Οι τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης παρουσιάζουν μια εικόνα πολιτικά «στατική». Η ΝΔ μετριέται πια, ως προς την πρόθεση ψήφου, στο όριο του 25%(που δίνει το σχετικό bonus εδρών στο πρώτο κόμμα). Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν κερδίζει από την κυβερνητική φθορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει χαμηλές πτήσεις ευρισκόμενος σε πορεία μετασχηματισμού-μετάβασης(ή και ενδεχομένως διάλυσης;). Το ΚΚΕ παραμένει στην ακίνδυνη ζώνη του 8%-9%, ενώ τα κόμματα του λεγόμενου «αντισυστημισμού»(Πλεύση Ελευθερίας και Ελληνική Λύση) μετριόνται από 8%-10%. Υπάρχουν και μικρότερα κόμματα που κινούνται στη ζώνη του 3-4%, αλλά σε συνθήκες επαναληπτικών εκλογών και πολιτικής πόλωσης είναι ερώτημα, αν θα επιβιώσουν εκλογικά.
Μπορεί κάνεις, να προβλέψει εξελίξεις και γεγονότα, όταν το πολιτικό σκηνικό φαίνεται σαν «κινούμενη άμμος»;
Δύσκολο έως απίθανο, αφού το πολιτικό σύστημα βιώνει ίσως τη μεγαλύτερη κρίση εκπροσώπησης μεταπολιτευτικά. Αρκετοί μιλούν για μια «νέα μεταπολίτευση» όμως κάτι τέτοιο χωρίς την ισχυρή ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα (ή αν δεν μεσολαβήσει ισχυρό κοινωνικοπολιτικό γεγονός) φαντάζει μάλλον υπερβολικό.
Ο ευρύτερος αριστερός χώρος βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από τις εθνικές εκλογές του 2023 ή τις Ευρωεκλογές του 2024. Τίποτα δεν φαίνεται, ότι μπορεί να ανακόψει την «κατηφόρα» των υφιστάμενων προοδευτικών κομμάτων.
Ακόμα και η σύνθεση των δυνάμεων, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, είτε ερμηνεύεται από ορισμένους ως «σωσίβιο για την καρέκλα» είτε ως αμυντικό (ή και «διαπραγματευτικό») τείχος έναντι της ενδεχόμενης παρέμβασης του Αλέξη Τσίπρα.
Μπορεί να υπάρξει ισχυρή-ρεαλιστική πιθανότητα πολιτικής αλλαγής, πριν από τις εκλογές του 2027;
Κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, χωρίς να υπάρχουν βεβαιότητες.
Τι μπορεί να προκύψει όμως, αν αποσυνδέσουμε τη συγκυρία από τις επερχόμενες εκλογές και δούμε λίγο την «μεγάλη εικόνα»;
Ο αριστερός και προοδευτικός χώρος πρέπει να επαναπροσδιοριστεί συνολικά και να αντιστοιχηθεί με τις σημερινές ανάγκες-συνθήκες.
Οφείλει κατά την άποψή μας :
- 1.Να απαντήσει ξανά στο «Ποιος», «Με ποιες κοινωνικές συμμαχίες», «Με ποιο πολιτικό σχέδιο» και «Σε ποια κατεύθυνση αγωνίζεται».
- 2.Να σταματήσει να επιδίδεται σε ένα αδιέξοδο και μάλλον χρεωκοπημένο κομματικό πατριωτισμό.
- Να τραβήξει μια γραμμή με το πρόσφατο παρελθόν.
- 4.Να συζητήσει χωρίς προαπαιτούμενα, ναρκισσισμούς και προϋποθέσεις.
- 5.Να εμπλέξει στη συζήτηση τους παραγωγικούς φορείς της κοινωνίας και το μαζικό χώρο.
- 6.Να ανοίξει τις πόρτες του στο εναπομείναν «Κίνημα» χωρίς κομματικές σκοπιμότητες.
- 7.Να κινηθεί προς τα Αριστερά, δηλαδή να κάνει πολιτικές προτάσεις που θα ασπάζονται τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας.
- 8.Να συσπειρώσει τους πολίτες γύρω, όχι μόνο γύρω από το αίτημα για πολιτική αλλαγή, αλλά και γύρω από μια νέα ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα εξουσίας με αρχή, μέση και τέλος με πολιτικές αιχμές.
- 9.Να ανανεώσει το πολιτικό του προσωπικό και να διαμορφώσει όχι κομματικούς αγκιτάτορες, αλλά πολιτικά στελέχη με συγκρότηση, θέσεις, ιδεολογικό υπόβαθρο και παρέμβαση-παρουσία στην κοινωνία.
- 10.Να μιλήσει στην καρδιά και στην ψυχή των ανθρώπων, στο συναίσθημά τους, παντρεύοντας το «Εθνικό» με το «Κοινωνικό ζήτημα».
«Και ποιος θα τα κάνει όλα αυτά;»
Θα ρωτήσει με αγωνία ο μέσος, προοδευτικός πολίτης;
Αν θέλει να δώσει την απάντηση, όχι ως άτομο, όχι ως ψηφοφόρος, αλλά ως Πολίτης, δεν έχει παρά να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος
Πηγή: pagenews.gr