No way

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης γράφει στο blog του στο pagenews.gr για την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα, παραθέτοντας το παράδειγμα της μεταναστευτικής πολιτικής της Αυστραλίας.

«Η αυστραλιανή κυβέρνηση έχει υιοθετήσει τα πιο σκληρά μέτρα προστασίας των συνόρων από ποτέ. Είναι πολιτική και πρακτική της κυβέρνησης της Αυστραλίας να αναχαιτίζει κάθε σκάφος που επιχειρεί παρανόμως να εισέλθει στην Αυστραλία και να το μετακινούμε με ασφάλεια εκτός των υδάτων μας.

Ο κανόνας ισχύει για όλους: οικογένειες, παιδιά, ασυνόδευτά παιδιά, μορφωμένους, με δεξιότητες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Μην πιστεύετε τους διακινητές ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι θα κλέψουν τα χρήματά σας και θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή σας και τη ζωή των οικογενειών σας για το τίποτα. Το μήνυμα είναι απλό, αν έρθετε στην Αυστραλία παράνομα με σκάφος, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάνετε την Αυστραλία σπίτι σας.»

Το παραπάνω αποτελεί το κείμενο ενός βιντεοσκοπημένου μηνύματος της αυστραλιανής κυβέρνησης στο οποίο μιλά ο στρατηγός Άνγκους Κάμπελ και έχει τίτλο «No way» (Καμία περίπτωση).

Ο Αυστραλός στρατηγός Άνγκους Κάμπελ, επικεφαλής της επιχείρησης «Κυρίαρχα Σύνορα», μεταφέρει με τρόπο εύληπτο και δίχως περιθώρια παρερμηνειών, το μήνυμα της αυστραλιανής κυβέρνησης. Η Αυστραλία είναι μία χώρα μεταναστών, αλλά δεν είναι μία χώρα ηλιθίων. Δεν συγχέουν τη μετανάστευση, με το δουλεμπόριο και μπορούν να διαχωρίσουν πότε ένα μεταναστευτικό ρεύμα δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά έχει από πίσω του γεωπολιτικούς και θρησκευτικούς σπόνσορες.

Επίσης, ακριβώς επειδή είναι χώρα μεταναστών και γνωρίζουν από ιδία πείρα τη μηχανική του πράγματος, έχουν κατανοήσει ότι η μετανάστευση προκειμένου να εξελιχθεί ομαλά και να συμβάλλει στην εν γένει ευημερία και ανάπτυξη μίας χώρας, προϋποθέτει έναν σχεδιασμό:

• Πόσους μπορεί να δεχθεί μία χώρα χωρίς να διαταραχθεί η κοινωνική ειρήνη και η κοινωνική συνοχή
• πόσους και τι είδους (με τι ειδικότητες και με ποιες δεξιότητες) χρειάζεται η οικονομία για να αναπτυχθεί και να μην επιβαρυνθεί
• ποιος αριθμός είναι η οροφή ώστε να μην υπάρξει δημογραφική αλλοίωση και μετάλλαξη της εθνικής φυσιογνωμίας της χώρας
• ποια θα είναι η πολιτισμική σύνθεση των εισερχομένων ώστε να μην καταστραφεί ο ιδιαίτερος εθνικός χαρακτήρας του φιλοξενούντος λαού
• πως θα κατανεμηθούν γεωγραφικά οι μετανάστες για να αποφευχθούν οι γκετοποιήσεις και μία σειρά από άλλες αυτονόητες παραμέτρους.

Πρέπει και να θέλεις και να μπορείς

Για την ορθολογική διαχείριση της μετανάστευσης, κυρίως όταν υπάρχει κρίση όπως αυτή που απειλεί με αποσταθεροποίηση την Ελλάδα, υπάρχουν δύο αναγκαίες συνθήκες: Η κυβέρνηση της χώρας να θέλει να λύσει το θέμα και, εφόσον θέλει, να έχει αντίληψη για το πως πρέπει να λυθεί.

Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ελλάδας δεν ήθελε να λύσει το πρόβλημα, αντιθέτως, σκοπίμως το διόγκωσε και εφάρμοσε συνειδητά πολιτικές προκειμένου να ενισχύσει τις παράνομες μεταναστευτικές ροές, κινούμενη από ένα μείγμα ιδεοληψίας, επειδή εχθρεύεται την εθνική ταυτότητα, κυνικής εκλογικής σκοπιμότητας (βλέπει μελλοντικούς ψηφοφόρους εξ ου και οι αθρόες «ελληνοποιήσεις» και – σε ό,τι αφοράς ένα τμήμα αυτών στους οποίους εκχώρησε τη διαχείριση – αδιαφανών οικονομικών επιδιώξεων.

Η νυν κυβέρνηση θέλει να λύσει το θέμα αλλά έχει μία στρεβλή αντίληψη για το τι συνιστά λύση.

Η ενίσχυση της φύλαξης των χερσαίων και θαλασσίων συνόρων είναι μία σωστή κίνηση, αλλά η διαχείριση της εσωτερικής κατάστασης που έχει δημιουργεί και συνεχίζει να δημιουργείται, δηλαδή η αέναη μεταφορά μεταναστών από τα νησιά στην ενδοχώρα, είναι μία πολιτική διασποράς και πολλαπλασιασμού του προβλήματος. Προφανώς απέχουμε πολύ από μια μεταναστευτική πολιτική όπως αυτή της Αυστραλίας, αλλά εδώ, παρότι το πρόβλημα έχει λάβει διαστάσεις εθνικής κρίσης, απέχουμε εξίσου και από πολιτικές που εφαρμόζουν ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, παρότι ηγέτης μιας χώρας η οποία έχει παράδοση στην υποδοχή μεταναστών λόγω του αποικιοκρατικού της παρελθόντος, προανήγγειλε αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής, έχοντας το βλέμμα στην έξαρση του ρεύματος λόγω Τουρκίας και στις πολιτικές αναταράξεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες από τη διόγκωσης του προβλήματος.

«Η Γαλλία δεν μπορεί να δέχεται όλους τους ανθρώπους αν θέλει να τους δέχεται καλά. Δεν μπορούμε να είμαστε μία χώρα που είμαστε υπερβολικά ελκυστική. Πρέπει να παρέχουμε άμεσα άσυλο σε εκείνους που χρήζουν της προστασίας μας. Όσοι δεν επιτρέπεται να μείνουν επειδή εισήλθαν παρανόμως ή καθότι δεν έχουν δικαίωμα σε άσυλο, πρέπει να επαναπροωθούνται πολύ πιο αποτελεσματικά».

Άλλα κράτη της ΕΕ, όπως η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, αποφάσισαν ότι «δεν θα γίνουν Ελλάδα» και έκλεισαν ερμητικά τα σύνορά τους, αποκρούοντας τις πιέσεις των Βρυξελλών. Εντέλει δικαιώνονται. Καμία ουσιαστικό μέτρο ή ποινή δεν τους επιβάλλεται και διαφυλάσσουν τις κοινωνίες τους, τις οικονομίες τους και τον εθνικό χαρακτήρα τους, την ώρα που η Ελλάδα βυθίζεται στο μεταναστευτικό τσουνάμι. Και όσο βλέπουν την Ελλάδα να βυθίζεται, τόσο επιβεβαιώνεται η πολιτική τους την οποία δεν υπάρχει καμία περίπτωση να την αλλάξουν. No way.