Η δημιουργικότητα νικάει τον χρόνο

Σίγουρα ο άνθρωπος μεγαλώνει, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, θα ήταν αντίθετο στους νόμους της φύσης. Μπορεί οι σωματικές αντοχές να μειώνονται, μπορεί οι εμπειρίες της ζωής ν’ αθροίζονται σαν βαρίδια στις πλάτες, μπορεί να περιορίζονται οι επιλογές με το πέρασμα του χρόνου… αυτό, όμως, δε σημαίνει απαραίτητα ότι μαζί τους επέρχεται και το ψυχολογικό γήρας.

Η ψυχή αρχίζει να γερνάει όταν ο άνθρωπος σταματάει να δημιουργεί. Καμιά άλλη «συνταγή νεότητας» δεν έχει αποδειχθεί τόσο αποτελεσματική και αξεπέραστη, όσο αυτή. Τίποτα άλλο δεν είναι σε θέση να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη περισσότερο απ’ όσο μπορεί η δημιουργία, η κάθε μορφής δημιουργία, είτε πρόκειται για μια απλή χειροποίητη κατασκευή είτε για μία σχέση.

Η έμπνευση, η ενέργεια που απαιτείται, το όραμα για την επίτευξη ενός στόχου, όσο μικρός κι αν είναι, δεν επιτρέπουν στον χρόνο να διαβρώσει την ψυχή. «Αγέραστους» τους λέμε αυτούς που τα καταφέρνουν και τους κοιτάζουμε με μια μικρή κρυφή ζήλεια, καθώς αναρωτιόμαστε «πού το βρίσκει το κουράγιο;».

Αν θέλει ο άνθρωπος να ζήσει, το βρίσκει το κουράγιο. Αν αντέχει να κάνει όνειρα, αντέχει και να τα κάνει πράξη. Αν έχει μάθει να δίνει αξία σε όσα συμβαίνουν μέσα του και γύρω του, αν πιστεύει ότι η ίδια η ζωή είναι δώρο και όχι αναγκαίο κακό, αν έχει μάθει ν’ αποδέχεται τα λάθη, τις ατυχίες και τον πόνο ως «μέρος του παιχνιδιού», τότε ναι, μπορεί να παραμείνει αγέραστος. Μπορεί ο χρόνος ν’ αγγίξει το σώμα του, αλλά όχι την καρδιά του.

Θα τη βρει τη δύναμη να ποτίσει τα λουλούδια του, αν του δίνουν χαρά. Θα μαγειρέψει ένα νόστιμο φαγητό, αν πρόκειται να υποδεχτεί τους αγαπημένους του. Θα φτιάξει ένα όμορφο έργο, αν έχει κάποιον να το δωρίσει. Θα κάνει καινούριους φίλους ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, αν ξέρει ν’ αγαπάει τον εαυτό του και τους άλλους. Θα μάθει μια καινούρια ξένη γλώσσα, αν δεν είχε την ευκαιρία να το κάνει νωρίτερα. Θα διαβάσει, θα γράψει, θα ταξιδέψει, θα γελάσει, θα κλάψει, θα γοητευτεί και θ’ απογοητευτεί. Αλλά θα είναι ζωντανός.

Γιατί, τελικά, τη ζωή την απολαμβάνουν όσοι τη βλέπουν ως μια διαρκή ευκαιρία, αντί για έναν διαρκή αγώνα. Και παραδόξως, πολλές φορές αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι και οι καλύτεροι αγωνιστές…