«One Battle After Another» H θριλερική οπτική της ταινίας για τον αυταρχισμό συνδέεται με την εποχή που ζούμε

Η νέα ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον, One Battle After Another, εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα Vineland του Τόμας Πίντσον (1990), θεωρείται ήδη ένα από τα πιο συζητημένα φιλμ της χρονιάς. Με τη χαρακτηριστική του αφηγηματική ένταση και τη διορατική του ματιά πάνω στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, ο Άντερσον παραδίδει ένα έργο που πολλοί κριτικοί περιγράφουν ως «αντανάκλαση της εποχής μας».

Ο Owen Gleiberman στο Variety σημειώνει πως «δεν υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος να μετρηθεί το πότε μια ταινία εισέρχεται στην πολιτιστική σφαίρα — αλλά όταν το κάνει, το νιώθεις». Σε έναν κόσμο όπου η μαζική κουλτούρα έχει διασπαστεί σε αμέτρητα ρεύματα περιεχομένου, η εμφάνιση μιας ταινίας που μπορεί να ενώσει θεατές και να πυροδοτήσει συζητήσεις θεωρείται πλέον σπάνιο φαινόμενο. «Το One Battle After Another είναι μια τέτοια εξαίρεση», γράφει ο Gleiberman.

Η ταινία τοποθετείται σε μια Αμερική υπό ασφυκτικό κρατικό έλεγχο, μια κοινωνία που μοιάζει περισσότερο με εφιαλτική προβολή του κοντινού μας μέλλοντος παρά με μυθοπλασία. Ο Άντερσον, μέσα από τη χαρακτηριστική του οπτική, αποτυπώνει την ατμόσφαιρα μιας χώρας που ολισθαίνει προς τον αυταρχισμό, εξετάζοντας τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην υποταγή και την εξέγερση. Ο Gleiberman σχολιάζει ότι «ο σκηνοθέτης μάς ζητά να ζήσουμε για δύο ώρες και σαράντα ένα λεπτά μέσα στη σπηλιά του άγχους και της οργής μας — να αντιμετωπίσουμε τη δική μας παθητικότητα, τον δικό μας φόβο, αλλά και την ανάγκη για αντίδραση».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vista Theater Hollywood (@vistatheaterhollywood)

Η πολιτική διάσταση της ταινίας είναι έντονη. Ο κριτικός υπογραμμίζει πως η Αμερική «ωθείται μέρα με τη μέρα όλο και πιο κοντά στην αυταρχία», με τους πολίτες να βυθίζονται σε μια κατάσταση «μουδιάσματος, αυταπάτης και φόβου». Το One Battle After Another λειτουργεί, έτσι, σαν καθρέφτης αυτής της αποχαυνωμένης κοινωνίας — μια κραυγή εγρήγορσης απέναντι στη δημοκρατική παραίτηση.

Η ταινία δεν βασίζεται σε μια ρητορική προειδοποίηση· είναι μια εμπειρία που προκαλεί συναισθηματικά και ψυχολογικά. Ο Άντερσον χρησιμοποιεί τη φόρμα του θρίλερ για να αποδομήσει την έννοια της κανονικότητας, οδηγώντας τον θεατή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η πραγματικότητα μετατρέπεται σε πολιτικό εφιάλτη. Η αισθητική του φιλμ —σκοτεινή, έντονα ατμοσφαιρική και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινη— παραπέμπει περισσότερο σε καθρέφτη της συλλογικής μας ανησυχίας παρά σε απλή αφήγηση.

Με βάση τις πρώτες κριτικές, η ταινία έχει ήδη δημιουργήσει κύμα ενθουσιασμού, τόσο για τη σκηνοθετική της δύναμη όσο και για την επικαιρότητά της. Οι θεατές τη βιώνουν ως μια «κινηματογραφική καθαρση» — μια εμπειρία που αναγκάζει το κοινό να κοιτάξει κατάματα τη βία, τη σύγχυση και την αδράνεια που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη κοινωνία. Ο Άντερσον δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά επιμένει να θέτει το ερώτημα: πόσο κοντά βρισκόμαστε, πραγματικά, σε έναν νέο αυταρχισμό;

Το One Battle After Another δεν είναι απλώς μια ταινία πολιτικής κριτικής. Είναι μια εξερεύνηση του φόβου και της ελπίδας, μια κινηματογραφική πράξη αντίστασης απέναντι στη λήθη. Γι’ αυτό και, όπως υποστηρίζουν οι κριτικοί, έχει τη δύναμη να αναδειχθεί σε «πολιτισμικό φαινόμενο» — ένα έργο που δεν απλώς αντικατοπτρίζει την εποχή, αλλά τη σχολιάζει με τρόπο που λίγες σύγχρονες παραγωγές τολμούν να κάνουν.

Πηγή: Pagenews.gr