Μια νέα μορφή σύγκρουσης απλώνεται στον Ινδο–Ειρηνικό
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Θάλασσα της Νότιας Κίνας έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο σύνθετα και εν δυνάμει εκρηκτικά γεωπολιτικά πεδία του πλανήτη. Η Κίνα εφαρμόζει συστηματικά μια στρατηγική «γκρίζας ζώνης» – μια μορφή επιθετικότητας που δεν φτάνει σε επίπεδο πολέμου, αλλά ανατρέπει σταδιακά την ισορροπία δυνάμεων.
Μέσω αυτής της προσέγγισης, το Πεκίνο καταφέρνει να προωθεί τις εδαφικές του διεκδικήσεις χωρίς να σηκώνει όπλα. Χρησιμοποιεί ακτοφυλακή, ναυτική πολιτοφυλακή και πολιτικά ερευνητικά σκάφη, τα οποία κινούνται αθόρυβα, αλλά μεθοδικά, επιβάλλοντας αλλαγές στο status quo. Είναι μια μορφή καταναγκαστικής διπλωματίας που ασκεί πίεση σε γειτονικά κράτη, αναγκάζοντάς τα να αποδεχθούν την κινεζική παρουσία χωρίς άμεση στρατιωτική σύγκρουση.
Το «εργαλείο» της Κίνας: CCG και PAFMM
Η Κινεζική Ακτοφυλακή (CCG) και η Λαϊκή Ένοπλη Ναυτική Πολιτοφυλακή (PAFMM) βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της στρατηγικής. Τα πλοία τους είναι μεγάλα, βαριά εξοπλισμένα και διαθέτουν τεχνολογίες όπως λέιζερ και υδροβόλα, αλλά διατηρούν το «μανδύα» της πολιτικής επιβολής του νόμου.
Από το 2013, η παρουσία τους γύρω από τα Spratlys και τα Paracels έχει αυξηθεί θεαματικά, ειδικά μετά την κινεζική κατασκευή τεχνητών νησιών. Το Πεκίνο εφαρμόζει τη λεγόμενη μέθοδο «σαλαμιού» – μικρά, διαδοχικά βήματα που περιορίζουν σταδιακά την ελευθερία κινήσεων των άλλων χωρών.
Αυτά τα πλοία έχουν προχωρήσει σε επικίνδυνους ελιγμούς κατά σκαφών των Φιλιππίνων, του Βιετνάμ και της Μαλαισίας, εμποδίζοντας ανεφοδιασμούς, εκδιώκοντας αλιευτικά και στοχεύοντας με λέιζερ, δημιουργώντας μια καθημερινή πραγματικότητα έντασης χωρίς να ξεσπά πόλεμος.
Στόχος: έλεγχος της πιο στρατηγικής θάλασσας του κόσμου
Η Θάλασσα της Νότιας Κίνας δεν είναι απλώς μια περιοχή μικρών νησιών. Από εκεί διέρχεται πάνω από το 1/3 του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου. Ο έλεγχός της δίνει τεράστιο οικονομικό και στρατηγικό πλεονέκτημα.
Η περιοχή είναι επίσης πλούσια σε φυσικούς πόρους, όπως πετρέλαιο και φυσικό αέριο – πολύτιμα για την ενεργειακή ασφάλεια της Κίνας. Παράλληλα, η κινεζική ηγεσία επιδιώκει να περιορίσει τον ρόλο των ΗΠΑ στον Ινδο–Ειρηνικό, αναδεικνύοντας το Πεκίνο ως κυρίαρχη ναυτική δύναμη.
Η ASEAN αντιδρά – αλλά με ανομοιογένεια
Οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας δεν αντιδρούν όλες το ίδιο:
-
Φιλιππίνες: η πιο επιθετική αντίδραση, ειδικά μετά τα περιστατικά με λέιζερ και εμβολισμούς.
-
Βιετνάμ: ενίσχυση ναυτικών δυνάμεων, αλλά προσεκτική στάση.
-
Μαλαισία: χαμηλοί τόνοι δημοσίως, αλλά σκληρή διπλωματία παρασκηνίου.
Το κοινό τους πρόβλημα είναι ότι δεν διαθέτουν επαρκή αποτρεπτική δύναμη ώστε να αντιμετωπίσουν την κινεζική πίεση. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξισορροπήσουν την κατάσταση μέσω επιχειρήσεων «ελευθερίας ναυσιπλοΐας», αλλά αυτές λειτουργούν κυρίως αντιδραστικά.
Ένα λάθος μακρυά από κλιμάκωση
Η στρατηγική «γκρίζας ζώνης» λειτουργεί όσο οι εντάσεις παραμένουν κάτω από ένα όριο. Όμως όσο αυξάνονται οι επικίνδυνοι ελιγμοί μεγάλων κινεζικών πλοίων, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος ενός «ατυχήματος» που θα μπορούσε να προκαλέσει θύματα.
Και τότε, η μετάβαση από τη γκρίζα ζώνη στη φωτιά της σύγκρουσης θα μπορούσε να γίνει μέσα σε λίγες ώρες.
Πηγή: pagenews.gr