Η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική και οι ριζικές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις

Δυστυχώς υπήρχε και υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα το οποίο φοβόταν και φοβάται ακόμα και τώρα να προχωρήσει σε ριζικές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις.

Διάβασα μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γιώργου Αλογοσκούφη στον ιστότοπο huffingtonpost.gr. Προσπάθησε να ερμηνεύσει την κρίση και την είσοδο στα μνημόνια σε γενικές γραμμές με το σχήμα της απώλειας της νομισματικής πολιτικής μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη και την αδυναμία της δημοσιονομικής πολιτικής να διορθώσει την κατάσταση χωρίς να προκαλέσει ύφεση.

Επίσης, από τη στιγμή που η Ελλάδα είχε απολέσει διεθνή ανταγωνιστικότητα την οποία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει με την υποτίμηση της δραχμής, τότε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών χειροτέρευε και συνάμα αυξανόταν το χρέος.

Θα μπορούσε σε γενικές γραμμές να συμφωνήσει μαζί του, αν περιόριζε την αντιμετώπιση των προβλημάτων στη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική.

Μόνο που για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας (είναι το κυρίαρχο στοιχείο) δεν υπάρχουν μονάχα τα όπλα της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Υπάρχουν πρωτίστως οι πολιτικές και οι μεταρρυθμίσεις που καθιστούν την οικονομία ανταγωνιστική με την εισαγωγή τεχνολογίας στην παραγωγική διαδικασία των επιχειρήσεων.

Υπάρχει η γνώση, η καινοτομία, η έρευνα και η σύνδεση των πανεπιστημίων με την οικονομία.

Υπάρχει η μεταρρύθμιση του Δημοσίου ώστε να μην είναι ανασταλτικός παράγοντας, αλλά υποβοηθητικός.

Να είναι στην υπηρεσία των πολιτών και των επιχειρήσεων, να ανοίγει δρόμους και να δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις, αντί να αποτρέπει επενδύσεις και να προσθέτει κόστος στη λειτουργία των επιχειρήσεων.

Υπάρχει η μεταρρύθμιση στη Δικαιοσύνη που ακόμα περιμένει και η οποία αντί να διευκολύνει διώχνει επενδύσεις.

Είχατε εντοπίσει ότι το σπάταλο κράτος κόστιζε 11 δισ. ευρώ το χρόνο και είχατε υποσχεθεί ότι θα ανοικοδομήσετε και θα εξαφανίσετε τις σπατάλες.

Υπάρχει η βιομηχανική και η επενδυτική πολιτική και το ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον τα οποία ποτέ δεν έγιναν πράξη στη δύσμοιρη χώρα.

Ακόμα και τώρα είναι αδήριτη αναγκαιότητα και ελπίζουμε κάτι να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση για να είναι σταθερή και μόνιμη η έξοδος από τα μνημόνια.

Υπήρχε και υπάρχει η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή που ποτέ δεν επιχειρήσατε να χτυπήσετε αποφασιστικά.

Το ετήσιο κόστος τους για το Δημόσιο εξαιτίας της απώλειας εσόδων μαζί με το λαθρεμπόριο και το παρεμπόριο κυμαίνεται από 35 ως 40 δισ. ευρώ το χρόνο.

Υπήρχαν και υπάρχουν πολλές άλλες μεταρρυθμίσεις και άλλα πολλά εργαλεία, τα οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις από το φόβο του πολιτικού κόστους δεν χρησιμοποίησαν με αποτέλεσμα η χώρα να ζήσει τη μεγαλύτερη κρίση σε ειρηνική περίοδο.

Δυστυχώς υπήρχε και υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα το οποίο φοβόταν και φοβάται ακόμα και τώρα να προχωρήσει σε ριζικές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις (πραγματικές μεταρρυθμίσεις και όχι μειώσεις συντάξεων και μισθών).

Αυτό ήταν και είναι η μεγαλύτερη αιτία της κρίσης, μαζί με τη διαφθορά, την οποία το ίδιο το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε και θέριεψε.

Όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη, Εδώ