Οι «Βρώμικοι Δεκαπέντε»: Όταν η Γερουσία των ΗΠΑ κήρυξε πόλεμο στο ροκ

Στη δεκαετία του ’80, η ροκ μουσική είχε γίνει συνώνυμη της ελευθερίας, της πρόκλησης και του σεξουαλικού επαναπροσδιορισμού. Όμως, για μια ομάδα γυναικών της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, αυτή η νέα γενιά καλλιτεχνών δεν αντιπροσώπευε πρόοδο, αλλά απειλή. Έτσι γεννήθηκε η εκστρατεία των «Filthy Fifteen» — οι «Βρώμικοι Δεκαπέντε» — μια λίστα με τραγούδια που, σύμφωνα με τους συντηρητικούς κύκλους της εποχής, “διέφθειραν τη νεολαία”.

Η χρονιά ήταν 1985, όταν η Tipper Gore, σύζυγος του τότε γερουσιαστή και μελλοντικού αντιπροέδρου των ΗΠΑ Al Gore, άκουσε το τραγούδι “Darling Nikki” από το άλμπουμ Purple Rain του Prince. Οι στίχοι — «I knew a girl named Nikki, I guess you could say she was a sex fiend…» — την σόκαραν. Όπως περιέγραψε η ίδια αργότερα:

«Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Οι χυδαίοι στίχοι μας έκαναν να νιώσουμε αμηχανία. Στην αρχή έμεινα άναυδη, μετά θύμωσα».

Έτσι ξεκίνησε κάτι που έμελλε να αλλάξει για πάντα τη σχέση μεταξύ μουσικής και πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η γέννηση του PMRC – “Οι σύζυγοι της Ουάσιγκτον”

Η Tipper Gore, μαζί με τη Susan Baker, σύζυγο του υπουργού Οικονομικών του Ρόναλντ Ρέιγκαν, και άλλες δύο γυναίκες της υψηλής κοινωνίας, ίδρυσαν το Parents Music Resource Center (PMRC) – το “Κέντρο Πόρων για Γονείς σχετικά με τη Μουσική”. Ο στόχος τους: να “προστατεύσουν τα παιδιά από την ανηθικότητα της μουσικής”.

Γρήγορα, το PMRC απέκτησε πρόσβαση σε χρηματοδότηση και ισχυρές πολιτικές συμμαχίες. Ανάμεσα στους υποστηρικτές τους βρέθηκαν ο Joseph Coors (της διάσημης ζυθοποιίας Coors) και ο Mike Love των Beach Boys. Τα αμερικανικά μέσα τις βάφτισαν “οι σύζυγοι της Ουάσιγκτον”, ένα κλειστό κλαμπ ισχυρών γυναικών με πρόσβαση στο Καπιτώλιο — και μάλιστα στη δεξιά πτέρυγα του πολιτικού φάσματος, που τότε προωθούσε τις «οικογενειακές αξίες» του Ρόναλντ Ρέιγκαν.

Η Γερουσία παίρνει θέση – Ο ηθικός πανικός κορυφώνεται

Τον Σεπτέμβριο του 1985, το PMRC κατάφερε να οδηγήσει τη συζήτηση μέχρι τη Γερουσία των ΗΠΑ. Οι πολιτικοί, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι και οι τηλεευαγγελιστές ενώθηκαν σε μια σταυροφορία κατά της “αμαρτωλής μουσικής”.

Οι στόχοι τους; 15 τραγούδια που κρίθηκαν “επικίνδυνα για τη νεολαία”. Ανάμεσά τους:

• “Darling Nikki” – Prince (σεξουαλικό περιεχόμενο)

• “Dress You Up” – Madonna (υπονοούμενα)

• “Eat Me Alive” – Judas Priest (σαδομαζοχισμός)

• “We’re Not Gonna Take It” – Twisted Sister (εξέγερση κατά της εξουσίας)

• “She Bop” – Cyndi Lauper (αυνανισμός)

• “Animal (F**k Like a Beast)” – W.A.S.P. (σεξουαλική βία)

Οι «Βρώμικοι Δεκαπέντε» έγιναν το σύμβολο της λογοκρισίας, αλλά και της πολιτιστικής σύγκρουσης μεταξύ των γενεών.

Ο Alice Cooper, οι Twisted Sister και το ροκ απέναντι στη Γερουσία

Οι ακροάσεις στη Γερουσία έμειναν στην ιστορία, όχι μόνο για την υποκρισία τους, αλλά και για τις ηρωικές εμφανίσεις μουσικών που υπερασπίστηκαν τη δημιουργική ελευθερία. Ο Frank Zappa, ο John Denver και ο Dee Snider των Twisted Sister κατέθεσαν υπερασπιζόμενοι τη μουσική τους.

Ο Snider, με μακριά ξανθά μαλλιά και σκισμένα τζιν, σόκαρε τους γερουσιαστές με την ευγλωττία και την ψυχραιμία του, λέγοντας:

«Η μουσική μας δεν προωθεί τη βία ή το σεξ. Οι γονείς πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη των παιδιών τους, όχι το Κογκρέσο».

Ο Alice Cooper, που είχε ήδη στιγματιστεί ως “σατανιστής” από παλιότερες εκστρατείες, θυμάται εκείνη την περίοδο με ειρωνεία:

«Η αμερικανική κοινωνία ήθελε να έχει κάποιον να κατηγορεί. Και εμείς, οι ροκ σταρ, ήμασταν τέλειοι για τον ρόλο».

Η «μαύρη ετικέτα» που άλλαξε τα πάντα

Αν και η εκστρατεία του PMRC δεν οδήγησε σε απαγορεύσεις, πέτυχε κάτι που άλλαξε τη μουσική βιομηχανία για πάντα: την καθιέρωση του sticker “Parental Advisory – Explicit Content” στα άλμπουμ.

Αυτό το μικρό μαύρο τετράγωνο, ειρωνικά, έγινε σύμβολο ελευθερίας και αντίστασης. Οι δισκογραφικές και οι καλλιτέχνες το χρησιμοποίησαν ως “σήμα τιμής”. Οι έφηβοι το αναζητούσαν, θεωρώντας ότι σήμαινε “πραγματική μουσική”.

Από την κατακραυγή στη μυθολογία

Τέσσερις δεκαετίες μετά, το επεισόδιο των “Filthy Fifteen” μοιάζει σχεδόν κωμικό — αλλά τότε, απείλησε να λογοκρίνει ολόκληρη τη ροκ κουλτούρα. Ήταν η στιγμή που η μουσική έγινε πολιτικό όπλο, και οι ροκ σταρ — από τον Prince μέχρι τους Judas Priest — μετατράπηκαν σε ήρωες μιας πολιτισμικής μάχης για την ελευθερία της έκφρασης.

Ο Blackie Lawless των W.A.S.P. θυμάται:

«Στην αρχή το θεωρήσαμε φάρσα. Μετά καταλάβαμε ότι μπορούσαν πραγματικά να μας καταστρέψουν. Και τότε το ροκ αντέδρασε».

Σήμερα, οι «Βρώμικοι Δεκαπέντε» έχουν μείνει στην ιστορία ως το πιο διάσημο παράδειγμα ηθικού πανικού στην ποπ κουλτούρα. Ένα μάθημα για το πώς η τέχνη μπορεί να προκαλέσει, να ενοχλήσει — αλλά τελικά, να νικήσει.

Γιατί όπως είπε κάποτε ο Frank Zappa στη Γερουσία:

«Η ελευθερία της έκφρασης δεν χρειάζεται φίλτρα. Αν δεν σας αρέσει η μουσική μου, απλώς μην την ακούτε».

Πηγή: Pagenews.gr