Οι χούλιγκαν, η πολιτεία, οι πρόεδροι και οι στρατοί των ομάδων

Η βία στα γήπεδα είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που το ελληνικό πρωτάθλημα γίνεται γνωστό στο εξωτερικό. Ο Θανάσης Λυρτσογιάννης γράφει στο blog του στο pagenews.gr για το... άθλημα που η Ελλάδα κατακτά συχνά την "πρωτιά".

Διάβασα το ενδιαφέρον άρθρο του συναδέλφου Βασίλη Μοιρώτσου για τη συνέντευξη του Κονέ αναφορικά με τη βία στα γήπεδα και την τιμωρία των ομάδων με αφαίρεση βαθμών.

Δεν θα μπούμε στα βαθιά να ερμηνεύσουμε ένα φαινόμενο που έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες και συνδέεται με τη βία και σε άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.

Θα πούμε ευθύς εξαρχής πως αν οι πρόεδροι των ομάδων και η πολιτεία ήθελαν πραγματικά θα μπορούσαν να εξαλείψουν ή τουλάχιστον να περιορίσουν θεαματικά τη βία από το χώρο των γηπέδων. Από τις δύο παραμέτρους της εξίσωσης τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι πρόεδροι.

Και εξηγούμαστε. Οι ΠΑΕ αν εξεταστούν ως ανώνυμες εταιρείες όπως νομικά μεν είναι, αλλά πραγματικά δεν λειτουργούν, έπρεπε οι ιδιοκτήτες και η διοίκηση των ομάδων να επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνθήκες αύξησης των εσόδων και των κερδών, δηλαδή να ικανοποιήσουν την κεντρική επιδίωξη των επιχειρήσεων.

Συνεπώς θα έπρεπε να βρουν τρόπους να περιορίσουν και αν είναι δυνατόν να εξαφανίσουν τις αιτίες που εμποδίσουν την αποδοτική λειτουργία των επιχειρήσεών τους και στην προκειμένη περίπτωση τους χούλιγκαν.

Μπορούν; Σίγουρα μπορούν σε αγαστή συνεργασία με την πολιτεία και τα αρμόδια όργανα.

Το καίριο και κύριο ερώτημα είναι ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ; Η απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπές όχι. Γιατί; Διότι προτιμούν να έχουν στρατούς στην υπηρεσία τους παρά κερδοφορία η ομάδα. Γιατί πρώτη προτεραιότητα δεν είναι μία ΠΑΕ οργανωμένη και με καλή λειτουργία, αλλά μία ΠΑΕ στη δική τους υπηρεσία. Είναι αυτή η πικρή αλήθεια. Και δεν πρόκειται να γίνει τίποτα όσο δεν συμβαδίζουν τα θέλω των ιδιοκτητών και προέδρων με τα θέλω των φιλάθλων (προσοχή των φιλάθλων και όχι των οπαδών) και το συμφέρον της ομάδας.

Είναι ρεαλιστικό να ελπίζουμε σε αντιμετώπιση του προβλήματος. ΟΧΙ όσο οι ιδιοκτήτες έχουν άλλες προτεραιότητες και ΝΑΙ αν αλλάξουν και αντιμετωπίσουν τις ομάδες ως επιχειρήσεις. Τόσο απλά. Τα υπόλοιπα είναι η πρακτική πλευρά και η εμπειρία της Αγγλίας στη δεκαετία του 1990 θα μπορούσε να δώσει ιδέες για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και θα αναφέρουμε μία πρόταση-τιμωρία για τους χούλιγκαν. Αν όσοι συλλαμβάνονταν για επεισόδια εντός ή εκτός του γηπέδου τιμωρούνταν την ώρα του ματς να παρουσιάζονται στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους, πόσοι από αυτούς θα μπορούσαν να αντέξουν και για πόσο χρονικό διάστημα να μην πάνε στο γήπεδο;

Η απάντηση λοιπόν στο πρόβλημα είναι η… αποστράτευση των χούλιγκαν. Θα το επιδιώξουν οι πρόεδροι; Ασφαλώς ΟΧΙ.