μιλάει πολύ.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε:
«Δεν ήθελα να κάνω άλλη μία ταινία τρόμου. Ήθελα να αποκαταστήσω την τιμή του τέρατος. Ο Victor είναι το πραγματικό τέρας εδώ – αυτός που γεννά και εγκαταλείπει».

Το κοινό διχάστηκε, αλλά δεν έμεινε αδιάφορο

Η συγκίνηση ήταν διάχυτη. Έξω από την αίθουσα, θεατές με δάκρυα στα μάτια μιλούσαν για την ταύτιση με το πλάσμα. «Δεν περίμενα να με αγγίξει έτσι», είπε ένας νεαρός Ιταλός. Άλλοι ωστόσο φάνηκαν επιφυλακτικοί: «Ήταν υπερβολικά λυρικό, σχεδόν θεατρικό. Μερικές στιγμές με βάρυναν», ακούστηκε να λέει ένας δημοσιογράφος. Το μόνο σίγουρο: η ταινία δεν πέρασε απαρατήρητη.

Οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών

Ο Jacob Elordi, εμφανώς συγκινημένος, εξομολογήθηκε:
«Ξέρω πώς είναι να νιώθεις ξένος. Το πλάσμα είναι ένας καθρέφτης για όλους μας».

Ο Oscar Isaac είπε:
«Ήθελα να δείξω τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στον δημιουργό και το τέρας. Πόσο εύκολα μπορεί να γίνεις εσύ το αποκρουστικό ον».

Οι πρώτες κριτικές: Εγκώμια και ενστάσεις

• The Guardian: «Ένα μοναδικά όμορφο μελόδραμα, με έναν συγκινητικό δεσμό ανάμεσα σε δημιουργό και δημιούργημα».

• Reuters: «Ο Del Toro απορρίπτει τον τρόμο για χάρη της ανθρωπιάς».

• Vulture: «Ο Elordi είναι η ψυχή της ταινίας».

• The Times: «Camp και υπερφορτωμένο, με έναν Elordi άνευρο και αμήχανο».

Ένα έργο που ζητά αγάπη, όπως και το τέρας του

Το «Φρανκενστάιν» του Guillermo del Toro δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Δεν είναι ούτε φτηνός τρόμος ούτε καθαρή λογοτεχνική αναπαράσταση. Είναι ένα έργο-καθρέφτης, γεμάτο πόνο, τρυφερότητα και ερωτήματα. Είναι μια μεγαλειώδης, αλλά αδέξια χειρονομία. Μια παραβολή για το τι σημαίνει να είσαι μόνος – και να ζητάς απλώς να σε δουν.

Και αν αυτός είναι ο στόχος του κινηματογράφου – να μας συγκινεί, να μας διχάζει, να μας βάζει να κοιταχτούμε μέσα μας – τότε ο Del Toro έχει πετύχει μια από τις πιο ουσιαστικές νίκες της καριέρας του.

Πηγή: pagenews.gr