Η διπλωματία του παραδόξου
Η Γερμανία, χώρα με καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, φαίνεται πως προχωρά σε έναν πραγματιστικό, αν και αμφιλεγόμενο, διάλογο με τους Ταλιμπάν. Σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών, Αλεξάντερ Ντόμπριντ, Γερμανοί αξιωματούχοι αναμένεται να επισκεφθούν την Καμπούλ εντός Οκτωβρίου για συνομιλίες σχετικά με την αύξηση των απελάσεων Αφγανών μεταναστών από τη Γερμανία.
Η κίνηση αυτή έρχεται τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρηση των δυτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, που οδήγησε στην επανεγκαθίδρυση της εξουσίας των Ταλιμπάν. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Βερολίνου –όπως και η ΕΕ συνολικά– δεν αναγνωρίζει επίσημα το καθεστώς της Καμπούλ, επιχειρεί τώρα να διαμορφώσει έναν λειτουργικό δίαυλο επικοινωνίας για να αντιμετωπίσει τις πιέσεις του μεταναστευτικού.
Ανάγκη ελέγχου ή έμμεση αναγνώριση;
Η απόφαση προκαλεί έντονες πολιτικές και ηθικές αντιδράσεις. Κόμματα όπως οι Πράσινοι και η Αριστερά κατηγορούν τον Ντόμπριντ ότι, στην ουσία, νομιμοποιεί ένα καθεστώς που καταπατά συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδίως των γυναικών. Από το 2021, οι Ταλιμπάν έχουν εκδώσει δεκάδες διατάγματα που περιορίζουν ή απαγορεύουν τη μόρφωση, την εργασία και την ελεύθερη μετακίνηση των γυναικών — ένα σκοτεινό πισωγύρισμα δεκαετιών.
Παρά τις αντιρρήσεις, ο Ντόμπριντ υποστηρίζει ότι η ασφάλεια και η διαχείριση της μετανάστευσης επιβάλλουν τη συνεργασία, έστω και με “δύσκολους συνομιλητές”. Ο στόχος είναι οι απελάσεις όχι μόνο καταδικασμένων, αλλά και εκείνων των οποίων το αίτημα ασύλου έχει απορριφθεί, ενώ εξετάζεται η χρήση τακτικών αεροπορικών πτήσεων αντί για έκτακτα δρομολόγια.
Η ευρωπαϊκή διάσταση
Η στάση της Γερμανίας δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Σε επίπεδο ΕΕ, διαμορφώνεται μια νέα, πιο σκληρή πολιτική ασύλου και μετανάστευσης, με αυξημένη έμφαση στις “επιστροφές” και τον έλεγχο των συνόρων. Πολλές κυβερνήσεις επιδιώκουν διμερείς συμφωνίες με χώρες προέλευσης, ακόμη και με μη αναγνωρισμένα καθεστώτα, προκειμένου να μειώσουν τις αφίξεις.
Το ζήτημα αποκτά έτσι γεωπολιτική διάσταση: η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με το δίλημμα ρεαλισμού έναντι αξιών. Η συνεργασία με τους Ταλιμπάν για απελάσεις, έστω και υπό τεχνικό ή “αναγνωριστικό” μανδύα, θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για μια σταδιακή “αποσιωπημένη” αναγνώριση του καθεστώτος, εφόσον εξυπηρετεί τις ευρωπαϊκές προτεραιότητες ασφάλειας.
Ανάμεσα στην ηθική και τη σκοπιμότητα
Η υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια το αιώνιο δίλημμα της εξωτερικής πολιτικής: Μπορεί μια δημοκρατία να συνεργάζεται με αυταρχικά καθεστώτα χωρίς να θυσιάζει τις αξίες της; Η Γερμανία επιχειρεί να κινηθεί πάνω σε αυτή τη λεπτή γραμμή, προσπαθώντας να διατηρήσει τον ανθρωπιστικό της χαρακτήρα, ενώ ταυτόχρονα ανταποκρίνεται στις εσωτερικές πολιτικές πιέσεις για περιορισμό της μετανάστευσης.
Η “σιωπηρή” αναγνώριση της πραγματικότητας
Αν τελικά το ταξίδι στην Καμπούλ πραγματοποιηθεί, θα πρόκειται για ένα ιστορικό παράδοξο: η ίδια χώρα που πολέμησε τους Ταλιμπάν επί δύο δεκαετίες, θα συνομιλεί μαζί τους ως “αναγκαίο κακό”.Η εξέλιξη αυτή ίσως σηματοδοτεί μια νέα φάση στη διεθνή πολιτική — όπου η ρεαλπολιτίκ υπερισχύει της ιδεολογίας, και η συνεργασία με απομονωμένα καθεστώτα γίνεται “νομιμοποιημένη” στο όνομα της σταθερότητας.
Πηγή: pagenews.gr