Το Μακεδονικό εκδικείται τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Αντιμέτωπος με τις αυξημένες προσδοκίες που είχε δημιουργήσει στα εθνικά θέματα και πρωτίστως στο Μακεδονικό, βρίσκεται πλέον ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την «Συμφωνία των Πρεσπών» που υπέγραψε ο προκάτοχός του. Στην προεκλογική του εκστρατεία η «επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών που ξεπούλησε γλώσσα και εθνότητα με αντάλλαγμα τη μη μείωση των συντάξεων», ήταν ένα από τα τέσσερα σημεία που δεν έπρεπε να ξεχαστούν στον δρόμο προς τις κάλπες. Για την ιστορία, τα άλλα τρία σημεία που υπογράμμιζε ο κ. Μητσοτάκης στα στελέχη και τους οπαδούς του, ήταν το πρώτο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε στα capital controls, η υψηλή φορολογία που εξόντωσε τη μεσαία τάξη και η πόλωση και ο διχασμός που επέφερε η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση.

Ο κ. Μητσοτάκης ενθάρρυνε τις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, ανέχθηκε το σύνολο των βουλευτών του να συμμετέχουν, άκουσε ασμένως τον Αντώνη Σαμαρά να δηλώνει στην Βουλή ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», δεν μάζεψε τα διάφορα στελέχη του που μιλούσαν απερίφραστα για «ξεπούλημα της Μακεδονίας από τους εθνομηδενιστές», και ένιοι εξ αυτών για προδοσία. Όλα αυτά ικανοποιούσαν το δεξιό ακροατήριο και μείωναν τις επιφυλάξεις για τον Κυριάκο.

Μετά τις εκλογές ο κ. Μητσοτάκης προσγειώνεται στην πραγματικότητα και αλλάζει την ρητορική του. Αποκαλυπτικές ήταν οι πρώτες του εκτός των τειχών επισκέψεις. Στο Παρίσι το θέμα δεν ετέθη καθόλου, ούτε στις συζητήσεις ούτε στις δηλώσεις. Στο Βερολίνο αναφέρθηκε αφού το έθιξε πρώτα η Μέρκελ. Στην Χάγη, «ποιά Συμφωνία των Πρεσπών;». Στη μόνη δήλωση του στο Βερολίνο η Συμφωνία των Πρεσπών από επαίσχυντη, επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα, που πουλάει γλώσσα και εθνότητα, μετατράπηκε σε «μία Συμφωνία με ελαττώματα που μπορούν να αμβλυνθούν μέσα από την ενταξιακή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων».

Και φυσικά δεν διανοήθηκε να υπονοήσει έστω συναλλαγή με τις συντάξεις, αφού κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την οργή των διεθνών συνομιλητών του και θα ισοπέδωνε όχι μόνο την εικόνα της χώρας αλλά το προφίλ του μεταρρυθμιστή πολιτικού που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει στις συναντήσεις του. Για το συγκεκριμένο θέμα ο κ. Μητσοτάκης άλλα λέει στο εξωτερικό και άλλα στο εσωτερικό, είναι η δική του κωλοτούμπα όπως αρέσκεται να λέει για τον Αλέξη Τσίπρα.

Παρόμοια αλλά σε μικρότερη κλίμακα ισχύουν και για τα ελληνοτουρκικά και την εν γένει συμπεριφορά της Τουρκίας που δεν υπήρχαν καν στην ατζέντα του κ. Μητσοτάκη σε Παρίσι, Βερολίνο και Χάγη. Στο μεν Παρίσι την δήλωση κατά της Τουρκίας, για τις ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ την έκανε ο Εμμανουέλ Μακρόν. Στο Βερολίνο η Άνγκελα Μέρκελ απέφυγε να τοποθετηθεί για να μην δυσαρεστήσει την Τουρκία. Στην δε Χάγη ο Μαρκ Ρούτε είχε καλά λόγια για την Τουρκία για τον ρόλο της στο μεταναστευτικό.

Ο δε κ. Μητσοτάκης περιορίστηκε σε Βερολίνο και Χάγη απλώς να επαναλάβει την ευρωπαϊκή θέση που καταδικάζει την συμπεριφορά της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ. Δεν υπήρξε όμως αναφορά στις προκλήσεις έναντι της χώρας μας. Η θέση της ΝΔ για την συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο ήταν ότι «η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αφήνει περιθώριο στην Τουρκία να κινείται». Με την ίδια λογική η Τουρκία συνεχίζει γιατί της αφήνει περιθώριο η κυβέρνηση ΝΔ.

Αν και ηγείται του παραδοσιακού δεξιού κόμματος, ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ούτε εθνικιστής ούτε ακροδεξιός -όπως ανοήτως τον κατηγορεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Μητσοτάκης έχει τις κλασσικές νεοφιλελεύθερες απόψεις και αντιμετωπίζει τα εθνικά θέματα ως δυσάρεστες υποχρεώσεις. Η δική του εξωτερική πολιτική είναι μέσα από την οικονομική διπλωματία, το κατέστησε σαφές και στην Χάγη όπου ζήτησε την εμπειρία των Ολλανδών. Θα ήταν μία καλή προσέγγιση αν η Ελλάδα συνόρευε με το Βέλγιο και όχι με την Τουρκία.

Ήδη η αλλαγή στάσης στο Σκοπιανό τον καθιστά ανακόλουθο και προκαλεί δυσαρέσκεια στο εσωτερικό του κόμματός του. Το πόσο έντονες θα είναι αντιδράσεις και πότε θα ξεσπάσουν θα εξαρτηθεί και από άλλους παράγοντες με πρώτο αν θα δώσει την Προεδρεία της Δημοκρατίας στον Αντώνη Σαμαρά, για τον οποίο άλλωστε τα εθνικά θέματα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί του.