Κριτική παράστασης: “Το Τίμημα” του Άρθουρ Μίλλερ (pics&vid)

Κριτική παράστασης «Το Τίμημα» που παίζεται στο θέατρο Ιλίσια.

Όταν ο μικρόκοσμος ενός νεαρού ανθρώπου κινδυνεύει να διαλυθεί ποια πρέπει να είναι η σωστή απόφαση που θα πάρει;

Να ακολουθήσει τα όνειρά του; Να αφοσιωθεί στις προσωπικές του επιδιώξεις και ένα καλύτερο μέλλον ή να «θυσιαστεί» στο βωμό των αναγκών της οικογένειας;

Οι ήρωες τριάντα χρόνια μετά και όντας μεσήλικες, καλούνται να δουν στην πραγματική διάσταση τη ζωή και τις επιλογές τους και να δεχτούν κατάμουτρα και ωμά την αλήθεια.

Τρυφερό αλλά και σκληρό έργο στοχεύει να αφυπνίσει και να δώσει τροφή για ενδοσκόπηση. Πραγματικά μην το χάσετε!

Πριν λίγες εβδομάδες ήμασταν καλεσμένοι στην επίσημη πρεμιέρα, στο θέατρο Ιλίσια, για να απολαύσουμε μια παράσταση που παίζεται για δεύτερη χρονιά και είναι συνεχώς sold out.

Το «Τίμημα» ήταν από τα αγαπημένα έργα του Άρθουρ Μίλλερ (το έγραψε το 1967) και είναι το μόνο που αποφάσισε να σκηνοθετήσει.

Σκιαγράφησε τους χαρακτήρες του περίτεχνα να προσπαθούν να ισορροπήσουν και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, ενώ οι καταιγιστικές αποκαλύψεις ξεδιπλώνονται με μαεστρία μπροστά μας.

Οι ήρωες καλούνται να αναθεωρήσουν όλες τις αποφάσεις τους μπροστά στην αναγκαστική εκποίηση της πατρικής περιουσίας τους.

Ένα σωρό έπιπλα στοιβαγμένα για σχεδόν 30 χρόνια, ύστερα από την οικονομική καταστροφή του πατέρα τους το 1929, «στοιχειωμένα» με τις επιλογές που καθόρισαν τις ζωές όλων.

Οι ήρωες του έργου είναι εκπρόσωποι μιας κοινωνίας που κάποτε φαινόταν να αλλάζει…

Μιας κοινωνίας που τελικά δεν έχει αλλάξει κι όμως πρέπει να συνεχίσει να πιστεύει σε κάτι γιατί αλλιώς έχει πεθάνει…

Κριτική:

Πρόκειται για μια πολύ καλή παράσταση με κλασική και καλλιτεχνική οντότητα.

Το cast των ηθοποιών δίνει ψυχή και πραγματικά νιώθεις πως η χώρα μας έχει ταλαντούχος ηθοποιούς που όταν τους βλέπεις επί σκηνής αναρωτιέσαι για το εύρος της δυναμικής τους.

Βέβαια στην εν λόγω παράσταση μιλάμε για την αφρόκρεμα των ηθοποιών (Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Ρένια Λουιζίδου και Χρήστος Σαπουντζής) που φυσικά είναι ιδιαιτέρως αγαπητοί στο φιλοθεάμων κοινό.

Έχουν τον τρόπο να μπουν στο πετσί του ρόλου τους με μια θαρρείς ευκολία λες και μιλάμε για το δεύτερό τους κριμένο εσωτερικό εαυτό.

Η πλοκή κινείται γύρω από το ευαίσθητο ζήτημα της επιλογής και κατά πόσο αυτή μπορεί να γίνει ελεύθερα ή μέσα από χειραγώγηση με τα γνωστά στους περισσοτέρους ολέθρια αποτελέσματα της καταπίεσης.

Είναι δε τόσο έντονα όλα αυτά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που απορρέουν από τη σκηνή που ο θεατής ταυτίζεται και είναι βέβαιο πως βιώνει και ο ίδιος τον πόνο, το αίσθημα της αδικίας, την ενοχή, το θυμό και την άρνηση της άφεσης αμαρτιών.

Η πίστη σε αξίες που φθάρθηκαν μέσα στο χρόνο, κορυφώνει την ένταση και δημιουργεί εξαιρετικούς διαλόγους και εικόνες.

Η απογοήτευση, μέσα σ΄ ένα σκηνικό παλιών επίπλων ταιριάζει και δένει αρμονικά αντικαθρεπτίζοντας τη φθορά, την εγκατάλειψη και τη διάψευση προσδοκιών.

Η ανάληψη ευθυνών απ’ όλα τα συμβαλλόμενα μέρη και τα θαμμένα και άλυτα που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα στην ψυχή του κορυφώνουν την ένταση «χρωματίζοντας» με ζοφερές πινελιές την όλη παράσταση.

Ο θεατής αν και βαρύ ως έργο παίρνει «ανάσες» από το κωμικό που έρχεται και ισορροπεί την ένταση.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσουν από το μυαλό των περισσοτέρων εικόνες της δικής τους ζωής αναφορικά με αυταπάτες, τις καταστροφικές ιδεοληψίες και άκριτους δογματισμούς.

Η παράσταση πραγματεύεται όσα όλοι μας προσπαθούμε να «κρύψουμε κάτω από το χαλί» καθώς δεν επιθυμούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τα προσωπικά αδιέξοδα και τον αυτοκαθορισμό μας. Οι ήρωες δίνουν μάχη ανάμεσα στο δικαίωμα στην προσωπική ζωή και το ηθικό χρέος απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους.

Μάχονται απέναντι στο δίλημμα της διαγραφής ή όχι των ονείρων, κάτω από αντίξοες και σκληρές συνθήκες.

Βγαίνουν στην επιφάνεια η ανούσια ζωή, οι ενοχές, τα ψέματα, οι παραπλανήσεις που εκατέρωθεν έκρυβαν επιμελώς οι ήρωες στη φαινομενικά τακτοποιημένη ζωή τους.

Όλο αυτό το συναισθηματικό πλέγμα το χειρίζεται με μαεστρία η σκηνοθέτιδα, Ιωάννα Μιχαλακοπούλου.

Τα λιτά σκηνικά , οι φωτισμοί, τα ενδύματα και τα παλιά βαριά έπιπλα με την «σκόνη» και τις αναμνήσεις του παρελθόντος συμβάλουν με έναν τρόπο δραματουργικό στα τεκταινόμενα.

Η δε κάθαρση θυμίζει λίγο αρχαία τραγωδία σηματοδοτώντας καταστάσεις και αποφάσεις που πρέπει να αλλάξουν άρδην.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος υποδύεται τον υπερήλικα ρωσοεβραίο παλαιοπώλη, τον Gregory Solomon, τον οποίο αναπαριστά μ’ ένα τρόπο που συνδυάζει το κωμικό και το δραματικό με επαγγελματισμό αλλά και απίστευτο εκτόπισμα.

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης (Βίκτορ Φραντς ) και ο Χρήστος Σαπουντζής (Γουόλτερ Φραντς), υποδύονται δύο αδέλφια απομακρυσμένα για πολλά χρόνια.

Εξαναγκάζονται -όντας μεσήλικες- να δουν εντελώς ωμά τη ζωή τους, τη διαδρομή και τις επιλογές τους.

Το τίμημα των επιλογών τους είναι ασήκωτο καθώς δεν αντιμετώπισαν με ευθύ τρόπο τις πραγματικές τους εσωτερικές ανάγκες.

Η Ρένια Λουιζίδου υποδύεται αριστουργηματικά την Εστέρ, τη γυναίκα του Βίκτορα, ο οποίος έμεινε εγκλωβισμένος στην οικογενειακή εστία για να περιθάλψει τον άρρωστο και φαινομενικά απένταρο πατέρα του. Ζει μια ζωή κακομοιριασμένη, σε αναμονή μιας καλύτερης ημέρας.

Εξοργίζεται και είναι ένα βήμα πριν τινάξει τα πάντα στον αέρα καθώς η επικοινωνία με τον άντρα της είναι δύσκολη λόγο της ακαμψίας του χαρακτήρα του.

Ταυτότητα παράστασης:

Θέατρο Ιλίσια: Παπαδιαμαντοπούλου 4, τηλέφωνο: 21 0721 0045

Συντελεστές:

Μετάφραση: Μάκη Μαρσέιγ Απόδοση – Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου

Πρωταγωνιστούν:

Γιώργος Μιχαλακόπουλος Γεράσιμος Σκιαδαρέσης Ρένια Λουιζίδου Χρήστος Σαπουντζής

Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού Οργάνωση Παραγωγής: Χαρά Μπαλτά Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία.