Το Μαξίμου σε άμυνα για το αγροτικό: αλλαγή τακτικής, αριθμοί στο τραπέζι και ρήγμα με τα μπλόκα

Σε μια από τις πιο σύνθετες πολιτικές δοκιμασίες της δεύτερης θητείας της, η κυβέρνηση αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική της στο αγροτικό, επιχειρώντας αποκλιμάκωση χωρίς ουσιαστικές υποχωρήσεις. Με τα μπλόκα να αντέχουν, την κοινωνική στήριξη να παραμένει ισχυρή και τη δημοσκοπική πίεση να συσσωρεύεται, το Μαξίμου παίζει πλέον ανοιχτά το χαρτί της πολιτικής διαφοροποίησης εντός του ίδιου του αγροτικού κόσμου.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις έχουν εξελιχθεί σε μείζον πολιτικό τεστ αντοχής για την κυβέρνηση, όχι μόνο λόγω της διάρκειας και της γεωγραφικής τους εξάπλωσης, αλλά κυρίως επειδή ακυρώνουν στην πράξη το βασικό εργαλείο κυβερνητικής διαχείρισης κοινωνικών κρίσεων: τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις για διάλογο, οι παραγωγοί επιμένουν ότι χωρίς προηγούμενες, σαφείς δεσμεύσειςδεν υπάρχει λόγος συνάντησης. Το διπλό «όχι» των μπλόκων έφερε το Μαξίμου σε εμφανή αμηχανία, καθώς συμπίπτει με δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν ότι η κοινωνία συνεχίζει να βλέπει θετικά τα αιτήματα –και σε μεγάλο βαθμό τις μορφές κινητοποίησης– των αγροτών.

Η στροφή: από την υποβάθμιση στην αριθμητική επίθεση

Στο κυβερνητικό επιτελείο αναγνωρίζουν πλέον ότι η αρχική γραμμή υποβάθμισης δεν απέδωσε. Έτσι, η στρατηγική μετατοπίζεται σε επικοινωνιακή αντεπίθεση με όπλο τους αριθμούς. Κεντρικό εργαλείο, ο αναλυτικός κατάλογος των 27 αιτημάτων, ο οποίος παρουσιάζεται ως απόδειξη ότι η κυβέρνηση «έχει σκύψει πάνω από τα προβλήματα».

Σύμφωνα με το αφήγημα του Μαξίμου:

• 16 αιτήματα έχουν ήδη ικανοποιηθεί ή βρίσκονται σε θετική τροχιά,
• 4 είναι υπό επεξεργασία,
• μόνο 7 χαρακτηρίζονται αδύνατο να υλοποιηθούν, λόγω ΚΑΠ ή δημοσιονομικών περιορισμών.

Σε αυτά περιλαμβάνονται οι κατώτερες εγγυημένες τιμές, ο διπλασιασμός των αγροτικών συντάξεων και η μη μεταφορά του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ – μια μεταρρύθμιση που το Μαξίμου θεωρεί στρατηγικής σημασίας και δεν δέχεται καμία επαναδιαπραγμάτευση.

Το «σπάσιμο» του αγροτικού μετώπου

Η κυβερνητική ρητορική δεν απευθύνεται μόνο στην κοινωνία συνολικά. Στοχεύει και σε ένα εσωτερικό ακροατήριο: τους αγρότες που δεν συμμετέχουν στα μπλόκα ή διατηρούν πιο μετριοπαθή στάση. Δεν είναι τυχαία η φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη από τις Βρυξέλλες ότι «κάποιοι αγρότες δεν αισθάνονται την ανάγκη να διαφωνήσουν με τις προτάσεις της κυβέρνησης».

Στο παρασκήνιο, συνεργάτες του πρωθυπουργού μιλούν για «σιωπηλή πλειοψηφία του πρωτογενούς τομέα», στην οποία επιχειρεί να απευθυνθεί η κυβέρνηση, διαχωρίζοντάς την από τους αγρότες των μπλόκων. Πρόκειται για μια λεπτή αλλά σαφή πολιτική γραμμή, που όμως εγκυμονεί τον κίνδυνο να εκληφθεί ως απόπειρα διχασμού.

default

Οι επιδοτήσεις ως πολιτικό ανάχωμα

Κομβικό στοιχείο της κυβερνητικής άμυνας είναι το αφήγημα των ενισχύσεων. Το Μαξίμου επαναλαμβάνει ότι το 2025 θα καταβληθούν συνολικά 3,8 δισ. ευρώ, έναντι 3,1 δισ. το 2024 – αύξηση περίπου 700 εκατ. ευρώ. Το επιχείρημα είναι σαφές: περισσότερα χρήματα στους «πραγματικούς αγρότες», μέσα από ένα πιο αυστηρό και διαφανές σύστημα πληρωμών.

Ωστόσο, στα μπλόκα επιμένουν ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ύψος των ενισχύσεων αλλά η βιωσιμότητα της παραγωγής, με το κόστος, τις τιμές και τα χρέη να συμπιέζουν ασφυκτικά το εισόδημα.

Πολιτικό κόστος και δημοσκοπική σκιά

Το αγροτικό λειτουργεί πλέον ως φρένο στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επαναφέρει στο προσκήνιο τη «θετική ατζέντα»: οικονομικά μέτρα, φοροελαφρύνσεις, στεγαστικό. Η ΝΔ παραμένει πρώτη δύναμη, όμως καθηλωμένη κάτω από το 30%, με τις τελευταίες μετρήσεις να τη δείχνουν μεταξύ 27% και 29,2% στην εκτίμηση ψήφου.

Στο Μαξίμου αναγνωρίζουν ότι, όσο το αγροτικό μένει ανοιχτό, η πολιτική φθορά συσσωρεύεται. Και το ερώτημα που τίθεται παραπολιτικά δεν είναι αν θα υπάρξει διάλογος, αλλά πότε και με ποιους όρους – και κυρίως αν η κυβέρνηση μπορεί να εμφανίσει μια κίνηση ουσίας χωρίς να ακυρώσει το αφήγημα της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Το αγροτικό δεν είναι απλώς ένα κλαδικό ζήτημα. Είναι ένας καθρέφτης των ορίων της κυβερνητικής στρατηγικής σε μια περίοδο κοινωνικής κόπωσης. Και αυτό ακριβώς το καθιστά τόσο πολιτικά επικίνδυνο.

Πηγή: pagenews.gr