Αντεπίθεση Γεωργιάδη: «Η Ζωή παίζει με τον χρόνο – Στήνει σόου καθυστέρησης της δίκης» [vid,pics]

Χθες ζήσαμε κάτι πραγματικά αμίμητο. Η κυρία Κωνσταντοπούλου είχε ανακοινώσει πως βρίσκεται στα Γιάννενα για μια “πολύ σοβαρή υπόθεση”. Τόσο σοβαρή, μάλιστα, που σταμάτησε το ταξίδι της, επέστρεψε εσπευσμένα στην Αθήνα, κι έδωσε συνέντευξη στο Σύνταγμα, λέγοντας… ότι είμαι “ένα τιποτένιο σκουλήκι”.

Αυτό ήταν όλο. Αυτό θεώρησε ως σημαντική εθνική ανακοίνωση. Ε, συγγνώμη, αλλά αυτό μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Η φράση της, πέρα από το ύφος της, αποκαλύπτει και κάτι άλλο: την ένταση, την οργή και τη στρατηγική της. Δεν ήταν έκρηξη αυθορμητισμού — ήταν μέρος ενός καλά μελετημένου σχεδίου.

Εγώ της χάλασα το αφήγημα

Η κυρία Κωνσταντοπούλου είχε στήσει ολόκληρο πολιτικό αφήγημα πάνω στην υπόθεση Ρούτσι, το οποίο επιχειρούσε να αξιοποιήσει για να κρατηθεί στην επικαιρότητα μέχρι τις εκλογές. Δύο εβδομάδες πριν, κατάλαβα το παιχνίδι της. Ήθελε να χρησιμοποιήσει την απεργία πείνας ως μοχλό πίεσης και συναισθηματικού εκβιασμού προς την κοινωνία — και κυρίως προς τη Δικαιοσύνη.

Όταν μίλησα στη Βουλή και αποκάλυψα όσα είχα καταλάβει, δεν απάντησε. Δεν πήρε καν τον λόγο. Έφυγε από την αίθουσα. Γιατί ήξερε ότι δεν τη συνέφερε πλέον η συζήτηση. Κατάλαβε πως το στημένο σκηνικό της είχε καταρρεύσει.

Η παγίδα καθυστέρησης: Μηνύσεις, τοξικολογικές και πολιτικό συμφέρον

Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με πολιτικές κορώνες. Η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει υποβάλει, ούτε μία ούτε δύο, αλλά τρεις μηνύσεις κατά του ανακριτή. Αν γινόταν δεκτή έστω και μία, η δίκη θα πήγαινε πίσω δύο χρόνια. Δεν τα κατάφερε. Τώρα το γυρνάει στο αίτημα για νέες τοξικολογικές εξετάσεις.

Ερώτημα: γιατί δεν ζητήθηκε η εξέταση αυτή νωρίτερα, όταν η ανάκριση ήταν ακόμη ανοιχτή; Γιατί το κρατούσαν για το τέλος — ως έσχατο όπλο καθυστέρησης. Και το ενεργοποίησαν όταν όλα τα υπόλοιπα απέτυχαν.

Οι δικαστές δεν είναι εχθροί

Καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο ενός γονιού. Ποιος δεν είναι με τον πατέρα του θύματος; Όλοι είμαστε. Και εγώ, και ο Δένδιας, και ο Αβραμόπουλος, και ο Πρωθυπουργός. Το ζήτημα, όμως, είναι τι κάνουμε ώστε να μην τιναχτεί η δίκη στον αέρα. Οι δικαστές δεν αρνούνται το αίτημα — προσπαθούν να το κάνουν δεκτό χωρίς να υπάρξει νέα αναβολή για χρόνια. Και σε αυτό αξίζουν στήριξη, όχι πυροβολισμούς.

Όποιος βγαίνει κάθε μέρα και λέει «να γίνει δεκτό το αίτημα», εμφανίζεται ως «ο καλός», και οι δικαστές φαίνονται σαν οι «κακοί». Αυτό είναι άδικο. Εγώ, τους εμπιστεύομαι. Και είμαι βέβαιος ότι θα βρουν λύση και για τις εξετάσεις και για την πρόοδο της δίκης.

Το ΕΚΑΒ, η Νίκαια και το επικοινωνιακό τρικ

Από την πρώτη μέρα της απεργίας πείνας, έδωσα εντολή στο ΕΚΑΒ να βρίσκεται διαρκώς δίπλα στον κύριο Ρούτσι. Κάθε μέρα, τον ρωτούν αν χρειάζεται κάτι. Ο ίδιος αρνείται. Όταν την Παρασκευή ακούστηκε ότι μεταφέρθηκε «εκτάκτως» στα επείγοντα της Νίκαιας, αναρωτήθηκα εύλογα: γιατί εκεί; Γιατί όχι σε ένα από τα πέντε κοντινά εφημερεύοντα νοσοκομεία;

Η απάντηση είναι προφανής: δημιουργήθηκε εντύπωση «επείγοντος περιστατικού», για να ενισχυθεί το σενάριο κατάρρευσης. Όμως, οι πληροφορίες δείχνουν πως δεν υπήρχε τέτοια αδιαθεσία, και η μεταφορά έγινε απλώς για προγραμματισμένες εξετάσεις. Το επικοινωνιακό μήνυμα είχε προηγηθεί της ιατρικής ανάγκης.

Δεν προσκυνώ την Κωνσταντοπούλου

Κλείνω με κάτι σαφές: Δεν προσκυνώ την κυρία Κωνσταντοπούλου. Δεν αγοράζω το παραμύθι της. Δεν την θεοποιώ, ούτε της αποδίδω φωτοστέφανο. Όποιος θέλει, μπορεί να το κάνει. Εγώ δεν θα το κάνω.

Είμαι υπέρ της απόλυτης διαφάνειας. Θέλω να γίνει η τοξικολογική, ώστε να μην υπάρχει καμία σκιά στην υπόθεση. Θέλω, όμως, και η δίκη να προχωρήσει, να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Και αυτό, δεν μπορεί να συμβεί όταν κάποιοι παίζουν με τον χρόνο και τοποθετούν εμπόδια για ίδιον πολιτικό όφελος. Πηγή: pagenews.gr