Rosalía: Το «LUX» επαναπροσδιορίζει την ποπ – κι όμως, θυμίζει Björk
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 18 '
Πηγή Φωτογραφίας: Rosaliaofficial//Instagram
Berghain: το πρώτο σοκ
Το Berghain άναψε τη σπίθα. Η Rosalía κάλεσε τη Björk για μια σύμπραξη που μπερδεύει όπερα, χορωδία και ηλεκτρονικές εξάρσεις, με τη London Symphony Orchestra υπό τον Daníel Bjarnason. Άκουσες κρυφοδάνεια από Βιβάλντι και Στραβίνσκι. Είδες τρεις γλώσσες να εναλλάσσονται. Και κατάλαβες αμέσως: το LUX δεν παίζει με τους κανόνες της mainstream ποπ.
Ένα concept σε τέσσερις «κινήσεις»
Το LUX στήνεται σαν σύγχρονη όπερα. Τέσσερα movements. Δεκατρείς γλώσσες. Κάθε γλώσσα αντιστοιχεί στη ζωή μιας «αγίας» που θυσιάζεται για λύτρωση. Η Rosalía τραγουδά καταλανικά, ισπανικά, γερμανικά, αγγλικά, αλλά και λατινικά, ιαπωνικά, αραβικά. Δουλεύει δύο χρόνια για να υπηρετήσει το εύρος. Δεν κυνηγά σλόγκαν. Ζητά προσοχή. Και, ναι, απαιτεί ενεργό ακρόαση.
Ηχητικός κόσμος: από φλάμενκο σε συμφωνικό glitch
Η παραγωγή κινείται ανάμεσα σε μπαρόκ έγχορδα, χορωδιακά στρώματα και ψηφιακές μικρο-υφές. Στο Porcelana το βαλς σμίγει με breakbeat και μετρήματα ορχήστρας. Στο Sexo, Violencia y Llantas ένα ήπιο πιάνο φουσκώνει σε χορωδιακό κρεσέντο και επιστρέφει σε έγχορδα. Το Divinize στροβιλίζεται σε αρπέτζια, ενώ το Reliquia ραγίζει σε glitch θυελλών που θυμίζουν Aphex Twin. Δεν ψάχνεις «πιασάρικα» ρεφρέν. Ζεις διαθέσεις, υφές, σιωπές.
Björk-ικές σκιές; Ναι — αλλά με μεσογειακό αίμα
Το LUX θυμίζει τη φόρμα των Homogenic/Vespertine: εγκράτεια, λεπτομέρεια, εσωτερικό παλμό. Ωστόσο η Rosalía δεν μιμείται τον παγανισμό ή την τεχνολογική εμμονή της Björk. Φέρνει μεσογειακή δραματικότητα, φλαμένκο παλαμάκια, φάντος και ιβηρική θεατρικότητα. Το Jeanne και το Mio Cristo Piange Diamante γνέφουν στο ισλανδικό πρότυπο, όμως η ματιά μένει προσωπική, σωματική, εξομολογητική.
Γιατί ενθουσίασε τους κριτικούς;
Όχι επειδή ανακαλύπτει από το μηδέν τη γλώσσα της. Πολλά θέματα θα τα εντόπιζες σε Los Ángeles, El mal querer ή Motomami. Η διαφορά είναι η πρόθεση: πλήρης ρήξη με τον «αλγοριθμικό» σχεδιασμό τραγουδιών. Μηδενικό ενδιαφέρον για 15’’ αποσπάσματα. Η Rosalía ζητά να ακούσεις όλο το έργο. Να αφεθείς στη ροή των «πράξεων». Κι αυτό, σε εποχή scroll, μοιάζει επαναστατικό.
Κορυφές που μένουν
Porcelana: βαλσάτο στροβίλισμα με ιαπωνικά στίχους και ρυθμικές μετατοπίσεις.
Sexo, Violencia y Llantas: ψίθυροι-προσευχές, χορωδιακή έκσταση, έπειτα κάθαρση.
Divinize: αυτοθυσιαστική ποίηση πάνω σε πνευστά και auto-tune λεπτομέρειες.
Munto Nuevo: φάντο-άριες, τραγικότητα χωρίς υπερβολές.
La Perla: ζαλίζον βαλσάκι, σατιρικό φαρμάκι για «συναισθηματικούς τρομοκράτες».
Στίχοι ως όργανο, γλώσσες ως παλέτα
Η γλώσσα λειτουργεί σαν ηχόχρωμα. Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις κάθε λέξη. Η άρθρωση, το φωνητικό vibrato, οι παύσεις και οι αναπνοές γίνονται ρυθμός. Έτσι το LUX «διαβάζεται» ως μουσική πρόζα, όχι ως σειρά από hooks. Κι εκεί κερδίζει. Με την εγκράτεια. Με τη λεπτομέρεια. Με το πώς αφήνει χώρο για να χωρέσει ο δικός σου παλμός.
Κρίση εμπορικότητας; Ή μήπως νέο mainstream;
Στα χαρτιά είναι «αντιεμπορικό». Στην πράξη, το Berghain έγινε viral πριν την κυκλοφορία. Άρα, το σύνορο ανάμεσα στο art-pop και το mainstream μετακινείται. Η Rosalía, στο ζενίθ της δημοφιλίας, ρισκάρει. Δεν κολακεύει τον αλγόριθμο. Κολακεύει τη νοημοσύνη του ακροατή.
Ετυμηγορία: υψηλή τέχνη, υψηλές απαιτήσεις
Το LUX είναι ένα υπερβατικό, προσεκτικά δομημένο άλμπουμ που τιμά την παράδοση, τη λυρική δραματουργία και την ηλεκτρονική τόλμη. Θέλει χρόνο. Ζητά επαναλήψεις. Όμως ανταμείβει με βάθος. Αν το Motomami αποδόμησε το ρεγκετόν με sexiness, εδώ η Rosalía ντύνει τον εαυτό της με ιεροτελεστικό φως και μας καλεί να ακούσουμε ολόκληρη τη λειτουργία. Και ναι — μπορείς να αγαπάς την Björk και πάλι να ακούς κάτι νέο.
Πηγή: Pagenews.gr
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας