«Ξεκίνησα στα 13, έφτασα τα 11 γραμμάρια τη μέρα»: Η κόλαση της κεταμίνης μέσα από τα μάτια ενός εφήβου

Από το «λίγο χόρτο» στην πλήρη καταστροφή

Ο Μαρκ, ένας έφηβος από τη Βρετανία, μετρά σήμερα περίπου 100 ημέρες «καθαρός» από την κεταμίνη. Πίσω του αφήνει μια πορεία που ξεκίνησε «αθώα», όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, και γρήγορα μετατράπηκε σε μια καθημερινή κόλαση εξάρτησης. Ο ίδιος περιγράφει, με ψυχρή πλέον διαύγεια, πώς η ζωή του διαλύθηκε κομμάτι-κομμάτι από μια ουσία που μέχρι πριν λίγα χρόνια πολλοί έβλεπαν απλώς ως «ναρκωτικό του πάρτι».

Όλα άρχισαν στα 13 του. Έκανε παρέα με μεγαλύτερα παιδιά, όπως λέει, και η πρώτη επαφή ήταν με «χόρτο». Η παρέα άλλαζε, οι ουσίες επίσης. Σύντομα μπήκε στο παιχνίδι το αλκοόλ, τα κλεμμένα μπουκάλια από καταστήματα, τα μικροαντικείμενα που έκλεβαν για να τα μεταπουλήσουν και να βρουν χρήματα. Η κατηφόρα είχε ξεκινήσει, και ο ίδιος τότε δεν είχε ιδέα πόσο απότομα θα γινόταν η πτώση.

Το “Calvin Klein”: το τοξικό κοκτέιλ που άνοιξε την πόρτα στην εξάρτηση

Η μετάβαση στα «σκληρά» ήρθε σταδιακά, αλλά ήταν αναπόφευκτη. Ο Μαρκ μιλά για την πρώτη επαφή με κοκαΐνη και κεταμίνη – έναν συνδυασμό που οι ίδιοι βάφτισαν «Calvin Klein». Στην αρχή, όπως αφηγείται, μια μικρή σακουλίτσα του έφτανε για μια ολόκληρη εβδομάδα. Ήταν το στάδιο που όλα μοιάζουν ελεγχόμενα, σχεδόν «διαχειρίσιμα».

Πολύ γρήγορα, όμως, αυτό άλλαξε. Η ανοχή του οργανισμού ανέβαινε, οι δόσεις αυξάνονταν, το μυαλό ζητούσε όλο και περισσότερο. «Έφτασα να παίρνω έως και 11 γραμμάρια την ημέρα», παραδέχεται. Ο αριθμός, μόνος του, αρκεί για να αποτυπώσει το μέγεθος της εξάρτησης.

Το πάρτι με τα ούρα από αίμα – και η απόφαση που σημαδεύει μια ζωή

Ο Μαρκ θυμάται καθαρά την πρώτη φορά που δοκίμασε κεταμίνη σε ένα πάρτι. Εκεί, μπροστά του, είδε έναν χρήστη «να ουρεί αίμα», ένα κλασικό και εξαιρετικά ανησυχητικό σύμπτωμα μακροχρόνιας χρήσης. Θα μπορούσε να είναι το σημείο που κάποιος κάνει πίσω, που τρομάζει, που σταματά. Για τον Μαρκ, όμως, ήταν απλώς η εικόνα του μέλλοντός του – χωρίς να το ξέρει.

Με την πρώτη ευκαιρία, όπως λέει, ξόδεψε τα χρήματά του στην κεταμίνη αντί για αλκοόλ. «Ξεκίνησα με μικρές δόσεις, μου άρεσε. Μετά έγινε καθημερινό», λέει σήμερα. Η ουσία, με την παροδική αποκοπή από την πραγματικότητα, έγινε καταφύγιο. Στην αρχή, νόμιζε ότι εκεί βρίσκει «ελευθερία». Στην πραγματικότητα έχτιζε μόνος του μια φυλακή.

Κεταμίνη στις τουαλέτες του σχολείου – μια εξάρτηση κρυμμένη σε κοινή θέα

Η χρήση γρήγορα μπήκε σε όλες τις πλευρές της καθημερινότητάς του. «Τη χρησιμοποιούσα μέχρι και στις τουαλέτες του σχολείου», εξομολογείται. Προσπαθούσε να μην το παρακάνει τις ώρες των μαθημάτων, για να μπορεί να δείχνει συγκεντρωμένος και, κυρίως, «να μη γίνεται αντιληπτός».

Στην πραγματικότητα, ζούσε μια διπλή ζωή. Από τη μία, ο μαθητής που υποτίθεται πως προχωρά κανονικά. Από την άλλη, ο έφηβος που μετρά γραμμάρια, δόσεις και ώρες μέχρι την επόμενη «γραμμή». Η περίοδος ανάμεσα στο σχολείο και το κολέγιο, όπως την περιγράφει, ήταν το πιο βαθύ σκοτάδι. Εκεί βυθίστηκε πιο πολύ στην εξάρτηση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να χτίσει μια κανονική ζωή.

Δουλειά, κολέγιο, όνειρα – όλα θυσία στην επόμενη δόση

Ο Μαρκ προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Έπιασε δουλειά, γράφτηκε στο κολέγιο, έφτασε ένα βήμα πριν από την πρακτική του σε νοσοκομείο. Από έξω, έμοιαζε ένας νέος που παλεύει για το μέλλον του. Από μέσα, ήταν ήδη αιχμάλωτος.

«Σπαταλούσα όλα μου τα χρήματα στην κεταμίνη», λέει. Οι λογαριασμοί, τα δίδακτρα, οι υποχρεώσεις έμεναν πίσω. Η ουσία ερχόταν πάντα πρώτη. Στο τέλος, εγκατέλειψε το κολέγιο, λίγο πριν ξεκινήσει την πρακτική που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή του. Ένα ακόμη όνειρο θυσιάστηκε σε έναν εθισμό που τότε δεν ήξερε καν πώς να ονοματίσει.

Ουρλιαχτά από τον πόνο – όταν το σώμα δεν αντέχει άλλο

Η εκδίκηση της κεταμίνης ήρθε μέσα από το ίδιο του το σώμα. Άρχισε να νιώθει αφόρητους πόνους στην ουροδόχο κύστη – ένα από τα πιο γνωστά και σοβαρά προβλήματα που προκαλεί η μακροχρόνια χρήση της ουσίας. «Ούρλιαζα από τον πόνο», θυμάται. Οι κρίσεις αυτές δεν ήταν απλώς στιγμές σωματικής οδύνης. Ήταν και καμπανάκια ότι το σώμα του καταρρέει.

Οι πόνοι, οι απουσίες, η αδυναμία να σταθεί στη δουλειά οδήγησαν τελικά και στην απόλυσή του. Η εξάρτηση δεν του πήρε μόνο την υγεία. Του πήρε και την οικονομική του ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια, την αίσθηση ότι μπορεί να κρατήσει τη ζωή του υπό έλεγχο.

Η μάνα που κλαίει στην άκρη του κρεβατιού – και ένας γιος που δεν αντέχει ούτε να κοιτάξει

Ίσως το πιο σκληρό κομμάτι της ιστορίας του δεν είναι οι δόσεις, τα γραμμάρια ή οι παρενέργειες. Είναι οι άνθρωποι γύρω του. Ο Μαρκ περιγράφει τη μητέρα του «να κλαίει στην άκρη του κρεβατιού» και την αδελφή του «συντετριμμένη».

Κάποια στιγμή, όπως λέει, έγινε τόσο αναίσθητος στον πόνο των άλλων, που δεν άντεχε ούτε ο ίδιος να τον αντικρίσει. Η ενοχή, η ντροπή, το αίσθημα ότι καταστρέφει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και όσους αγαπά, έγιναν άλλο ένα βάρος πάνω σε έναν ήδη βεβαρημένο ψυχισμό.

«Μετανιώνω από την πρώτη δόση» – τα 100 «καθαρά» βήματα μπροστά

Σήμερα, περίπου 100 ημέρες μετά την είσοδό του σε πρόγραμμα απεξάρτησης, ο Μαρκ μιλά για μετάνοια – αλλά όχι για να κερδίσει συμπάθεια. «Μετανιώνω που πίστεψα ότι αυτός ο τρόπος ζωής ήταν φυσιολογικός. Μετανιώνω που μπήκα σε αυτό τον κύκλο. Που άφησα το κολέγιο. Που πήρα το πρώτο ναρκωτικό – γιατί από εκεί ξεκινά η εμμονή», λέει.

Η κεταμίνη, η ουσία που συνδέθηκε και με τον θάνατο του Μάθιου Πέρι, δεν είναι πια γι’ αυτόν «μέσο διασκέδασης» ή απόδρασης. Είναι το σύμβολο ενός εφιάλτη από τον οποίο παλεύει να ξυπνήσει οριστικά. Κάθε μέρα «καθαρός» είναι μια μικρή νίκη – αλλά και μια υπενθύμιση του πόσο εύκολα ένα παιδί 13 ετών μπορεί, μέσα σε λίγα χρόνια, να βρεθεί να περπατά χαμένος στη μέση του δρόμου, να ουρλιάζει από τον πόνο και να μετρά απώλειες σε όλους τους τομείς της ζωής του.

Πηγή: Pagenews.gr