Να ξορκίσουμε το φάντασμα του διχασμού

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής που θα σημάνει ένας νέος διχασμός. Γράφει ο Θανάσης Λυρτσογιάννης.

Είχαμε υποστηρίξει σε προηγούμενο άρθρο ότι οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν να μελετήσουν την ιστορία των χρόνων του πρώτου διχασμού και να βγάλουν τα απαραίτητα διδάγματα.

Το ίδιο έχουν υποχρέωση απέναντι στον εαυτό τους, την πατρίδα και τη δημοκρατία να κάνουν και οι πολίτες.

Γιατί όποιος δεν γνωρίζει καλά την ιστορία του, δεν μπορεί να συλλογάται και ορθά.

Η μελέτη της ιστορίας των χρόνων του πρώτου διχασμού και των συνεπειών αυτού για την Ελλάδα, είναι αναγκαία τώρα που η απειλή με αφορμή (ή αιτία αν θέλουν κάποιοι δεν έχει σημασία) τη Συμφωνία των Πρεσπών, ακούγονται διχαστικές κραυγές, ακούγονται άναρθρες και επικίνδυνες κραυγές και ως εκ τούτου ανιστόρητες.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής που θα σημάνει ένας νέος διχασμός.

Αρκούν τα λόγια ενός σοφού μελετητή της ιστορίας της εποχής εκείνης, του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη.

Στον πρόλογο της τρίτης έκδοσης του βιβλίου του “ Η δόξα και ο διχασμός 1908-1918” σημειώνει με ιδιαίτερη έμφαση.

«Όποιος διαβάζει τας τραγικάς σελίδας του πρώτου διχασμού ανατριχιάζει με την ιδέαν ότι η συμφορά αυτή είναι δυνατόν να επαναληφθεί εις το μέλλον.

Πρώτον, συνεπώς, χρέος της Ελληνικής Ηγεσίας είναι να προσπαθήσει με κάθε τρόπον ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟΝ, ο οποίος είναι βέβαιον ότι θα ετραυμάτιζε θανασίμως το Ελληνικόν Έθνος και την Ελληνικήν φυλήν».

Είναι σαφής και κατηγορηματικός ο καθηγητής Πολυχρόνης Ενεπεκίδης.

Και θα θέλαμε να προσθέσουμε ότι ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι ο διχασμός δεν τερματίστηκε με τη Μικρασιατική καταστροφή.

Η γραμμή του διχασμού συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια με άλλες μορφές και άλλες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις να διαπερνούν την ελληνική κοινωνία.

Συνεπώς οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν, έχουν καθήκον απέναντι στην πατρίδα και την ιστορία, να είναι πολύ προσεκτικοί όταν ο πολιτικός τους λόγος φτάνει είτε λόγω έντασης ή χρήσης λέξεων και χαρακτηρισμών να παίρνει διχαστικό χαρακτήρα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει ανταγωνισμός ή αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών δυνάμεων και κομμάτων.

Η αντιπαράθεση με θέσεις και διάλογο είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Όμως, μπορεί να πάρει καταστροφικό χαρακτήρα, όταν ξεπερνά τη λεπτή γραμμή, παίρνει διχαστικά χαρακτηριστικά και καλπάζει πλέον ασύδοτη στο πεδίο του διχασμού, όταν παροτρύνει οποιεσδήποτε μορφές βίας (λεκτικής ή σωματικής) και όταν υποκινεί έναν πολίτη εναντίον του άλλου, τη μία παράταξη εναντίον της άλλης, το ένα κόμμα εναντίον του άλλου…

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη, εδώ.