Βλαδίμηρος Κυριακίδης με χιούμορ: Έκανα κοιλιά και μου λέει ο παραγωγός μας “περάστε κύριε Κωνσταντάρα”

Ο καταξιωμένος ηθοποιός, σε συνέντευξή του στο «Στούντιο 4», μοιράστηκε σκέψεις γεμάτες αλήθεια και ανθρωπιά, λίγο πριν την πρεμιέρα της νέας του παράστασης “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” στο Θέατρο Ζίνα.

«Κάθε μέρα δίνω εξετάσεις»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης δεν επαναπαύεται ποτέ. Με ειλικρίνεια παραδέχεται πως η ανασφάλεια του ηθοποιού δεν τελειώνει ποτέ:
«Σε κάθε πρεμιέρα υπάρχει άγχος για το πώς θα το πάρει το κοινό. Όσο σίγουρος κι αν είμαι, κάθε μέρα δίνω εξετάσεις». Για τον ίδιο, η εξέλιξη είναι αναγκαιότητα και όχι επιλογή. «Οφείλω κάθε βράδυ να κάνω απολογισμό για να γίνομαι καλύτερος», τονίζει, αποδεικνύοντας τη βαθιά του αφοσίωση στην τέχνη της υποκριτικής.

Η σκηνή, όπως λέει, είναι το καταφύγιό του. «Πάνω στη σκηνή ξεχνάω τα προβλήματά μου, το θέατρο είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία», αναφέρει χαρακτηριστικά, περιγράφοντας τη διαδικασία ως ένα ταξίδι μέσα στις ζωές των άλλων.

«Δεν με ενδιαφέρει να κερδίσω το λαχείο»

Απομυθοποιώντας την έννοια της επιτυχίας και του πλούτου, ο ηθοποιός δηλώνει πως τα χρήματα δεν αποτέλεσαν ποτέ αυτοσκοπό.
«Δεν με ενδιαφέρει να κερδίσω το λαχείο. Θέλω απλώς να ζω αξιοπρεπώς», λέει με απλότητα. Έχοντας ζήσει και στα «πολλά» και στα «λίγα», τονίζει πως το σημαντικότερο είναι να επενδύει στη δουλειά του και στους ανθρώπους που αγαπά.
Με την ίδια ειλικρίνεια απορρίπτει τη φιλανθρωπία ως επίδειξη: «Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία. Πιστεύω ότι πρέπει να ασχοληθεί το κράτος. Εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε χωρίς να φαινόμαστε».

«Η πολυτέλεια είναι ένα καλό φαγητό»

Με αυτοσαρκασμό, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης αστειεύεται για την εμφάνισή του: «Πολυτέλεια για μένα είναι να τρώω καλό φαγητό. Φαίνεται… Έχω γίνει λεπτός άνθρωπος με κοιλιά!» αναφέρει γελώντας, αποκαλύπτοντας ένα περιστατικό όπου ο παραγωγός του τον αποκάλεσε “κύριο Κωνσταντάρα”.

«Δεν θέλω να σταματήσω – Ζω μέσα από τη δουλειά μου»

Με συγκίνηση, ο ηθοποιός δηλώνει πως το θέατρο είναι η ζωή του: «Μου αρέσει η δουλειά μου και θέλω να συνεχίζω όσο αντέχω».
Από το 1986, που ήρθε στην Αθήνα, δεν σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί. «Έχω βρει τη δική μου παιδική αυλή και παίζω με τους φίλους μου. Δεν θέλω να σταματήσω», λέει, αποδεικνύοντας πως η τέχνη για εκείνον δεν είναι επάγγελμα – είναι τρόπος ζωής.

Πηγή: pagenews.gr