Η επανεμφάνιση που σπέρνει ρήγματα — και στο εσωτερικό της Αριστεράς
Η ομιλία του Αλέξης Τσίπρας στο θέατρο «Παλλάς», με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Ιθάκη», δεν ήταν απλώς μια υπενθύμιση στο πολιτικό σκηνικό. Ήταν —όπως εύστοχα διατυπώθηκε— πρεμιέρα ενός εγχειρήματος που επιχειρεί να αναστήσει την «προοδευτική παράταξη» από τα αποκαΐδια του παλιού. Με τη φράση «προσκαλούνται όλοι, αλλά δεν υπάρχει θέση “πρώτης σειράς” για κανέναν» ο Τσίπρας επιχείρησε να στεγάσει και όσους σήμερα αισθάνονται αποκομμένοι — όχι ως «δημοσίους υπαλλήλους» του κομματικού μηχανισμού, αλλά ως ενεργούς πολίτες.
Όμως — και αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό δίλημμα που σήμερα πολλοί αποφεύγουν να ομολογήσουν ανοιχτά — το εγχείρημα αυτό δεν αφορά μόνο «παλιές πληγές». Αφορά και το μέλλον του μεγάλου χώρου της Αριστεράς/Κεντροαριστεράς: τι θα μείνει ως κόμμα, και τι θα αναγεννηθεί ως κίνημα.
Η άμυνα από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά — και γιατί δεν είναι απλώς «κομματικά παιγνίδια»
Η πρώτη αντίδραση μέσα από τα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ — με την παρέμβαση του ηγετικού στελέχους Σωκράτης Φάμελλος — ήταν προσεκτική αλλά σαφής: «Δεν είχαμε ούτε μικροκομματικές φιλοδοξίες ούτε προσωπικούς υπολογισμούς», είπε, «μόνο το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας».
Από την πλευρά της Νέας Αριστεράς, εκπρόσωποι όπως Έφη Αχτσιόγλου υποδεικνύουν πως —όσο γενναίες και αν είναι οι προτάσεις Τσίπρα— αυτές πρέπει να αξιολογηθούν πολιτικά και συλλογικά, όχι ως μονοπρόσωπα εγχειρήματα. Η αίσθηση —και το μήνυμα προς τα στελέχη — είναι πως δεν πρόκειται για «προσωπική πλατφόρμα», αλλά για προσπάθεια επαναδιατύπωσης ενός πολιτικού οράματος.
Το τελικό συμπέρασμα που στέκεται πολιτικά είναι το εξής: αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι αν θα γίνει νέο κόμμα — αλλά πώς θα αποσαφηνιστεί ο ρόλος του παλιού και του νέου, πώς θα τιμηθεί η ιστορία και πώς θα ανοίξει δρόμος με νέο αίμα χωρίς να επιστρέψουμε στη λογική των «πεπαλαιωμένων μηχανισμών».
Το πραγματικό δίλημμα: Αναγέννηση ή ανακύκλωση;
Η ρητορική Τσίπρα έχει σαφή στόχευση: να μετατρέψει την απογοήτευση και τη διάλυση του προοδευτικού χώρου σε μια νέα κοινωνική κινητοποίηση. Μίλησε για «νέα ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ», για «αναγέννηση», για «αυτοοργάνωση» από τη βάση — σε πόλεις, γειτονιές, πανεπιστήμια, εργασιακούς χώρους.
Όμως νέα πολιτικά εγχειρήματα στην Ελλάδα δεν σημαίνουν αυτόματα και νέα πολιτική κουλτούρα. Το πολιτικό σύστημα δείχνει κουρασμένο. Οι πολίτες δείχνουν – σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις – καχυποψία.
Το ερώτημα είναι: Θα είναι αυτή η «νέα αρχή» που θα φέρει δημοκρατική ανανέωση — με διαφάνεια, συμμετοχικότητα και νέο ήθος — ή απλώς μια ανακύκλωση του παλιού με νέα ταμπέλα;
Και κυρίως: αν δεν υπάρξει αυτοκριτική, αν δεν ξεκαθαρίσει η σχέση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αν δεν διατυπωθούν με σαφήνεια οι προγραμματικές θέσεις — τότε το εγχείρημα, όσο πολιτικά γοητευτικό και αν μοιάζει, μπορεί να καταλήξει στην πιο κλασική «παραλλαγή» του παλιού.
Και τώρα — τι περιμένουμε;
- Εσωκομματικές αποφάσεις: Οι επόμενες συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ θα δείξουν αν υπάρχει σοβαρή διάθεση για σύμπλευση ή αν το κόμμα κρατά επιφυλάξεις.
- Προγραμματική πρόταση: Χρειάζεται ξεκάθαρη πλατφόρμα — όχι συνθήματα. Αν το νέο εγχείρημα μείνει σε υψηλότονα λόγια, δύσκολα θα πείσει στην πράξη.
- Σχέση παλιών–νέων: Αυτό που θα κρίνει πολλά είναι αν η νέα προσπάθεια θα πάρει αίμα από νέες γενιές — ή θα ανακυκλώσει παλιές λογικές και προσώπα.
Ο Τσίπρας προσφέρει ένα στοίχημα — αυτό της πολιτικής αναγέννησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά προσπαθούν να κρατήσουν όρθια την αξιοπιστία τους, αποστασιοποιούμενοι από οποιαδήποτε «κομματική ανακύκλωση». Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει νέο κόμμα. Είναι αν αυτό που έρχεται μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό — ριζικά διαφορετικό — από ό,τι γνωρίσαμε έως σήμερα.
Πηγή: pagenews.gr