Η Δεξιά και η μάχη των ιδεών

Ο Σπύρος Γκουτζάνης, μέσα από το blog του στο pagenews.gr, εξηγεί πως η ιδεολογική ήττα της Δεξιάς επαναφέρει την ιδέα περί δημιουργίας σύγχρονων Παρθενών,

Με αυτό τον πόνο ζούνε, δεξιοί, ακροδεξιοί, νεοφιλελεύθεροι της Ελλάδας: Πως γίνεται εμείς που κερδίσαμε τον εμφύλιο, που κερδίσαμε τον ψυχρό πόλεμο, που επικρατήσαμε πολιτικά τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς να έχουμε ηττηθεί ιδεολογικά από την Αριστερά; Πώς γίνεται οι ιδέες των ηττημένων, με τα κατά καιρούς περιβλήματα είτε της γενιάς της Αντίστασης και του του εμφυλίου, του 1-1-4 και της γενιάς του Πολυτεχνείου να κυριαρχούν;

Θα μπορούσε να τους απαντήσει κανείς και θα ήταν αρκετό, αν ήταν σε θέση να το καταλάβουν, γιατί οι νικητές του εμφυλίου “έχτιζαν καινούργιους Παρθενώνες στη Μακρόνησο”, (οποία ύβρις), σύμφωνα με την φράση που αποδίδεται σε έναν από τους πλέον επιφανείς δικούς τους αστούς διανοούμενους της εποχής τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Ακόμη και αν δεν είπε την φράση, δεν αμφισβητείται ότι είχε εξάρει επανειλημμένως εκείνη την εποχή, που είχε διατελέσει και υπουργός Στρατιωτικών δηλαδή συναρμόδιος, “το αναμορφωτικό έργο της Μακρονήσου… στο ξερονήσι αυτό εβλάστησε η Ελλάς ωραιοτέρα από κάθε φορά”.

Ίσως γι αυτό αρκετοί από τους απορούντες και διαπορούντες της ιδεολογικής τους ήττας επανέρχονται στις ίδιες ιδέες: να φτιάξουν σύγχρονους Παρθενώνες τώρα για τους πρόσφυγες που εν μία νυκτί μετονομάζονται σε “μετανάστες”. Έτσι ώστε να μην δικαιούνται “ανθρωπιστικής προστασίας” όπως δήλωσε ο Μάκης Βορίδης. Εντάξει δεν θα είναι και πλήρες το αναμορφωτικό έργο -ίσως γιατί δεν είναι και Έλληνες για να το αξίζουν ή γιατί δεν είναι κομμουνιστές ώστε να το χρειάζονται σε τόση ένταση.

Θα τους κλείσουμε όμως σε κέντρα κλειστού τύπου, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δηλαδή, κάτι σαν την Αμυγδαλέζα της εποχής Σαμαρά – που ειρήσθω εν παρόδω ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που μίλησε για την ανάγκη οι δεξιοί νικητές να επικρατήσουν και στη μάχη των ιδεών. Στην συνολική συζήτηση όμως οι φωστήρες ρίχνουν και την ιδέα της νέας Μακρονήσου: γιατί να μην τους πάμε σε κάποιο ακατοίκητο νησί του Αιγαίου;

Με αυτές τις ιδέες ένας άλλος σύγχρονος επιφανείς εκπρόσωπος, ο Άδωνις Γεωργιάδης λέει προς τη νέα γενιά του φιλελεύθερου(;) κόμματος: “πρέπει να διεκδικήσουμε ιδεολογικά και πολιτικά αυτό που έχουμε κερδίσει ιστορικά, την απόλυτη νίκη των ιδεών μας” για να προσθέσει ότι “το μεταναστευτικό είναι ο νέος άξονας που θα δοθεί η μάχη των ιδεών” και είναι το ζήτημα που ανεβοκαταβάζει κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Τα λένε δε αυτά σε έναν λαό που καίτοι καθημαγμένος από τις συνέπειες της κρίσης και της εκδικητικής συμπεριφοράς των δικών τους φίλων και εταίρων, Σόιμπλε, Ντάισενμπλουμ, Τόμσεν κπλ, κέρδισε τον παγκόσμιο σεβασμό με την αλληλεγγύη που επέδειξε στους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου το 2015.

Στους διαπορούντες και καινούργιο αστέρι της παράταξης ο Κώστας Μπογδάνος που αφού είπε ότι το ΑΚΕΛ, οι κομμουνιστές δηλαδή, δεν θα έπρεπε να μιλάει για ελληνικό πατριωτισμό, κάρφωσε και έναν διαδηλωτή. (Και επειδή λένε μα ο διαδηλωτής τα έκανε δημόσια άρα γιατί να μην τον κατονομάσει και ο Μπογδάνος. Γιατί το κάρφωμα είναι δείγμα προσωπικού ήθους και ηθικής). Παρόμοιες απορίες έχει και ένας άλλος επίσης νεοεκλεγείς, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, που εντόπισε τους ξένους δημοσιογράφους που αφού έπιναν μπάφους στο Μαξίμου έγλυφαν τους άπλυτους αριστεριστές Συριζαίους και έγραφαν ότι τους έλεγε το θολωμένο τους μυαλό. Κάπως έτσι όχι μόνο με αυτόν τον πόνο θα ζούνε αλλά μάλλον και με αυτόν τον πόνο θα τελευτήσουν τον βίο τους, που τους ευχόμαστε να είναι και μακρός για να έχουμε κι εμείς να διασκεδάζουμε.