Μια ανοιχτή επιστολή από έναν ζωντανό θρύλο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανατρέπει το αφήγημα της “απελευθέρωσης” και θέτει ζήτημα ηθικής, κυριαρχίας και γεωπολιτικής ευθύνης στη Λατινική Αμερική.
Σε μια σπάνια και αιχμηρή δημόσια παρέμβαση, ο Αργεντινός Νομπελίστας Ειρήνης του 1980, Αντόλφο Πέρες Εσκιβέλ, απευθύνθηκε με ανοιχτή επιστολή στη Μαρία Κορίνα Ματσάδο, επικρίνοντας τις δηλώσεις της περί αμερικανικής επέμβασης στη Βενεζουέλα και θέτοντας θεμελιώδη ερωτήματα για την έννοια της εθνικής κυριαρχίας και της πολιτικής ευθύνης.
Η επιστολή ξεκινά με τόνο σεβασμού, αλλά σύντομα αποκτά έντονη πολιτική και ηθική φόρτιση: «Στα 94 μου χρόνια συνεχίζω να μαθαίνω από τη ζωή, και με ανησυχούν η κοινωνική και πολιτική σου στάση και οι αποφάσεις σου», γράφει ο Νομπελίστας. Πρόκειται για μια ηχηρή παρέμβαση ενός ανθρώπου που έχει περάσει από τις πιο σκοτεινές σελίδες της λατινοαμερικανικής ιστορίας.
Η φωνή ενός ανθρώπου–σύμβολο της Αντίστασης
Ο Εσκιβέλ δεν είναι τυχαία προσωπικότητα. Είναι ένας από τους πιο σεβαστούς υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λατινική Αμερική, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης για την αντίστασή του στη στρατιωτική δικτατορία της Αργεντινής. Υπήρξε κρατούμενος, βασανίστηκε, επέζησε από τις «πτήσεις θανάτου» και αφιέρωσε δεκαετίες στην υπεράσπιση των “εξαφανισμένων”.
Η φωνή του, λοιπόν, έχει ηθικό και ιστορικό βάρος — και όταν απευθύνεται σε μια πολιτική προσωπικότητα όπως η Ματσάδο, δεν το κάνει ως απλός σχολιαστής, αλλά ως μάρτυρας της Ιστορίας.
Κυριαρχία – Παρέμβαση – Υποκρισία
Στην επιστολή του, ο Εσκιβέλ εξαπολύει σαφή και σκληρή κριτική:
- Κατηγορεί τη Ματσάδο ότι προσκολλάται στις Ηνωμένες Πολιτείες και ενισχύει μια νεοαποικιακή λογική.
- Θυμίζει τις πολλαπλές παρεμβάσεις των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική — από τον Παναμά έως την Κούβα και το Ιράκ — τονίζοντας ότι η Ουάσινγκτον δεν έχει συμμάχους, παρά μόνο συμφέροντα.
- Επισημαίνει την παράδοση εξάρτησης που οι λατινοαμερικανικοί λαοί έχουν πληρώσει με αίμα.
- Σηματοδοτεί ως “ηθικό ολίσθημα” την αφιέρωση του Νόμπελ Ειρήνης στον Ντόναλντ Τραμπ, έναν άνθρωπο που ενσάρκωσε την πολιτική των αμερικανικών πιέσεων προς τη Βενεζουέλα.
- Ρίχνει τη φράση–καρφί: «Γιατί κάλεσες τις Ηνωμένες Πολιτείες να εισβάλουν στη Βενεζουέλα;».
Ο Νομπελίστας παρουσιάζει την ιστορία των αμερικανικών επεμβάσεων όχι ως θεωρία, αλλά ως πραγματικότητα που σφράγισε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στη Λατινική Αμερική.
Γεωπολιτικές διαστάσεις – Ηπειρωτικό μήνυμα
Η επιστολή δεν είναι μόνο μια προσωπική επίθεση· είναι και ένα πολιτικό κείμενο υψηλής γεωπολιτικής βαρύτητας. Ο Εσκιβέλ:
- Αναδεικνύει το διαχρονικό σχέδιο ελέγχου της Λατινικής Αμερικής από τις ΗΠΑ.
- Προειδοποιεί για τον κίνδυνο η Βενεζουέλα — όπως και άλλες χώρες στο παρελθόν — να μετατραπεί σε πεδίο εξάρτησης και στρατιωτικών πιέσεων.
- Μιλά για την ανάγκη “Μεγάλης Πατρίδας” και λατινοαμερικανικής ενότητας απέναντι σε εξωτερικές δυνάμεις.
- Υπενθυμίζει πως οι “Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής” του Εδουάρδο Γκαλεάνο παραμένουν ανοιχτές.
Το μήνυμά του είναι σαφές: ο αγώνας για ελευθερία δεν μπορεί να βασίζεται σε ξένα όπλα.
Το πολιτικό δίλημμα της Ματσάδο
Παρότι η επιστολή είναι καυστική, αναδεικνύει και το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η Ματσάδο:
- Πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί σε μια κυβέρνηση που θεωρεί αυταρχική χωρίς να καταφύγει σε ξένες δυνάμεις;
- Είναι ποτέ θεμιτή μια εξωτερική παρέμβαση;
- Μπορεί ένας ηγέτης να επικαλείται την “ελευθερία” μέσω των ίδιων δυνάμεων που ιστορικά καταπατούσαν την ανεξαρτησία των λαών;
Η επιστολή του Εσκιβέλ είναι πολιτικό κάλεσμα σε αυτοκριτική, όχι μόνο για τη Ματσάδο αλλά και για όσους στη Λατινική Αμερική βλέπουν τις ΗΠΑ ως «σωτήρα».
Ένα ιστορικό σταυροδρόμι
Η ανοιχτή επιστολή του Αντόλφο Πέρες Εσκιβέλ δεν είναι ένα απλό σχόλιο. Είναι μια παρέμβαση-σταθμός που τοποθετεί τη συζήτηση για τη Βενεζουέλα μέσα σε ένα ευρύτερο ιστορικό και γεωπολιτικό πλαίσιο.
Η Μαρία Κορίνα Ματσάδο, πλέον βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης, καλείται να τοποθετηθεί όχι μόνο ως πολιτικός, αλλά ως ηγέτης που θα καθορίσει αν ο αγώνας της θα υπηρετήσει την κυριαρχία ή την εξάρτηση της χώρας της.
Όπως καταλήγει ο Νομπελίστας: «Η ειρήνη δεν οικοδομείται με εισβολές, αλλά με διάλογο, ενότητα και αξιοπρέπεια. Άδειασε τη στάμνα της βίας και άφησε να μπει το φως της ελευθερίας».
Ένα γράμμα που ξεπερνά τα σύνορα της Βενεζουέλας — και επαναφέρει στο προσκήνιο το διαχρονικό ερώτημα: ποιος πραγματικά γράφει την Ιστορία της Λατινικής Αμερικής;
Πηγή: pagenews.gr