Μια συγνώμη από πουθενά;

Οι φωνές της οργής όλο και πληθαίνουν. Τα καμένα δεν είναι μόνο γύρω μας αλλά και στο σύστημα που έχει κάψει εγκέφαλο κι έχει κάνει κάρβουνο κάθε μηχανισμό πρόβλεψης κινδύνου. Η ανάγκη να γαντζωθεί ο Έλληνας πολιτικός στην καρέκλα είναι μεγαλύτερη από τη λαχτάρα για την πατρίδα.

Προ εκλογών ξεκινά με: «θα … θα… θα…» και καταλήγει να ρίχνει ευθαρσώς το μπαλάκι των ευθυνών στους πάντες πλην του εαυτού του.

Ασφαλώς και δε φταίνε μόνο οι κυβερνώντες, καθότι εμείς με την ψήφο μας και τα κριτήρια των επιλογών μας κρίνουμε τη μοίρα μας. Όμως, είναι γνωστό πως αν δεν τιμωρήσουμε και δε ρίξουμε μαύρο στις εκλογές που έπονται τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο.

Πώς ο κος Καμμένος και ο κος. Τόσκας πήγαν στους πληγέντες και αντί να ζητήσουν συγνώμη ζητούσαν και τα ρέστα; Πού είναι η τσίπα; Πώς ο κος Ψινάκης για να γίνει συμπαθής και να κουκουλώσει την πιθανή αδράνειά του κατέφυγε σε ορδές ψεμάτων;

Γιατί δεν υπήρξε πρόβλεψη; Γιατί πριν λίγες ημέρες ακούσαμε πως έχουν παρθεί όλα τα μέτρα πυροπροστασίας για να μην έχουμε εκτεταμένες πυρκαγιές και γίναμε στάχτη; Πώς είναι δυνατόν και τί εικόνα δίνουμε στους γείτονές μας και τους «εχθρούς» μας όταν δεν είμαστε έτοιμοι στην αντιμετώπιση μιας κρίσης; Πώς καθησυχάζουμε τον πολίτη πως είναι ασφαλής όχι μόνο από μια φυσική καταστροφή, αλλά και από μια επίθεση;

Όταν δεν υπάρχουν έτοιμα σενάρια που να λειτουργούν ως μπούσουλας σχεδόν στον αυτόματο και γίνονται σπασμωδικές κινήσεις και αποφάσεις του ποδαριού δεν ανοίγουμε την όρεξη για να εισέλθουν στην πατρίδα απανταχού εχθροί;  Εχθρός δεν είναι μόνο η κρίση και η έλλειψη πόρων και υποδομών. Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ωχαδερφισμός.

Ασφαλώς και τα πακέτα στήριξης είναι ένα βήμα καλής θέλησης προς τις ευπαθείς ομάδες. Όμως, είναι προτιμότερη η πρόληψη δε συμφωνείτε;

Με τις συνεχείς πυρκαγιές, υποβαθμίζεται γενικά το περιβάλλον, οι οικολογικές συνθήκες χειροτερεύουν και μπορούν να κάνουν δύσκολη τη δημιουργία και πάλι δασών και να επιφέρουν ανεπανόρθωτη και επικίνδυνη διατάραξη της βιολογικής ισορροπίας.

Εγκαταλείπονται τα εδάφη στη διαβρωτική δράση των βροχών και στον κίνδυνο να παρασυρθούν προς τη θάλασσα. Δημιουργούνται χείμαρροι και ενισχύονται οι πλημμύρες. Πιστέψτε με… αυτόν το χειμώνα θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Οι 87 έως τώρα νεκροί θα αυξηθούν γιατί θα ζήσουμε μια νέα Μάντρα στην Ανατολική Αττική.

Τι εννοείτε κύριε αντιπεριφερειάρχα πως δεν μπορούσε να υπάρξει σχέδιο εκκένωσης; Αγαπητέ κύριε Φιλίππου ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται.

Φράσεις όπως: «Τι να κάναμε; Να παίρναμε ντουντούκα μέσα στη φωτιά; Πώς θα γινόταν πρακτικά; Ποιοι θα έμπαιναν στη φωτιά; Και οι αστυνομικοί άνθρωποι είναι…» Σπίτι – σπίτι πώς θα πας για να ελέγξεις;»

Ή «Υπάρχουν σχέδια, αλλά έχουμε και τον απρόβλεπτο παράγοντα. Σχέδια έχεις με φυσιολογικές συνθήκες», είναι ντροπή και μόνο να τις σκεφτείς όχι να τις ξεστομίζεις!

Κύριοι πώς θα τολμήσετε να κάνετε προεκλογική εκστρατεία; Θα έπρεπε οι παραιτήσεις να διαδέχονται η μια την άλλη. Δεν είδα κανέναν πολιτικό να κάνει πλάτη προσφέροντας το σπίτι του, τα χρήματά του ή τα χέρια του ώστε να δώσει το παράδειγμα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.

Αν ήταν η τελευταία μέρα της ζωής του καθενός από μας αναρωτηθήκαμε για την ψυχή που θα παραδώσουμε; Εγκληματίας δεν είναι μόνον αυτός που βάζει σε λειτουργία έναν εμπρηστικό μηχανισμό, ή παίρνει ένα όπλο και σκοτώνει. Εξίσου υπεύθυνος είναι ο έχων εξουσία που αδρανεί ή κλέβει.

Πού πήγαν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής ένωσης; Έγιναν έργα; Άνοιξαν δίοδοι διαφυγής σε δασικές περιοχές; Έγινε σήμανση σωστή στους δρόμους ώστε ο κόσμος να ξέρει πού πρέπει να κινηθεί; Έγιναν αναδασώσεις; Έγιναν αντιπλημμυρικά έργα; Πήγαν σπίτι τους οι ανάξιοι;

Εισήχθη μάθημα στα σχολεία αλλά και σεμινάρια από την αυτοδιοίκηση για να μάθει ο πολίτης έμπρακτα τι πρέπει να κάνει σε περίπτωση σεισμού, πυρκαγιάς, πλημμύρας ή πολέμου;  Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αστυνομικούς ή πυροσβέστες να λένε πως με δικά τους χρήματα συντηρούν τα οχήματά τους ή αγοράζουν εξοπλισμό;

Ο Θεός και η έκκληση στην Παναγιά την στιγμή της καταστροφής δεν είναι η λύση. Λύση για να αναγεννηθούμε δια παντός από τις στάχτες μας είναι οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα βάλουν τάξη στην αναρχία, στην κλοπή κρατικών κονδυλίων και θα στείλουν μια για πάντα σπίτι τους κάθε άχρηστο που καταλαμβάνει θέσεις εξουσίας για να πλουτίζει από τις μίζες.

Όταν κριτήριο της ψήφου θα είναι η πατρίδα κι όχι ο διορισμός, η νομιμοποίηση του αυθαιρέτου και ένα παχυλό ολοστρόγγυλο ψέμα που θα μας ξεβολέψει προς ώρας αλλά θα μας θέσει προ των ευθυνών μας ίσως τότε έχουμε ελπίδα ως έθνος και ίσως δούμε φως στο τούνελ της καταστροφής!

Έως τότε ευθύνη έχουμε όλοι μας. Δεν έχει σημασία το βάρος αυτής αλλά το αποτέλεσμα. Το αποτυχημένο κράτος είμαστε όλοι εμείς!