«Η Βουλή δεν είναι χώρος για ακτιβισμό»
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν μάσησε τα λόγια του για τα πρόσφατα επεισόδια με την Κωνσταντοπούλου και την Κανέλλη:«Όταν η Λιάνα Κανέλλη ήταν 13, 12 ή 11 ετών, να μιλάμε για μια 13χρονη… Ε, καθαρό ψέμα να λέμε ότι συνέβη κάτι τέτοιο. Στην ομάδα της Όλγας Γεροβασίλη κάποιοι νόμιζαν ότι υπάρχει συνωμοσία της Νέας Δημοκρατίας για να της κόψουν το μικρόφωνο».
Ο υπουργός σχολίασε τη στάση της πρώην Προέδρου της Βουλής, Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία, όπως είπε, υπερέβη κάθε θεσμικό όριο.«Η κυρία Κωνσταντοπούλου υπερέβη κάθε όριο ανοχής της Βουλής. Μίλησε 50 λεπτά για προσωπικές επιθέσεις, χωρίς να αναφερθεί ούτε σε ένα άρθρο του νομοσχεδίου», δήλωσε.Και συμπλήρωσε: «Οι πρώην πρόεδροι είχαν πάντα περιορισμένο χρόνο ομιλίας· εκείνη εκμεταλλεύτηκε ένα κενό του κανονισμού για να μετατρέψει τη Βουλή σε πεδίο προσωπικής προβολής».
Αναφερόμενος στον νέο κανονισμό της Βουλής, υπογράμμισε πως:«Πλέον, το μικρόφωνο θα κλείνει όταν ο βουλευτής υπερβαίνει τον χρόνο του, και η κάμερα θα παύει να τον δείχνει. Όπως γίνεται σε όλα τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια».
Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για μια αναγκαία τομή:«Η Βουλή δεν είναι χώρος για θεατρικές σκηνές και ακτιβισμό. Είναι χώρος νομοθέτησης και υπευθυνότητας».
Η άρση ασυλίας και το ζήτημα των ορίων
Στο θέμα της άρσης ασυλίας, ο Γεωργιάδης εξήγησε με σαφήνεια τη θέση του:«Όταν η ίδια ζητά να αρθεί η ασυλία της, δεν υπάρχει λόγος να μην το δεχτούμε. Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία με κανέναν. Όποιος θεωρεί ότι η δικαιοσύνη θα τον δικαιώσει, δεν έχει λόγο να την αποφεύγει».
Η αναφορά του είχε στόχο να επαναφέρει τον δημόσιο διάλογο στην ουσία της θεσμικής τάξης, μακριά από τις προσωπικές αντιπαραθέσεις και τις υπερβολές που, όπως είπε, «δυσφημούν το κοινοβούλιο και απομακρύνουν τους πολίτες από την πολιτική».
Η «σκληρή αλήθεια» για τους μισθούς και την καθημερινότητα
Στη συζήτηση για τη ζωή των Ελλήνων, ο δημοσιογράφος έθεσε ευθέως το θέμα των μισθών και της οικονομικής πίεσης:«Κύριε Υπουργέ, οι πολίτες νιώθουν δυστυχισμένοι. Οι μισθοί δεν επαρκούν. Τι απαντάτε;»
Ο Άδωνις απάντησε με τον χαρακτηριστικό του αυθορμητισμό:«Δηλαδή, παιδιά, ακούστε. Ό,τι και να κάνεις, ο άνθρωπος πάντα θα θέλει κάτι παραπάνω. Αυτό είναι παγκόσμια αλήθεια. Δεν είναι κακό — είναι η κινητήρια δύναμη της προόδου. Αλλά πρέπει να υπάρχει μέτρο. Δεν έχουμε κομμουνισμό εδώ — έχουμε ελευθερία, αγορά, φιλοδοξία. Και είναι λογικό να θέλουμε καλύτερο μέλλον».
Παρατήρησε μάλιστα:«Στην Ελβετία μπορεί να κάνουν δημοψήφισμα για τον μισθό. Στην Ελλάδα; Αν το κάναμε, θα ζητούσαν όλοι 5.000 ευρώ και μετά; Ποιος θα τα πληρώσει;»
Η ψυχολογία της καθημερινότητας
Η συζήτηση πήρε βαθύτερη διάσταση, μιλώντας για ψυχική πίεση και δυστυχία:
«Στην Ελλάδα οι πολίτες θεωρούν ότι ζουν στη χειρότερη χώρα του κόσμου, ενώ αλλού, όπως στο Ισραήλ, παρόλο που υπάρχουν πόλεμοι και δυσκολίες, οι άνθρωποι δηλώνουν πιο ευτυχισμένοι. Εδώ, η φτώχεια και οι οικονομικές δυσκολίες συντελούν σε έντονη ψυχολογική πίεση».
Και κατέληξε με μια φιλοσοφική νότα:«Πρέπει να πολεμήσουμε τον κακό μας εαυτό που βλέπει τα πάντα μαύρα. Η ευτυχία δεν είναι μόνο στα λεφτά — είναι στο μέτρο, στην προκοπή, στην ελπίδα».
Το δράμα των παρεμβάσεων στη Βουλή
Για την Κανέλλη, ο Άδωνις δεν κρύφτηκε πίσω από τυπικότητες:«50 λεπτά βρισιές, ύβρεις και επιθέσεις προσωπικές. Δεν είναι εικόνα που τιμά τη Βουλή. Και δεν μιλώ μόνο για τη Γεροβασίλη ή για μένα — μιλάμε για έναν κοινοβουλευτικό που ξεπερνά κάθε όριο ανθρώπινης ανοχής».
Σημείωσε ακόμα την διαμάχη γύρω από την άρση ασυλίας:«Η κυρία Κωνσταντοπουλου ήθελε να αρθεί η ασυλία της. Εμείς αποφασίσαμε να τη σεβαστούμε. Αλλά εκείνη το χρησιμοποίησε για να ισχυριστεί συνωμοσία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία — πραγματικά εξωφρενικό».
Η Βουλή, η ζωή και η ελπίδα
Μια πολιτική τοποθέτηση με θεσμικό βάρος
Η παρέμβαση του Άδωνι Γεωργιάδη, αν και φορτισμένη και «κίτρινη» για τα μάτια του κοινού, δεν ήταν μόνο επίθεση. Ήταν κάλεσμα για σεβασμό στους θεσμούς, ρεαλισμό στην καθημερινότητα, και προοπτική για μια χώρα που θέλει πρόοδο χωρίς μιζέρια.
Όπως είπε ο ίδιος:«Η Βουλή χρειάζεται τάξη. Οι πολίτες χρειάζονται λύσεις. Και η πολιτική χρειάζεται πίστη ότι η Ελλάδα μπορεί να πάει μπροστά — όχι άλλο μιζέρια, αλλά δύναμη και δημιουργία, Και οι πολιτικοί οφείλουν να σταθούν στο ύψος της αποστολής τους».