Η μεγάλη κρίση της δημοκρατίας στην Αμερική

Όσοι αμφιβάλλουν για την αλήθεια και τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης Τραμπ τέχουν ληδη στοχοποιηθεί. Καταδιώκει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, δικαστές, αντιφρονούντες και οποιονδήποτε άλλον έχει το... θράσος να τον αμφισβητήσει.

Όσο υπερβολικό και βαρύγδουπο και αν ακούγεται το ότι η δημοκρατία στην Αμερική βρίσκετι σε κρίση, δεν παύει να αποτελεί μια πραγματικότητα. Η “ορμπανοποίησή” της είναι εδώ. Από τη νέα προεδρία Τραμπ αναδεικνύεται μια αλήθεια που λίγο καιρό πριν θα ακουγόταν σαν μια μεγάλη υπερβολή, σαν κάτι που δεν θα πιστεύαμε ότι μπορεί να συμβεί ποτέ.

Η λογική του καθεστώτος Τραμπ και όλων αυτών που το συγκροτούν συνοδεύεται από μια απόλυτη βεβαιότητα μίας μοναδικής αλήθειας: δεν γίνεται αποδεκτή καμιά διαφορετική άποψη. Και προκειμένου να υπηρετήσει αυτήν τη λογική, η κυβέρνηση Τραμπ έχει επιδοθεί σε ανελέητο κυνηγητό όσων αμφισβητούν αυτή την αλήθεια. Δεν αρκείται να κυνηγάει μετανάστες οι οποίοι εξαφανίζονται από τα μέρη στα οποία ζουν για πολλά χρόνια με τις οικογένειές τους· κυνηγάει δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ακτιβιστές, αντιφρονούντες, δικαστές, γενικά όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει ακόμα και την οικονομική πολιτική που ακολουθείται – κυνηγάει τους πάντες. Αν αυτό δεν είναι το τέλος της αμερικανικής δημοκρατίας, αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να είναι.

Ως αντίπαλό του ο Τραμπ, παρότι εμφανίζεται να ορίζει χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ έχουν μεγάλο έλλειμα εμπορικών συναλλαγών, στην πραγματικότητα ο αντίπαλός του είναι η οικονομική πολιτική των προκατόχων του από τον Τζ. Μπους και μετά, η πολιτική της παγκοσμιοποίησης με σκοπό την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας των ΗΠΑ, τον περιορισμό των στρατιωτικών δαπανών (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τεράστια ποσά που η διακυβέρνηση Μπάιντεν ξόδεψε στην Ουκρανία) και η ενίσχυση των εσόδων του Αμερικανικού Δημοσίου.

Οι πλέον επιθετικοί αντίπαλοί του είναι οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες που στήριξαν την παγκοσμιοποίηση, με αποτέλεσμα την οικονομική μεγέθυνση επιχειρηματιών σε επίπεδα που ξεπέρασαν την οικονομία αρκετών μικρών κρατών.

Την ίδια στιγμή, ο Τραμπ προσπαθεί να ελέγξει τα πανεπιστήμια παρεμβαίνοντας στις υποθέσεις τους και απειλώντας να σταματήσει τη χρηματοδότησή τους, και ως επί το πλείστον τα έχει καταφέρει. Ανταποδίδει τους δικαστές όταν λαμβάνουν αποφάσεις που θεωρεί προβληματικές, στοχοποιώντας ιδιαίτερα τα ανεξέλεγκτα μέσα ενημέρωσης, αναγκάζοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς να απολύουν δημοφιλείς παρουσιαστές, απειλώντας και δυσφημώντας δημοσιογράφους όταν θέτουν προκλητικές ερωτήσεις, εκβιάζοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς απειλώντας να ακυρώσει τις άδειες λειτουργίας τους εάν επικρίνουν τις πράξεις του, μηνύοντας και καταθέτοντας αγωγές κατά εφημερίδων της αντιπολίτευσης, και, με τη βοήθεια μεγιστάνων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έσπευσαν να υποταχθούν πλήρως στο νέο καθεστώς, επιχειρεί να επιβάλει ένα ολοκληρωτικό σύστημα διακυβέρνησης που ήταν αδιανόητο πριν από λίγα χρόνια.

Παράλληλα, απέλυσε τον στρατιωτικό εισαγγελέα, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τη διατήρηση της τάξης στις ένοπλες δυνάμεις. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να υποβάλουν τα ρεπορτάζ τους στην κυβέρνηση για έγκριση πριν από τη δημοσίευσή τους. Θα θέλαμε να σας υπενθυμίσουμε ότι τα βασανιστήρια κρατουμένων στη φυλακή του Γκουαντάναμο δεν θα είχαν ποτέ δημοσιευτεί αν δεν υπήρχε στρατιωτικός εισαγγελέας και αμερόληπτοι νομικοί εκπρόσωποι.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που στην Αμερική είδαν αυτήν τη δυσοίωνη για τη δημοκρατία της χώρας προοπτική από νωρίς, όταν ο Τραμπ αρνήθηκε να αποδεχτεί την εκλογική του ήττα και υποστήριξε την εισβολή στο Καπιτώλιο, όταν αποκαλούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους εγκληματίες και προσπαθούσε να τους στείλει στη φυλακή.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορεί οι πολιτικές Τραμπ να περιέχουν στοιχεία αντιδημοκρατικά σε πολλές περιπτώσεις και να παραβιάζει ατομικά δικαιώματα, δεν είναι όμως οι παγκοσμιοποιητές της οικονομίας οι κατάλληλοι για να υπερασπισθούν τη Δημοκρατία.

Oι λαοί, κάθε λαός στη χώρα του, θα πρέπει να προασπίσουν την πραγματική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική Δημοκρατία με αναλογικότητα και μέτρο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων αρχίζοντας από τη δίκαιη διανομή του πλούτου και τη διαχείρισή του αποκλειστικά με κριτήριο το κοινό δημόσιο συμφέρον. Ιδιαίτερα η Ελλάδα ως μικρή χώρα, με την συμμετοχή της σε μεγάλες οικονομικές ενώσεις, από μικρή εκμηδενίζεται και οι πολίτες της καθίστανται οριστικά και πλήρως αδύναμοι να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και την ζωή τους στην χώρα τους.

Πηγή: Pagenews.gr