Στρατηγική συνέχεια πέρα από κόμματα
Γεωργιάδης:«Η κυβέρνηση του κυρίου Αλέξη Τσίπρα συνέχισε τη στρατηγική σχέση Ελλάδος–Ισραήλ, όπως είχε ξεκινήσει ο Γιώργος Παπανδρέου και οικοδομήσει ο Αντώνης Σαμαράς, και την συνεχίζει τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη.»
Ο υπουργός Υγείας τόνισε ότι η στρατηγική σχέση είναι «μία από τις πιο πετυχημένες, διαχρονικές επιτυχίες ελληνικής εξωτερικής πολιτικής», τονίζοντας τον διακομματικό χαρακτήρα της.
Η επιμονή στη διαχρονικότητα είναι καθοριστική: η Αθήνα θέλει να δείξει ότι οι δεσμοί με το Ισραήλ δεν είναι πρόσκαιροι ούτε εξαρτημένοι από πολιτικές εναλλαγές. Αυτό εκπέμπει διεθνώς σήμα σταθερότητας και ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας σε ενεργειακά και αμυντικά projects της Ανατολικής Μεσογείου.
Ισραήλ, Τουρκία και Κυπριακό
Γεωργιάδης:«Οι καλές σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ… αποτελούν στρατηγικό μας σύμμαχο στην άμυνα, στην έρευνα, στην τεχνολογία, στις επενδύσεις· είναι εχθρός της Τουρκίας, καταγγέλλει την τουρκική κατοχή στην Κύπρο.»
Γεωπολιτική Ανάλυση
Η κυβέρνηση αξιοποιεί το Ισραήλ ως ισχυρό αντίβαρο στην τουρκική επιρροή. Η ρητή αναφορά στο Κυπριακό επιβεβαιώνει πως η Αθήνα βλέπει την Ιερουσαλήμ όχι μόνο ως σύμμαχο, αλλά και ως εταίρο που μπορεί να ενισχύσει το διπλωματικό της αφήγημα για την Ανατολική Μεσόγειο.
Εκπαίδευση και τεχνολογία: το «παράδειγμα Ισραήλ»
Σε πιο αιχμηρό τόνο, ο Γεωργιάδης συνέκρινε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα με το ισραηλινό: «Το Ισραήλ είναι ισχυρό στην αρχαία του γλώσσα και είναι σήμερα από τα πιο προοδευμένα ψηφιακά κράτη του κόσμου. Δεν είχε καμία σχέση το μονοτονικό με την ανταγωνιστικότητα και την ψηφιακή μας αναβάθμιση.»
Η χρήση του Ισραήλ ως «παράδειγμα προς μίμηση» προβάλλει το αφήγημα της καινοτομίας. Για την Αθήνα, η στρατηγική σχέση δεν περιορίζεται στην ασφάλεια· αφορά εξίσου την πρόσβαση σε τεχνογνωσία αιχμής και σε δίκτυα καινοτομίας.
Αποκήρυξη του αντισημιτισμού
Γεωργιάδης: «Αντισημίτης στη ζωή μου δεν υπήρξα ποτέ. Θεωρώ τον αντισημιτισμό μία από τις χειρότερες ψυχικές ασθένειες — εξαιρετικά επικίνδυνο και ειδικά για μας, τους Έλληνες, τρομερά επιζήμιο για τα εθνικά μας συμφέροντα.»
Ο υπουργός παραδέχθηκε ότι η εμπλοκή του με το βιβλίο του Πλεύρη ήταν «μεγάλο λάθος» και ζήτησε για άλλη μία φορά συγγνώμη.
Η αποκήρυξη έχει σαφή διπλωματική στόχευση: η Αθήνα θέλει να διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξουν «γκρίζες ζώνες» στη διεθνή της εικόνα, ιδιαίτερα απέναντι στις ΗΠΑ και στο εβραϊκό λόμπι, που θεωρούν την καταπολέμηση του αντισημιτισμού πολιτική προτεραιότητα.
Η αντίδραση Αναγνωστοπούλου
Αναγνωστοπούλου:«Ο εγκληματίας πολέμου δεν μπορεί να είναι στρατηγικός εταίρος. Δεν γίνεται η Ελλάδα να συνεργάζεται με κράτος που κατηγορείται για γενοκτονία.»
Και συνέχισε:«Όπως κάποιοι δοσίλογοι συνεργάζονταν με τους Ναζί, έτσι κι εσείς παρουσιάζετε το Ισραήλ ως φίλο μας λόγω συμφέροντος.»
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει έμφαση στο διεθνές δίκαιο και στις αποφάσεις διεθνών οργανισμών. Η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ παρουσιάζεται ως ρίσκο για την ηθική και πολιτική αξιοπιστία της χώρας, ιδίως αν συνδεθεί με καταγγελίες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η αντιπαράθεση στη Βουλή δεν ήταν μόνο ιδεολογική· αντανακλά δύο διαφορετικά δόγματα εξωτερικής πολιτικής:
- Ρεαλισμός και στρατηγικές συμμαχίες (κυβέρνηση): το Ισραήλ ως αμυντικός και τεχνολογικός σύμμαχος απέναντι στην Τουρκία.
- Διεθνές δίκαιο και ηθική διάσταση (αντιπολίτευση): η Ελλάδα δεν πρέπει να συνδέεται με κράτη που κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου.
Γεωργιάδης:«Η Ελλάδα πρέπει να υπερασπίζεται σταθερές συμμαχίες όπως με το Ισραήλ, να προωθεί την τεχνολογική και στρατηγική της αναβάθμιση και να αποκηρύσσει κάθε μορφή μίσους. Αυτό είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού.»
Εθνικό συμφέρον, στρατηγική και διαχρονική πολιτική
Ο Άδωνις Γεωργιάδης κατέληξε με σαφή μηνύματα για τη γραμμή της κυβέρνησης και το πλαίσιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής:
«Η στρατηγική μας σχέση με το Ισραήλ είναι απόλυτα γνωστή και υποστηρίζεται. Ο αντισημιτισμός είναι δηλητηριώδες πράγμα και η Ελλάδα πρέπει να διαφυλάσσει τα εθνικά της συμφέροντα.»
Τόνισε ότι η συνεργασία με το Ισραήλ δεν είναι συγκυριακή επιλογή, αλλά σταθερή πυξίδα που εξυπηρετεί την εθνική ασφάλεια, την τεχνολογική αναβάθμιση και τη γεωπολιτική θέση της χώρας.
Παράλληλα, επισήμανε ότι οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης πηγάζουν περισσότερο από ψηφοθηρικούς λόγους και λιγότερο από πραγματική στρατηγική ανησυχία, καταλήγοντας: «Η συνέχεια και η διαχρονικότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι αυτή που θωρακίζει τη χώρα και εξασφαλίζει το μέλλον του ελληνικού λαού.»
