Μια μέρα θα χωρίσεις οριστικά…

Μια μέρα θα χωρίσεις. Πραγματικά, οριστικά και αμετάκλητα. Θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να λυτρωθεί από την απουσία του άλλου, από τη μόνιμη θλίψη, από τα αναπάντητα ερωτηματικά.

Όταν θα φτάσει εκείνη η μέρα, θα το νιώσεις. Θα ξέρεις μέσα σου ότι έχεις φύγει, ότι όλα αυτά που πέρασες είναι πια παρελθόν. Εντελώς διακριτικά και σχεδόν ανεπαίσθητα θα έχει μετακινηθεί το βάρος από μέσα σου. Η αίσθηση του πόνου, το βαρίδι που σε κράταγε προσγειωμένο και δε σε άφηνε να πετάξεις θα είναι πια ανάμνηση.

Μπορεί οι μνήμες να είναι νωπές, μπορεί να νιώθεις ένα πρωτόγνωρο μούδιασμα κι ένα αίσθημα κενού, αλλά δε θα ανησυχήσεις. Η απουσία του πόνου θα επικαλύπτει οτιδήποτε άλλο, θα σου προκαλεί μια γαλήνη που δεν πίστευες ότι θα ξαναβρείς.

Θ’ αναρωτιέσαι αν τελείωσε πραγματικά, θα φοβάσαι να το πιστέψεις, δε θα το λες πουθενά μέχρι να βεβαιωθείς ότι τα αποτελέσματα είναι μόνιμα κι όχι απλώς μία «φάση». Τόσες φάσεις που έχεις περάσει, συνήθισες πια στα σκαμπανεβάσματα, τα ξέρεις τα σκοτάδια του μυαλού σου, δε σε πτοούν. Είχες καλλιεργήσει μια σχέση μαζί τους, ήταν η συντροφιά σου στην απουσία του άλλου, συνομιλούσες μαζί τους, τα κοίταζες κατάματα, δεν έκανες καμία προσπάθεια να τους κρυφτείς.

Ένα πρωινό θα βρεις ένα μήνυμα από εκείνον τον αγαπημένο «άλλο», τον άνθρωπο που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν όλος ο κόσμος. Θα κοιτάξεις την οθόνη του κινητού και θα περιμένεις να σε συνεπάρει ο συνηθισμένος ενθουσιασμός, αλλά αυτός θ’ αρνείται να σ’ επισκεφθεί. Κάθε θετικό συναίσθημα θα λάμπει δια της απουσίας του κι εσύ θα στέκεσαι αμήχανος μην ξέροντας τι ακριβώς να περιμένεις και ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης.

Θα το θεωρήσεις, ίσως, τυχαίο περιστατικό, μέχρι που ένα απόγευμα θα συμβεί κάτι ακόμα. Θα παίξει στο ραδιόφωνο εκείνο το τραγούδι που από τις πρώτες νότες έκανε την καρδιά σου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Εκείνο το τραγούδι που δεν υπήρχε περίπτωση να το ακούσεις χωρίς να θυμηθείς, να δακρύσεις, να κλειστείς στον πόνο και στον κόσμο σου. Μέχρι σήμερα. Μέχρι αυτό το απόγευμα.

«Τι έγινε;», θ’ αναρωτηθείς πάλι και καμία απάντηση δε θα σε καλύπτει. Κενό. Κανένα συναίσθημα έντονο κι επώδυνο, καμία δραματική στιγμή, καμία διαψευσμένη προσδοκία. Τίποτα.

Ούτε την ώρα που θα πίνεις το ποτό σου με την παρέα σου θα νιώσεις την ανάγκη να πνίξεις τον πόνο σου στο αλκοόλ. Ούτε θα είναι η τελευταία σου σκέψη πριν αποκοιμηθείς το βράδυ. Το όνομά του θα εμφανίζεται όλο και πιο σπάνια στις φιλικές κουβέντες και δε θα το συνοδεύει καμία βαριά σιωπή.

Εσύ θ’ αρχίσεις να γελάς περισσότερο. Θ’ απολαμβάνεις καθετί που σου συμβαίνει, χωρίς να θεωρείς απαραίτητη προϋπόθεση την παρουσία εκείνου, για να το μοιραστείτε μαζί.

Εσύ θ’ αρχίσεις να ξαναζείς. Θα ξαναβρείς όλα αυτά που έχασες στην πορεία, όλα όσα σου έδιναν χαρά, ζωντάνια, δημιουργικότητα.

Εσύ θα έχεις πια φύγει. Ήρεμα, διακριτικά και αθόρυβα, χωρίς κανέναν δραματικό αποχαιρετισμό, χωρίς ατέλειωτες συζητήσεις, χωρίς φωνές και κλάματα.

Εσύ θα έχεις πια κερδίσει την ελευθερία σου. Και θα είναι μια από τις μεγαλύτερες νίκες της ζωής σου.