Η νέα κλιμάκωση στην Καραϊβική έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο παράξενα στρατιωτικο-διπλωματικά επεισόδια της εποχής Τραμπ. Η αμερικανική στρατιωτική περικύκλωση της Βενεζουέλας θυμίζει προανάκρουσμα πολέμου, όμως οι κινήσεις του Λευκού Οίκου μοιάζουν περισσότερο με περίτεχνη γεωπολιτική πίεση παρά με προετοιμασία εισβολής. Το ερώτημα που ταλανίζει διπλωμάτες και αναλυτές είναι απλό: πρόκειται για σχέδιο αλλαγής καθεστώτος χωρίς πυροβολισμούς ή για τη μεγαλύτερη μπλόφα του 21ου αιώνα;
Το “θέατρο επιχειρήσεων” που τρομάζει χωρίς να ρίχνει πυροβολισμό
Στο situation room, οι κηλίδες στην οθόνη γεμίζουν με κινήσεις μονάδων της Βενεζουέλας, πληροφορίες από την αντιπολίτευση και εσωτερικές εντάσεις στο καθεστώς. Την ίδια στιγμή, στο USS Gerald R. Ford πιλότοι μελετούν χάρτες αεράμυνας, ενώ ομάδες της Delta Force βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής για αποστολές που ίσως δεν ξεκινήσουν ποτέ.
Η εικόνα είναι εκρηκτική — αλλά ο σκοπός παραμένει ασαφής.
Παράλληλα, 15.000 Αμερικανοί στρατιώτες έχουν παραταχθεί γύρω από τη χώρα σαν μια σιωπηλή πολιορκία, με σφραγισμένες εντολές. Η συγκέντρωση αυτή εντυπωσιάζει, τρομάζει και κυρίως δημιουργεί ένα τεράστιο κενό πληροφόρησης, αφήνοντας τη Βενεζουέλα να αναρωτιέται πότε — και αν — θα έρθει το χτύπημα.
Στόχος η διάβρωση “από μέσα” – όχι η απόβαση
Η επικρατέστερη αξιολόγηση στην Ουάσινγκτον είναι ότι η αμερικανική πίεση δεν στοχεύει σε “σοκ και δέος”, αλλά σε ελεγχόμενη εσωτερική κατάρρευση του καθεστώτος Μαδούρο.
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας έχει κινητοποιήσει πάνω από 200.000 στρατιώτες, σε μια επίδειξη ισχύος που όμως μαρτυρά φόβο. Η πίεση αυτή στραγγίζει πόρους, προκαλεί αναταραχή στη στρατιωτική ιεραρχία και τροφοδοτεί ατέλειωτες φήμες για το εάν στρατηγοί και συνταγματάρχες θα παραμείνουν στο πλευρό του Μαδούρο όταν – ή αν – πέσει η πρώτη βόμβα.
Επιπλέον, το πολυσυζητημένο “μπόνους” για τη σύλληψη Μαδούρο λειτουργεί σαν μαχαιριά στην ήδη εύθραυστη αφοσίωση των αξιωματικών του.
Ο Τραμπ δεν χρειάζεται να εισβάλει. Αρκεί να κάνει τον Μαδούρο να κλονιστεί.
Οι διεθνείς ισορροπίες και το ρίσκο για τις ΗΠΑ
Αν και μια επίθεση θα φαινόταν αρχικά σαν καθαρή στρατιωτική νίκη, στην πραγματικότητα θα έβαζε τις ΗΠΑ στον πιο επικίνδυνο βάλτο των τελευταίων δεκαετιών:
- Η Κολομβία έχει ήδη εκφράσει ανησυχίες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
- Το Μεξικό ζητά όρια στις αμερικανικές επιχειρήσεις κατά ναρκωτικών κοντά στα σύνορά του.
- Η Λατινική Αμερική φοβάται την αναβίωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
- Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αμφισβητούν τις πραγματικές προθέσεις του Τραμπ.
- Η Κίνα και η Ρωσία διατηρούν αποφασιστικό αποτύπωμα στη βενεζουελάνικη οικονομία και ασφάλεια.
Ένα πραγματικό χτύπημα θα μπορούσε να έχει πολιτικό κόστος στις ΗΠΑ, ειδικά σε μια περίοδο όπου η αμερικανική κοινή γνώμη απορρίπτει νέες περιπέτειες στο εξωτερικό.
Και ο Τραμπ — ακόμη κι αν επιδεικνύει σκληρή γραμμή — γνωρίζει πολύ καλά αυτό το πολιτικό ρίσκο.
Η στρατηγική αμφισημία ως υπερόπλο
Εδώ βρίσκεται ίσως το μεγαλύτερο γεωπολιτικό “τρικ”: οι ΗΠΑ έχουν παράξει ένα περιβάλλον τέτοιας αβεβαιότητας, ώστε κάθε πλευρά να φοβάται το επόμενο βήμα του άλλου.
Οι νομικές ερμηνείες περί “χημικών όπλων” μέσω των ναρκωτικών, οι ασκήσεις αποτροπής, οι αντικρουόμενες δηλώσεις αμερικανών αξιωματούχων δημιουργούν μια ελεγχόμενη ασάφεια, που πιέζει το καθεστώς και μπερδεύει τη διεθνή κοινότητα.
Ο Τραμπ πάντα προτιμούσε τη μόχλευση από τον πόλεμο. Και σήμερα τη χρησιμοποιεί στην πιο ακραία της μορφή.
Το chicken game κορυφώνεται
Καθώς τα πλοία, τα μαχητικά και οι ειδικές δυνάμεις σιωπούν στην τροπική νύχτα, η σύγκρουση μετατρέπεται σε παιχνίδι νεύρων: ποιος θα κάνει την πρώτη λάθος κίνηση; Ποιος θα υποχωρήσει; Ποιος θα προδώσει ποιον;
Η Wall Street έχει βαφτίσει τον Τραμπ “TACO” — Trump Always Chickens Out — αλλά αυτή τη φορά το παίγνιο ίσως έχει άλλους κανόνες.
Στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ο πρόεδρος έχει πετύχει τακτικές νίκες. Στο εξωτερικό όμως το τοπίο είναι πιο σύνθετο: η Κίνα αντιστέκεται, η Ρωσία επιμένει, η Ευρώπη απομακρύνεται.
Η Βενεζουέλα, εν τω μεταξύ, βράζει.
Πηγή: pagenews.gr