Γ.Βρεττάκος: Η Κοινωνική Συμφωνία δεν είναι φωτοβολίδα—είναι η αρχή μιας νέας εποχής για τους εργαζόμενους

Η δημόσια συζήτηση γύρω από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας παραμένει φορτισμένη από την κληρονομιά μιας δύσκολης δεκαετίας. Όλοι θυμόμαστε πώς η οικονομική κατάρρευση της περιόδου των μνημονίων διέλυσε ένα ολόκληρο οικοδόμημα εργασιακών σχέσεων: συμβάσεις που έληξαν ξαφνικά, εργαζόμενοι χωρίς διαπραγματευτική ισχύ, επιχειρήσεις που λειτουργούσαν στο κενό κανόνων. Αυτή η περίοδος ήταν οδυνηρή — και για τους εργαζομένους, αλλά και για την αξιοπιστία του κράτους.

Γι’ αυτό η Κοινωνική Συμφωνία που υπογράφηκε χθες δεν είναι μια τυπική διοικητική πράξη. Είναι το πρώτο, συλλογικό, θεσμικό βήμα που κάνουμε μετά από χρόνια όπου ο διάλογος είχε υποκατασταθεί από την επιβολή. Είναι η στιγμή που κυβέρνηση, εργοδότες και εργαζόμενοι συμφωνούν σε ένα κοινό πλαίσιο κανόνων. Και αυτό, σε μια εποχή που τα άκρα επιμένουν να βλέπουν μόνο συγκρούσεις, είναι από μόνο του πολιτική νίκη της μετριοπάθειας και της λογικής.

Ακούω την αντιπολίτευση να μιλά για «ιστορικά ψέματα». Όμως η εύκολη καταγγελία δεν είναι πολιτική στάση — είναι πολιτική αδράνεια. Οι ίδιοι που σήμερα απαξιώνουν τη συμφωνία γνωρίζουν ότι για μια δεκαετία δεν κατάφεραν ούτε να χτίσουν εμπιστοσύνη μεταξύ κοινωνικών εταίρων ούτε να αποκαταστήσουν πλήρως τους θεσμούς των ΣΣΕ. Εμείς επιλέξαμε τον δύσκολο δρόμο: όχι την πυροτεχνική νομοθέτηση για να ικανοποιήσουμε συνδικαλιστικά ακροατήρια, αλλά την επίπονη διαδικασία να καθίσουμε όλοι στο ίδιο τραπέζι — και να συμφωνήσουμε.

Και τι πετύχαμε;

Πρώτον, έναν μηχανισμό που ενισχύει την κάλυψη των εργαζομένων από κλαδικές συμβάσεις, χωρίς να ακυρώνει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Δεύτερον, πραγματικές εγγυήσεις μετενέργειας, ώστε κανένας μισθωτός να μην μένει εκτεθειμένος επειδή έληξε μια σύμβαση.

Τρίτον, ένα βελτιωμένο πλαίσιο διαιτησίας, που επιτρέπει σε διαφωνίες να λύνονται με ταχύτητα και δικαιοσύνη.Και, κυρίως, μια κοινή δέσμευση ότι οι μισθοί στην Ελλάδα δεν μπορεί πια να καθορίζονται από το φόβο της ανεργίας αλλά από την παραγωγικότητα, την ανάπτυξη και τα σημερινά οικονομικά δεδομένα.

Αυτό δεν σημαίνει πως λύσαμε όλα τα προβλήματα. Αλλά σημαίνει ότι ξαναβάζουμε μπροστά τον κινητήρα της συλλογικής διαπραγμάτευσης. Όσοι υποστηρίζουν ότι «δεν κάναμε αρκετά», αντιφάσκουν οι ίδιοι: γιατί επί χρόνια έλεγαν ότι «τίποτα δεν γίνεται» όσο δεν υπάρχει συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Τώρα που υπάρχει, τους ενοχλεί ότι δεν είναι προϊόν σύγκρουσης, αλλά συναίνεσης.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλες διαιρέσεις. Χρειάζεται θεσμούς που λειτουργούν, εργαζομένους που βλέπουν πραγματικές αυξήσεις, επιχειρήσεις που γνωρίζουν τους κανόνες και μπορούν να επενδύουν με ασφάλεια. Κι αυτή η συμφωνία, με όλες τις ατέλειές της, είναι ένα βήμα που μας φέρνει πιο κοντά σε μια αγορά εργασίας ευρωπαϊκών προδιαγραφών: με δικαιώματα, αλλά και με ευθύνη· με προστασία, αλλά και με ανάπτυξη.

Κάποιοι θα συνεχίσουν να βλέπουν σκιές εκεί όπου υπάρχουν ευκαιρίες. Κάποιοι άλλοι θα επιχειρούν να ξαναγράψουν ιστορίες φόβου. Εμείς, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε μπροστά. Η Κοινωνική Συμφωνία δεν είναι το τέλος του δρόμου. Είναι το σημείο όπου η χώρα ξαναβρίσκει το βηματισμό της — και όπου η πολιτική αφήνει επιτέλους πίσω της την τοξικότητα και περνά στην εποχή των πραγματικών, μετρήσιμων αποτελεσμάτων.

* Ο Γιώργος Βρεττάκος είναι Βουλευτής Νέας Δημοκρατίας Β’ Πειραιώς