Μάκης Δελαπόρτας στο pagenews.gr: “Ο πλανήτης διακατέχεται από μια φρενίτιδα ναρκισσισμού”

Τί να πει κανείς γι’ αυτόν τον ταλαντούχο και πολυπράγμονα άνθρωπο; Σεμνός, ευγενής, πειθαρχημένος, με αστείρευτη ενέργεια και άστρο, ο Μάκης Δελαπόρτας δεν περνά απαρατήρητος. Ηθοποιός, δισκογραφικός παραγωγός, επιμελήθηκε 200 δίσκους με τη μουσική και τα τραγούδια των ελληνικών ταινιών που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Ασχολείται με τις βιογραφίες και την καριέρα μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών υπογράφοντας μια σειρά από βιβλία – λευκώματα. Παράλληλα, ετοιμάζει για δεύτερη χρονιά τη φαντασμαγορική μουσική παράσταση «Το πρώτο μας πάρτυ» στο ανανεωμένο θέατρο «CORONET» σε παραγωγή του Μάρκου Σεφερλή.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Ένιωσες ποτέ πως η σκέψη σου προηγούνταν της εποχής σου;

Πολλές φορές. Έχω κάνει πράγματα πρωτοποριακά στην καριέρα μου που τελικά έδειξαν πως λόγω επιτυχίας ακολούθησαν και πολλοί άλλοι, μετέπειτα. Επίσης, ο κόσμος αγκάλιασε πολύ θερμά τις πρωτοποριακές μου ιδέες. Η πρώτη ήταν τη δεκαετία του 90’ όταν αποφάσισα να βγάλω σε δίσκους τα τραγούδια του Ελληνικού σινεμά. Σε δεύτερο χρόνο ξεκίνησα πρώτος τις βιογραφίες και τις έκανα must. Ακολούθησαν οι αφιερωματικές παραστάσεις. Η πρώτη, ήταν «Οι μέρες ραδιοφώνου» που στέφτηκε με μεγάλη επιτυχία και ακολούθησαν και πολλές άλλες, στη συνέχεια.

Σ’ ενδιαφέρει ο κόσμος στον οποίο ζεις ή για να δημιουργήσεις απερίσπαστος κρατάς στεγανά;

Όχι δεν κρατάω στεγανά. Ζω το σήμερα αλλά δεν ξεχνάω το ένδοξο παρελθόν μας. Τελικά όμως όλα καθορίζονται από τα παιδικά μας χρόνια, σ’ εμένα τουλάχιστον έτσι συμβαίνει. Πράγματα που έζησα, ανθρώπους που με μεγάλωσαν δεν τους ξεχνώ και τους έχω «μπροστά» μου. Εγώ, ήμουν ιδιαίτερα τυχερός γιατί έζησα από κοντά τους μύθους των παιδικών μου χρόνων.

Πώς καταφέρνει κάποιος να μη γίνει ματαιόδοξος λόγω έκθεσης; Έχει σημάνει ποτέ για σένα «καμπανάκι κινδύνου»;

Σε κάποιες ηλικίες πολύ νεαρές, ναι, γιατί ξεκίνησα 17 χρονών και αμέσως έκανα πράγματα από τα πρώτα μου χρόνια. Αρχικά με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στη συνέχεια με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Όμως, είχα μια ταπεινότητα σαν άνθρωπος και έβλεπα τη ματαιότητα. Αργότερα, όταν έκανα και τις βιογραφίες διαπίστωσα πως όλοι οι μύθοι που βιογράφησα τελικά «έφευγαν» μέσα σε μια ιδιαίτερη μοναξιά που αυτό μ’ έκανε να σκέφτομαι. Δεν εννοώ μοναξιά γιατί δεν είχαν ανθρώπους γύρω τους , αλλά την εσωτερική τους. Τη μοναξιά δηλαδή που αισθάνθηκαν όταν αποχώρησαν από τη σκηνή και τα «φώτα» της δημοσιότητας.

Τί σημαίνει για το Μάκη απόλαυση στη ζωή και τί στην επαγγελματική του πορεία; Συνδυάζονται μεταξύ τους;

Μέχρι αυτήν τη στιγμή, έχω ισορροπήσει και τη δουλειά μου και την προσωπική μου ζωή σ’ έναν ιδιαίτερο βαθμό. Νομίζω πως δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο αυτό να το πραγματοποιήσεις. Αν έχεις μια συγκροτημένη σκέψη και βλέπεις τα πράγματα έτσι όπως είναι στην ουσία και όχι έτσι όπως ματαιόδοξα νομίζουν οι περισσότεροι μπαίνοντας σ’ αυτή τη δουλειά, εκτιμώ πως συνδυάζονται επιτυχώς. Η ουσία είναι να εκφράζεσαι μέσα από την τέχνη σου, αλλά και να ζεις μικρές ανθρώπινες χαρές που εγώ τουλάχιστον το προσπαθώ και το επιτυγχάνω.

Έχεις πέσει ποτέ ψυχολογικά ή σε «γυμνάζουν» οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες;

Από τη φύση μου, είμαι αισιόδοξο άτομο και δεν είμαι καθόλου καταθλιπτικός. Βεβαίως, έχω περάσει δυσκολίες όπως όλοι οι άνθρωποι αλλά οι χειρότερες δυσκολίες στη ζωή νομίζω πως είναι οι αποχωρισμοί με τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Αυτό, είναι βαρύ και δεν έχει επιστροφή. Στην ουσία, αν συνειδητοποιήσεις ποιός είσαι, πού πας και πού καταλήγεις νομίζω πως θα είσαι και καλύτερος άνθρωπος και θα περνάς τις αντιξοότητες της ζωής μ’ έναν σκεπτόμενο και φιλοσοφημένο τρόπο.

Ποια είναι η σχέση σου με την ύλη; Αποτελεί εργαλείο για μια άνετη ζωή χωρίς το στρες της καθημερινότητας ή αυτοσκοπό;

Δεν είναι καθόλου αυτοσκοπός. Δεν έχω καλή σχέση με την ύλη, με την έννοια πως δε δημιουργώ σχέσεις εξάρτησης με τα πράγματα και τα αντικείμενα. Βεβαίως, είναι κάποια που σου θυμίζουν ανθρώπους ή κάποιες στιγμές σου, αλλά στην ουσία δε δένομαι. Αυτό που εν τέλει μένει και αξίζει είναι η ανθρώπινη επαφή και οι μνήμες.

Ήσουν παρόν την κατάλληλη στιγμή με τους κατάλληλους ανθρώπους «κλειδιά» ή τους «κυνήγησες» ξέροντας ενστικτωδώς πως θα αποτελέσουν σταθμό στην καριέρα σου;

Νομίζω, πως και τα δύο σε μένα συνέβησαν. Είχα καλή τύχη που συνέβαλε στο να συναντήσω την κατάλληλη στιγμή τους πολύ σημαντικούς ανθρώπους που έπαιξαν ενεργό ρόλο στην εξέλιξή μου, αλλά και εγώ δεν αφέθηκα στην τύχη. Και πόρτες χτύπησα και ανθρώπους πλησίασα. Τώρα το πόσο τους κέρδισα το απέδειξαν τα χρόνια που πέρασαν γιατί συνεργάστηκα με τους πλέον σημαντικούς και δύσκολους ανθρώπους. Δεν έκανα χατίρια που αυτό σημαίνει πως για να σ’ επιλέξουν και να συνεργαστούν μαζί μου κάτι διέκριναν. Αυτό, είναι μια βαθιά ικανοποίηση για μένα, περνώντας τα χρόνια.

Πιστεύω ότι στη ζωή πολλά πράγματα είναι θέμα συγχρονισμού. Πώς προλαβαίνεις μέσα σε 24 ώρες να συνδυάζεις επιτυχώς κοινωνική ζωή, επαγγελματικές δραστηριότητες και προσωπική ζωή;

Έχω βρει τις ισορροπίες μου και νομίζω πως κάνω αυτά που πραγματικά μ’ εκφράζουν και με ικανοποιούν. Περνάω καλά και το κριτήριό μου δεν είναι μόνο το να κερδίσω κάτι. Αυτό, δεν το κάνω και δεν το έκανα ποτέ. Είμαι αυθόρμητος, αληθινός και έντιμος στις διαπροσωπικές μου σχέσεις και επαφές. Εάν δε συμπαθώ έναν άνθρωπο δεν τον κάνω παρέα ή μάλλον αν δεν μου λέει κάτι το εν λόγω άτομο ούτε θα συνεργαστώ μαζί του, ούτε θα χαλάσω έστω και μια ώρα από τη ζωή μου.

Ο Μάκης Δελαπόρτας με τον Μάρκο Σεφερλή

Ο άντρας ωριμάζει από τα 50 και μετά. Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω τί θα ήθελες ενδεχομένως να αλλάξεις;

Νομίζω πως ο ώριμος άνθρωπος γεννιέται. Δεν ωριμάζει ποτέ ένας άνθρωπος που είναι φύσει ανώριμος. Αν είναι ανώριμος στα 30του θα είναι και στα 50του. Έχει να κάνει με τη σκέψη, την ισορροπία και το ψυχισμό. Η ωριμότητα έρχεται με τα χρόνια, αλλά είναι άλλης μορφής. Είναι απόσταγμα εμπειρίας και αλλάζεις, μοιραία. Κανένας κουτός δε γίνεται έξυπνος και κανένας ανώριμος δε γίνεται ώριμος.

Ποια είναι η άποψή σου για τα social media;

Ο πλανήτης διακατέχεται από μια φρενίτιδα ναρκισσισμού . Ο καθένας αισθάνεται ωραίος, ξεχωριστός και μοναδικός μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το επίπλαστο status που προβάλει. Δυστυχώς, η αλήθεια δεν είναι αυτή. Η επικοινωνία μέσα από τα social media είναι σημείο των καιρών, αλλά γίνεται με λάθος τρόπο. Η εικόνα που προβάλουν κυρίως οι νέοι είναι ψευδαίσθηση, άρα ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα.

"Το πρώτο μας πάρτυ " έρχεται να ξεσηκώσει για δεύτερη χρονιά τους καλλιτεχνικούς κύκλους. Από τις 3 Νοεμβρίου θα απολαύσουμε τη δουλειά σου στο θέατρο Κόρονετ. Πρόκειται για ένα υπέροχο νοσταλγικό ταξίδι, στα καλύτερά μας χρόνια με υπέροχες εικόνες, νότες, μελωδίες, κείμενα και εντυπωσιακά σκηνικά. Μίλησέ μας για το τί θα περιμένουμε και αν θα υπάρχουν κάποιες αλλαγές στην επιτυχημένη συνταγή.

«Το πρώτο μας πάρτυ» διανύει το δεύτερο χρόνο επιτυχίας του. Ξεκίνησε αρχικά πέρσι μ’ ένα πλάνο 10 παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη και έχουμε φτάσει αισίως τις 70.

Όπου και αν παίχτηκε ξεσήκωσε τον κόσμο κι’ αυτό το καταλαβαίνω. Πρώτα –πρώτα διάγουμε την εποχή της νοσταλγίας. Βλέπουμε πάρα πολλές παραστάσεις να γίνονται με νοσταλγικό χαρακτήρα γυρνώντας προς τα παλιά. Γι’ αυτό λέω πως πολλοί με αντιγράψανε γιατί ήμουν ο πρώτος που άρχισα -να κάνω για τα χρόνια που πέρασαν και για τις «καλές εποχές»- παραστάσεις και όχι αφιερώματα. Αφιερώματα έκαναν και άλλοι, αλλά παραστάσεις όχι.

Η πρώτη παράσταση ήταν «Οι μέρες ραδιοφώνου» . Από κει και πέρα το «Πρώτο μας πάρτυ» φαίνεται πως άγγιξε ιδιαίτερα τον κόσμο γιατί συγκέντρωσε επί σκηνής τα είδωλα των εφηβικών μας πάρτυ μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Από την παράσταση "Το πρώτο μας πάρτυ"

Τραγουδιστές όπως είναι ο Δάκης , η Μπέσσυ Αργυράκη, ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς , ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, ο Λάκης Τζορντανέλλι πώς να τους δέσεις επί σκηνής θεατρικά με μπαλέτα και ηθοποιούς και να στήσεις ένα 60s μιούζικαλ πάρα πολύ νεανικό, χωρίς να θυμίζει καθόλου ρετρό; Αυτό ήταν το στοίχημα και το κερδίσαμε.

Στο «Πρώτο μας πάρτυ» συμμετέχουν επίσης ο Δημήτρης Κοργιαλάς, η Εβελίνα Νικόλιζα, Διονύσης Βάλμης, ο Στέφανος Κακαβούλης, ο Ηλίας Ξένος, η Μαριάννα Ρούσσου, η Τζούλια Σπυροπούλου και η Ασπασία Φραγκουλοπούλου.

Μεταξύ άλλων θα απολαύσουμε τα τραγούδια των νεανικών μας χρόνων όπως το «Τρελοκόριτσο» , «ο Αλέξης», «το Κορίτσι του Μάη», «Ο τρόπος», «είναι εννιά», «Μπάμπολα», «Après toi», «Mammy Blue», «Απόψε σε θέλω», «A casa d’ Irene», «Τόσα καλοκαίρια», «Το κορίτσι του φίλου μου», «Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο», «Σε συνάντησα στην πλαζ», «Αγόρι μου» .

Η σκηνοθεσία είναι δική μου και τα κείμενα τα δουλέψαμε μαζί ο Στέλιος Παπαδόπουλος κι’ εγώ. Η μουσική παραγωγή είναι των Κλεάνθη Κωνσταντινίδη και Αλέξανδρου Ουίλιαμς. Τέλος οι χορογραφίες του Αντώνη Βλάσση και της Μαριάννας Ρούσσου.

Σάς περιμένουμε από τις 3 Νοεμβρίου…