Μακρόν «σηκώνει κίτρινη κάρτα» στην Κίνα: Δασμοί τύπου ΗΠΑ αν δεν μειωθεί το τεράστιο πλεόνασμα με την Ευρώπη

Το «τελεσίγραφο» του Μακρόν μέσα στο Πεκίνο

Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν μάσησε τα λόγια του στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Κίνα. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος στη γαλλική εφημερίδα Les Echos, έθεσε ξεκάθαρο δίλημμα στο Πεκίνο: είτε η Κίνα μειώνει το ολοένα και διογκούμενο εμπορικό της πλεόνασμα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε η Ευρώπη θα ακολουθήσει το παράδειγμα των ΗΠΑ και θα επιβάλλει βαριούς δασμούς στα κινεζικά προϊόντα.

Ο Γάλλος πρόεδρος μίλησε ανοιχτά για «μη βιώσιμες ανισορροπίες» στο παγκόσμιο εμπόριο και υπογράμμισε ότι η Κίνα «σκοτώνει τους ίδιους της τους πελάτες», την ώρα που περιορίζει ολοένα και περισσότερο τις εισαγωγές από την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, έστειλε μήνυμα ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί απλώς ως ανοιχτή αγορά για την κινεζική βιομηχανία, χωρίς ανταπόδοση.

Ένα πλεόνασμα που “φουσκώνει” επικίνδυνα

Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: το εμπορικό έλλειμμα αγαθών της ΕΕ με την Κίνα έχει αυξηθεί κατά περίπου 60% από το 2019. Η Γαλλία, ειδικά, βλέπει το δικό της εμπορικό ισοζύγιο με την κινεζική οικονομία των 19 τρισ. δολαρίων να επιδεινώνεται σταθερά.

Για τον Μακρόν, η κατάσταση αυτή δεν είναι απλώς «κακή συγκυρία», αλλά δομική απειλή. Η ευρωπαϊκή βιομηχανία, όπως λέει, ασφυκτιά από έναν συνδυασμό παραγόντων:

– Από τη μία, οι προστατευτικές πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ κλείνουν σταδιακά την αμερικανική αγορά ή την κάνουν πιο δύσκολη για τα ευρωπαϊκά προϊόντα.
– Από την άλλη, η Κίνα πλημμυρίζει την Ευρώπη με φθηνά και συχνά επιδοτούμενα προϊόντα, χτυπώντας στον πυρήνα το ευρωπαϊκό βιομηχανικό και καινοτομικό μοντέλο.

Ο Μακρόν περιγράφει την Ευρώπη ως «αγορά προσαρμογής», δηλαδή ως τον χώρο που απορροφά τα παραγωγικά πλεονάσματα των άλλων, χωρίς όμως να προστατεύει επαρκώς τη δική της παραγωγή. Και αυτό, όπως τονίζει, είναι «το χειρότερο δυνατό σενάριο» για το μέλλον της.

Σφηνωμένη ανάμεσα σε Τραμπ και Πεκίνο η Ευρώπη

Ο Γάλλος πρόεδρος δεν κρύβει ότι νιώθει την Ευρώπη στριμωγμένη. Από τη μία πλευρά, ο Τραμπ επιμένει σε μια σκληρή γραμμή προστατευτισμού – δασμοί, “Buy American”, ενισχυμένες επιδοτήσεις. Από την άλλη, η Κίνα χρησιμοποιεί την ισχύ της παραγωγής, τις χαμηλότερες τιμές και τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες για να κερδίζει συνεχώς μερίδιο αγοράς.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Ευρώπη μοιάζει να βρίσκεται σε «ζώνη πίεσης»: αν δεν πάρει μέτρα, κινδυνεύει να χάσει κρίσιμους βιομηχανικούς κλάδους, από την αυτοκινητοβιομηχανία και τα μηχανήματα μέχρι την πράσινη τεχνολογία και τα νέα ενεργειακά συστήματα.

Γι’ αυτό και ο Μακρόν επαναφέρει με ένταση τη συζήτηση για «στρατηγική αυτονομία» της Ευρώπης. Θέλει μια Ευρωπαϊκή Ένωση που να μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, να επιβάλει κανόνες και να χρησιμοποιεί εργαλεία όπως οι δασμοί όχι ως ιδεολογικό ταμπού, αλλά ως διαπραγματευτικό όπλο.

Δασμοί ως απειλή, επενδύσεις ως “καρότο”

Παρά τη σκληρή ρητορική, ο Μακρόν δεν περιορίστηκε σε απειλές. Όπως ανέφερε στη συνέντευξη, παρουσίασε στο Πεκίνο και μια πιο «συμφιλιωτική» δέσμη προτάσεων.

Από τη μία, προειδοποίησε για δασμούς στα κινεζικά προϊόντα αν δεν υπάρξει μείωση του εμπορικού πλεονάσματος. Από την άλλη, άνοιξε παράθυρο συνεργασίας, προτείνοντας:

– Άρση περιορισμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών μηχανημάτων ημιαγωγών στην Κίνα.
– Χαλάρωση των περιορισμών στις εξαγωγές σπανίων γαιών από την κινεζική πλευρά.
– Ενθάρρυνση κινεζικών εταιρειών να επενδύσουν στην Ευρώπη, δημιουργώντας εργοστάσια, θέσεις εργασίας και προστιθέμενη αξία επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Με αυτόν τον τρόπο, ο Μακρόν επιχειρεί να στήσει ένα “πακέτο”: πίεση και κίνδυνος για δασμούς, αλλά και προοπτική κερδοφόρας συνεργασίας αν το Πεκίνο δείξει διάθεση προσαρμογής.

Ένας ευρωπαϊκός συναγερμός για τη βιομηχανία

Πίσω από τη σκληρή γλώσσα κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα: η ευρωπαϊκή βιομηχανία βρίσκεται σε καμπή. Ενεργειακό κόστος, πράσινη μετάβαση, τεχνολογικός ανταγωνισμός και γεωπολιτικές εντάσεις έχουν δημιουργήσει μια συνθήκη «ζωής ή θανάτου», όπως είπε ο Γάλλος πρόεδρος.

Το ερώτημα για το Παρίσι –αλλά και για το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες– είναι αν η Ευρώπη θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του «καλού μαθητή» στις διεθνείς εμπορικές σχέσεις ή αν θα χρησιμοποιήσει επιτέλους τη δύναμη της ενιαίας αγοράς της ως γεωπολιτικό εργαλείο.

Πηγή: Pagenews.gr