Γιώργος Παπούλιας [Διευθυντής InSocial] στο pagenews.gr: Πριν τα πλεονάσματα (ξανα)γίνουν ελλείμματα

Επαναλαμβανόμενο αντικείμενο συζήτησης, σχεδόν όλων των ΔΕΘ της τελευταίας δεκαετίας, αποτελούν οι εξαγγελίες διαχείρισης, ουσιαστικά ξοδέματος, του όποιου πλεονάσματος συγκεντρώνουν τα δημόσια ταμεία μετά την επιβαλλόμενη από την εμπειρία της κρίσης (και από τους επόπτες – θεσμούς) δημοσιονομική τάξη. Οι πρωθυπουργοί διαλέγουν τα κοινά των αποδεκτών του ανάλογα με την πολιτική στόχευση και τις εκλογικές ανάγκες.

Παρά την οδυνηρή εμπειρία της χρεοκοπίας το μόνο που διαφοροποιεί τις εξαγγελίες αυτές και τον πολιτικό τους σχεδιαμό από την περίοδο πριν την κρίση είναι ίσως η διαχείριση πλεονάσματος κι όχι δανεικών, προκειμένου να ενισχυθούν, πρόσκαιρα και σπασμωδικά, τα εισοδήματα ενός μέρους του κοινωνικού συνόλου. Χρήματα τα οποία κατά κύριο λόγο πηγαίνουν κατευθείαν στην κατανάλωση, η οποία με τη σειρά της, σε μια χώρα με τις παραγωγικές και εμπορικές στρεβλώσεις της Ελλάδας, οδηγούνται στην απόκτηση εισαγόμενων προϊόντων, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο τα προβλήματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, επεκτείνοντας την ισχνή αναπτυξιακή προοπτική και επισπεύδοντας την εκ νέου παραγωγή ελλειμμάτων.

Ακομη κι αν προσπεράσουμε τον στρεβλό τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνονται αυτά τα πλεονάσματα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια (πχ υπεραπόδοση έμμεσης φορολογίας μέσω της ακρίβειας) και τα θεωρήσουμε ως ένα εργαλείο ενίσχυσης των δημοσίων εσόδων και άσκησης πολιτικών αναδιανομής και δικαιότερης εισοδηματικής πολιτικής, είναι φανερό ότι το μοντέλο αυτό έχει «κοντά ποδάρια». Τόσο κοντά, όσο το φορμαλιστικό πρότυπο των εκάστοτε «επόμενων εκλογών» που τα επιβάλει. Παρότι η πολιτική και εκλογική ιστορία πολλαπλά μας διδάσκει πως δεν αποτελούν και τόσο κρίσιμο παράγοντα στην τελική επιλογή των ψηφοφόρων, ειδικότερα όταν η φθορά ενός κυβερνητικού σχήματος έχει πάρει την οδό χωρίς επιστροφή.

Ένα σημαντικό στοίχημα λοιπόν για το πολιτικό σύστημα ευρύτερα αλλά κυρίως για τους έχοντες την ευθύνη διακυβέρνησης ειδικότερα είναι η χάραξη μιας ισόρροπης εθνικής στρατηγικής που θα καταφέρει να μετατρέψει τα σημερινά πλεονάσματα σε αυριανά μαξιλάρια ασφάλειας τόσο για την δημοσιονομική σταθερότητα όσο πολύ περισσότερο για την υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη και εγχώρια παραγωγή. Ισόρροπη ανάμεσα στην στήριξη όσων έχουν πραγματική άμεση ανάγκη αλλά ταυτόχρονα η σχεδιασμένη και στοχευμένη επένδυση σε παραγωγικούς κλάδους και δραστηριότητες που θα μετατρέψουν τα χρήματα αυτά σε νέα, αυριανά πλεονάσματα προερχόμενα από παραγόμενο πλούτο κι όχι από ανακύκλωση ισχνής και αργόσυρτης στασιμότητας στα όρια της επιβίωσης.

Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται πολιτική τόλμη που θα σπάσει τα ιερά δεσμά του εκάστοτε εκλογικού κύκλου και θα ασκήσει οραματική στρατηγική με επίκεντρο την απελευθέρωση δυνάμεων της οικονομίας και την διαχρονική ευημερία όλων των γενεών. Μέχρι τότε, ας ετοιμαζόμαστε για καταστάσεις, όχι πολύ μακρινές, που τις ζήσαμε αλλά, όπως φαίνεται, ελάχιστα διδαχθήκαμε.

Ο Γιώργος Παπούλιας είναι Πολιτικός Επιστήμονας, Διευθυντής του Ινστιτούτου για την Σοσιαλδημοκρατία – InSocial

Πηγή: pagenews.gr