Το 2010 αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και από τότε εργάζεται ως δασκάλα. Αγαπά τα παιδιά, τα παραμύθια και τις λέξεις. Είναι αντισυμβατική και αυτό φαίνεται και στα κείμενά της.
Το «Διαβάζοντας για τον κύριο Κούνελο» αποτελεί την πρώτη της προσπάθεια να συνδυάσει τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής της, τα παιδιά και τις λέξεις.
Το «Γράμματα που αναζητούν παραλήπτες» είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο της. Η Ζωή Ναούμ ανήκει στο δυναμικό του pagenews.grκαι μέσα από το blogτης εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις, την ψυχολογία και σε θεματολογία που έχει σχέση με τα παιδιά.
Είναι μία γυναίκα που ξέρει να παίρνει ρίσκα και να ακολουθεί δύσκολα μονοπάτια. Λατρεύει όσους παλεύουν και τα καταφέρνουν.
Έρχονται αυτές οι στιγμές. Τις φοβάσαι, τις αναβάλλεις, τους κρύβεσαι, αλλά στην πραγματικότητα, το ξέρεις πολύ καλά. Θα φτάσουν. Πάντα φτάνουν. Πάντα βρίσκουν τον προορισμό τους, όσο κι αν προσπαθείς εσύ να τις αποπροσανατολίσεις.
Κάποιες έννοιες περιγράφονται δύσκολα. Συνήθως, είναι αυτές που βιώνονται ακόμα πιο δύσκολα. Διάλεξα την εγκατάλειψη -εντελώς υποσυνείδητα- και θέλησα να της δώσω ένα πρόσωπο. Να την ταυτίσω στο μυαλό μου με μια εικόνα. Να την αφήσω να μου μιλήσει.
Ποιον ενοχλεί ο ελέφαντας στο δωμάτιο, άραγε; Προφανώς, κανέναν. Κανείς δεν δείχνει να δυσανασχετεί με την παρουσία του συμπαθέστατου, γιγάντιου ζώου. Και γιατί να δυσανασχετήσει, άλλωστε, όταν μπορεί απλά να στριμωχτεί στην ακρούλα που του αναλογεί; Δεν είναι πιο εύκολη η σιωπή και το στρίμωγμα από την ανοιχτή διαμαρτυρία;
Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Αυτό δεν αποτελεί μόνο μια θλιβερή διαπίστωση, αλλά και μια ανακουφιστική πραγματικότητα. Φαντάζεστε πόσο ανυπόφορη θα ήταν η ζωή μας αν παρέμεναν σ’ αυτήν όλοι όσοι συναντάμε στον δρόμο μας;
Και που λες, επιβιώσαμε. Σαν από θαύμα, εντελώς ξαφνικά και ανέλπιστα, βγήκαμε στην επιφάνεια ξανά. Δεν έχω ιδέα πώς τα καταφέραμε –βασικά, η ψυχούλα μας το ξέρει- αλλά έγινε.
Να τον φοβάσαι τον αδικημένο άνθρωπο. Ηφαίστειο είναι και βράζει. Μη σε ξεγελάει η φαινομενική ηρεμία του ή ακόμα και η ικανότητά του να κοιτάζει στα μάτια αυτούς που τον εξαπάτησαν ή τον πλήγωσαν υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα.
Σκέφτομαι καμιά φορά πού χάνονται οι ανθρώπινες σχέσεις, πώς χαλάνε, τι πηγαίνει στραβά και καταλήγουν ξένοι αυτοί που κάποτε ήταν αχώριστοι. Καταλήγω στην παγίδα των κρυμμένων προθέσεων. Στην αδυναμία των ανθρώπων να εκφράσουν καθαρά και ξάστερα αυτό που είναι, αυτό που θέλουν από τη ζωή τους και αυτό που ζητάνε από τους ανθρώπους που συναντούν στον δρόμο τους.
Ο κόσμος μας μπορεί να μην είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά η ζωή έχει έναν τρόπο μαγικό να σου φανερώνει "φύλακες – αγγέλους" όταν τους έχεις πραγματική ανάγκη.
Αρχίζω να φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου με όσα αξίζουν να κρατήσω για να έχω μία ζωή με νόημα. Είναι πολλά, τελικά. Παλεύω να τα βάλω σε μια σειρά. Να τα χωρέσω μέσα στις λέξεις.
Να σου πω πώς γράφονται τα παραμύθια; Θέλεις να μάθεις; Βέβαια, θα πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Δεν μπορώ να σου μιλήσω για όλα. Μόνο για τα δικά μου μπορώ να σου πω. Για το ένα που έγινε βιβλίο και για τα άλλα τέσσερα που περιμένουν τη σειρά τους…
Δεν είναι αυτοί που κλέβουν τις εντυπώσεις, αυτοί που κάνουν αισθητή την παρουσία τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πολλές φορές είναι τόσο αθόρυβοι που μπορεί να περάσουν και σχεδόν απαρατήρητοι.
Σ’ έναν φανταστικό κόσμο, εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι είμαστε στην πλευρά των «καλών». Το ίδιο κι εσύ και οι δικοί σου, σωστά; Καθένας μας δε σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο; Αν, όμως, ισχύει αυτό τότε οι «κακοί» που βρίσκονται;
Όταν θα φτάσει εκείνη η μέρα, θα το νιώσεις. Θα ξέρεις μέσα σου ότι έχεις φύγει, ότι όλα αυτά που πέρασες είναι πια παρελθόν. Εντελώς διακριτικά και σχεδόν ανεπαίσθητα θα έχει μετακινηθεί το βάρος από μέσα σου.
Λένε ότι οι άνθρωποι γερνάνε με την πάροδο του χρόνου. Κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στο αδυσώπητο πέρασμά του, κανείς δεν παραμένει αλύγιστος σε όσα εκείνος φέρνει.
Μαρτύριο για ποιον; Γι’ αυτόν που τη διαθέτει ή για τους γύρω του; Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια πλευρά υποφέρει περισσότερο από αυτά τα όμορφα μεν, ανυπόφορα δε, μυαλά.
Πόσο κόστος έχει η απόλυτη αλήθεια; Πόσο έτοιμος είναι να το «πληρώσει» όποιος την αναζητά στη ζωή του; Και τελικά, αξίζει τον κόπο μια τέτοιου είδους αναζήτηση;
