Όταν ο Σαββόπουλος μιλούσε με γενναιότητα για τον καρκίνο – «Μου αφαίρεσαν μισό πνευμόνι»

Ο σπουδαίος τραγουδοποιός μοιράστηκε δημόσια τη μάχη του με την ασθένεια και τη ζωή του με θάρρος

Ο αγαπημένος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης, 21 Οκτωβρίου 2025, στις 9:10, στο θεραπευτήριο «Υγεία», αφήνοντας πίσω του ένα ανεκτίμητο καλλιτεχνικό έργο και μια προσωπικότητα που σφράγισε την ελληνική μουσική και τη σκέψη μιας ολόκληρης γενιάς. Παράλληλα, είχε μιλήσει ανοιχτά και με αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο του πνεύμονα, δείχνοντας πώς η αποφασιστικότητα και η αυθεντικότητα μπορούν να μετατρέψουν μια δοκιμασία σε μάθημα ζωής.

Η διάγνωση και η θεραπεία

Η αποκάλυψη για την ασθένειά του έγινε μέσα από την αυτοβιογραφία του, «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2025. Όπως περιγράφει ο ίδιος, μέσα στην πανδημία, διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα μετά από ενοχλήσεις που τον οδήγησαν σε ιατρικές εξετάσεις. Με την χαρακτηριστική του ειλικρίνεια, έγραψε: «Όλο γκούχου-γκούχου ήμουν. Πάνω από 50 χρόνια καπνίζω και σας το λέω αυτό για να προσέχετε. Κι αν – ο μη γένοιτο – σας συμβεί, μη φοβηθείτε. Αντιμετωπίστε το. Έχει ο Θεός».

Η θεραπεία του ήταν μακρά και εξαντλητική. Όπως περιέγραψε, «Μου αφαίρεσαν μισό πνεύμονα κι ύστερα μπήκα σε θεραπείες. Κόπωση, μια αίσθηση μεγάλης αδυναμίας». Παρ’ όλα αυτά, η ασθένεια δεν τον καθόρισε. «Παραμέρισα τη σκιά της αρρώστιας», σημείωσε, δείχνοντας την αποφασιστικότητα που τον χαρακτήριζε σε όλη του τη ζωή και καριέρα.

Η μάχη με τον κορονοϊό και η ανθρώπινη πλευρά

Το 2022, ενώ βρισκόταν υπό θεραπεία, προσβλήθηκε και από κορονοϊό μετά από ταξίδι στην Κύπρο για συναυλίες που είχε δώσει με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. «Μόλις γύρισα, έπεσα στο κρεβάτι με πυρετό. Οι γιατροί με έστειλαν στο νοσοκομείο. Ήμουν που ήμουν αδύναμος απ’ τις θεραπείες, άρπαξα και τον ιό στο αεροπλάνο. Τα αεροπλάνα είναι θάλαμοι αερίων», είχε γράψει με τη γνωστή του δόση χιούμορ και ρεαλισμού.

Μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του ήταν η εμπειρία του μέσα στο νοσοκομείο, όταν ντράπηκε να ζητήσει βοήθεια λόγω του κύρους του: «Ξύπνησα ένα βράδυ μούσκεμα. Ντρεπόμουν να φωνάξω τις νοσοκόμες – Είμαι ο Σαββόπουλος. Κι όμως γίνεται. Με πλύνανε, μου έβαλαν καθαρά σεντόνια, με σκέπασαν. “Χρόνια πολλά, κύριε Σαββόπουλε”, μου είπαν φεύγοντας. Είχε έρθει το Πάσχα».

Η ειλικρίνεια που τον χαρακτήριζε έκανε ακόμη και την ασθένεια μάθημα ζωής. Δεν έκρυψε τίποτα, δεν ωραιοποίησε καταστάσεις και μέσα από τη δοκιμασία του προσέφερε ένα παράδειγμα θάρρους και αξιοπρέπειας. Ο Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε ήσυχα, όπως έζησε: με σοφία, αυθεντικότητα και τη μουσική του να φωτίζει τις καρδιές όσων τον αγάπησαν.