Τζόντι Φόστερ εξομολογείται: «Στα 60 μου άναψε ένα λαμπάκι – Ποτέ δεν ένιωσα πιο άνετα με τον εαυτό μου»

Από το παιδί-θαύμα στη γυναίκα που αναμετρήθηκε με τον ίδιο της τον μύθο

Η Τζόντι Φόστερ δεν είναι μια τυχαία ηθοποιός του Χόλιγουντ. Είναι ένα παιδί-θαύμα που μεγάλωσε μπροστά στην κάμερα, μια καριέρα δομημένη πάνω σε εμβληματικούς ρόλους και δύο Όσκαρ πριν κλείσει τα 30. Ο κόσμος τη γνώρισε στα 12 της μέσα από τον «Ταξιτζή» του Μάρτιν Σκορσέζε, σε έναν ρόλο που της χάρισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ και έβαλε το όνομά της για πάντα στον χάρτη του σινεμά.

Ακολούθησαν δύο βραβεύσεις από την Ακαδημία, για τις ταινίες «The Accused» και «The Silence of the Lambs», επιβεβαιώνοντας ότι δεν ήταν απλώς ένα πρόωρα διάσημο παιδί, αλλά μια ηθοποιός με τρομακτικό βάθος, ένταση και ερμηνευτική δύναμη. Με έναν τέτοιο πρόλογο καριέρας, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η ίδια βρέθηκε να παλεύει για χρόνια με τον… νεότερο εαυτό της.

«Στα 50 ένιωθα αποτυχημένη – δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ τη νεότερη Τζόντι»

Σε συνέντευξή της στο AARP, η 63χρονη σήμερα Φόστερ ομολογεί πως τα 50 της δεν ήταν καθόλου εύκολη δεκαετία. Παρά τη φήμη, τα βραβεία και τις επιτυχίες, η αίσθηση μέσα της ήταν εντελώς διαφορετική. «Τα 50 μου ήταν δύσκολα», παραδέχεται. «Ένιωθα αποτυχημένη. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι έπρεπε να κάνω κάτι σημαντικό και δεν το είχα κάνει. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις προοπτικές μου – ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ τον νεότερο εαυτό μου».

Είναι μια σπάνια, ειλικρινής παραδοχή από μια γυναίκα που για δεκαετίες θεωρούνταν πρότυπο επιτυχίας. Η Φόστερ περιγράφει μια εσωτερική μάχη: από τη μία η βιογραφία της έδειχνε μια λαμπρή πορεία, από την άλλη η πίεση να συνεχίσει «να κάνει κάτι μεγάλο» μετατρεπόταν σε μόνιμο βάρος. Ο πήχης είχε τοποθετηθεί τόσο ψηλά, τόσο νωρίς, που κάθε επόμενο βήμα έμοιαζε να μετριέται με μέτρο σχεδόν απάνθρωπο.

Στη δεκαετία αυτή δεν έμεινε μόνο μπροστά από την κάμερα. Πέρασε και πίσω από αυτήν, σκηνοθετώντας επεισόδια σειρών όπως τα «House of Cards», «Orange Is the New Black» και «Black Mirror», ενώ κέρδισε και Χρυσή Σφαίρα για τον ρόλο της στην ταινία «The Mauritanian» το 2021. Παρ’ όλα αυτά, όπως η ίδια υπογραμμίζει, η αίσθηση μέσα της παρέμενε: «Είναι αυτό όλο; Θα κάνω ποτέ ξανά κάτι σημαντικό;».

Η πίεση της ηλικίας και η άρνηση να «πειράξει» τον εαυτό της

Μιλώντας στην ηθοποιό Γκρέτα Λι για το Interview Magazine το 2023, η Φόστερ περιέγραψε και μια άλλη πλευρά της κρίσης αυτής: την αμηχανία του να μεγαλώνεις σε μια βιομηχανία που λατρεύει τη νιότη. «Υπάρχει εκείνη η αμήχανη φάση όπου όλοι όσοι είναι στα τέλη των σαράντα ή στα πενήντα είναι πολύ απασχολημένοι να κάνουν πλαστικές και να βάζουν πράγματα στο πρόσωπό τους. Δεν ήθελα αυτή τη ζωή, αλλά ήξερα επίσης ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ τον παλιό μου εαυτό», λέει.

Η ηθοποιός παραδέχεται ότι βρισκόταν για χρόνια σε μια γκρίζα ζώνη. Δεν ήθελε να υποκύψει στην πίεση των αισθητικών επεμβάσεων, δεν ήθελε να κυνηγήσει την ψευδαίσθηση της διαχρονικής νεότητας, αλλά ταυτόχρονα ένιωθε πως το Χόλιγουντ συνέχιζε να τη συγκρίνει με την εικόνα της στα 20 και στα 30. Αυτό το άνισο παιχνίδι, ανάμεσα στην πραγματική ηλικία και στη «μυθολογία» μιας καριέρας, τη βασάνισε για χρόνια.

«Στα 60 άναψε ένα λαμπάκι – και ξαφνικά δεν με ένοιαζε πια»

Κι όμως, κάπου ανάμεσα στον απολογισμό και την αυτοκριτική, ήρθε μια στιγμή που άλλαξε τα πάντα. «Έφτασα στα 60», λέει η Φόστερ, «και ήταν σαν να άναψε ένα λαμπάκι στο κεφάλι μου. Όλα άλλαξαν. Σκέφτηκα: “Ναι, δε με νοιάζει. Δεν βασανίζομαι πια για τίποτα από όλα αυτά. Δεν ξέρω γιατί με ένοιαζε τόσο πολύ”».

Η ηθοποιός περιγράφει μια λυτρωτική μεταστροφή. Όπως λέει, κάτι αντίστοιχο είχε νιώσει και όταν έγινε 30, όμως στα 60 η αλλαγή ήταν βαθύτερη. Εκεί όπου πριν υπήρχε η αγωνία για το «επόμενο μεγάλο βήμα», ήρθε η αποδοχή πως η αξία της δεν μετριέται πλέον μόνο με τίτλους, βραβεία και πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Τώρα, όπως εξηγεί, κοιτάζει τη δουλειά της με άλλη ματιά. Η πίεση να αποδείξει συνεχώς κάτι στον εαυτό της και στους άλλους έχει υποχωρήσει. «Σχεδόν απολαμβάνω να στηρίζω άλλους ανθρώπους», λέει. «Λέω στον εαυτό μου: “Δεν είναι η στιγμή μου. Είχα τη στιγμή μου. Αυτή είναι η στιγμή τους, και εγώ συμμετέχω δίνοντάς τους όση σοφία έχω”».

Από την πρωταγωνίστρια στο ρόλο της μέντορα – και η συμφιλίωση με τον χρόνο

Η Τζόντι Φόστερ, που επί δεκαετίες υπήρξε το πρόσωπο μπροστά από τον φακό, σήμερα δείχνει να απολαμβάνει εξίσου – αν όχι περισσότερο – τον ρόλο της γυναίκας που στέκεται δίπλα στους άλλους. Δεν παραιτείται από τη δουλειά της, αλλά αλλάζει θέση μέσα σε αυτήν. Δεν χρειάζεται πια να είναι πάντα το κέντρο της ιστορίας.

Η μετατόπιση αυτή δεν είναι παραίτηση, αλλά ένδειξη ωριμότητας. Η ίδια περιγράφει πως στα 60 της νιώθει πιο άνετα από ποτέ: με την εικόνα της, με τις επιλογές της, με το γεγονός ότι δεν μπορεί – και δεν θέλει – να ανταγωνίζεται τον μύθο της νεότητάς της. Αντί να προσπαθεί να «παγώσει» τον χρόνο, επιλέγει να σταθεί πάνω από αυτόν.

Η εξομολόγησή της λειτουργεί σχεδόν σαν αντίδοτο σε μια εποχή που ο φόβος της γήρανσης έχει μετατραπεί σε εμμονή. Η Φόστερ δεν κρύβει ότι τα 50 της ήταν γεμάτα αμφιβολίες, όμως στέκεται με ανακούφιση στα 60 της, σαν να έκλεισε έναν δύσκολο κύκλο. «Δεν βασανίζομαι πια για τίποτα από όλα αυτά», λέει. Και ίσως, μέσα σε αυτήν τη φράση, να κρύβεται η πιο αυθεντική νίκη μιας γυναίκας που έχει ζήσει όλη της τη ζωή υπό το φως των προβολέων, αλλά τώρα επιλέγει επιτέλους να ζει και για τον εαυτό της.

Πηγή: Pagenews.gr