Η Εθνική Ομάδα και οι επαρχιώτες στην Ομόνοια

O Γιώργος Χελάκης γράφει για την εμφάνιση της Εθνικής Ομάδας στο Ολίμπικο, σημειώνοντας το ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πανηγυρισμοί επειδή η "γαλανόλευκη" δεν διασύρθηκε κόντρα στους Ιταλούς.

Κάπου να φρενάρουμε παιδιά. Δεν θα πανηγυρίσουμε κιόλας επειδή η Εθνική Ομάδα δεν διασύρθηκε από τους Ιταλούς. Έχει χάσει την εκτίμησή μας η Εθνική, αλλά μην καμαρώνουμε κι από πάνω σαν γύφτικα σκεπάρνια επειδή οι Ιταλοί έκαναν μια ώρα να μας βάλουν γκολ.

Πριν από την αναμέτρηση αντιμετωπίζαμε το κίνδυνο να καεί η προσπάθεια του Φαν’τ Σιπ και των νεαρών παικτών από ένα πολύ κακό αποτέλεσμα και μια συντριβή. Ευτυχώς, το χειρότερο κακό αποφεύχθηκε. Μη φτάσουμε όμως στο άλλο άκρο να πετάμε την σκούφια μας από ικανοποίηση, διότι έτσι, από το ένα άκρο στο άλλο πάμε στο άλλο.

Η Εθνική έχασε ένα ματς ακόμα, το πρώτο που θα μπορούσε να χάσει σε αυτή την προκριματική φάση ακόμα κι αν έπαιζε πλήρης, ακόμα κι αν ήταν μέσα στην υπόθεση της πρόκρισης.

Έπαιξε μαζική άμυνα αλλά όχι με τον ηρωικό τρόπο που είχαμε συνηθίσει στην δεκαετία του ογδόντα από τον Μίλτο Παπαποστόλου και (κυρίως) τον Χρήστο Αρχοντίδη. Δεν πανικοβλήθηκε και κρατούσε τη μεγάλη αντίπαλό της έξω από την περιοχή. Μέσα σε αυτή ο Δημήτρης Σιόβας και ο «ρούκι» Παντελής Χατζηδιάκος τα κατάφερναν πολύ καλά με θετικές επεμβάσεις. Η πολυπρόσωπη άμυνά μας δοκιμάστηκε λίγες φορές κι ήταν φυσικό κάποια στιγμή να λυγίσει.

Την πατήσαμε τελικά από ένα καθαρό πέναλτι που έκανε ο Μπουχαλάκης και θα μπορούσε να έχει αποφύγει, άσχετα αν ο Πασχαλάκης, κατάφερνε να διώξει την μπάλα που είχε κατεύθυνση τα δίχτυα του. Η Εθνική έπαιξε πολύ πίσω αλλά δυο τρεις φορές βγήκε στην αντεπίθεση και θα μπορούσε να σκοράρει. Ο Λημνιός είχε τετ-τετ με τον Ντοναρούμα, αλλά σημάδεψε πάνω του.

Ο εξτρέμ του ΠΑΟΚ ήταν ένα καθαρό κέρδος σε ατομικό επίπεδο. Δεν δείλιασε απέναντι στους Ιταλούς, τους έτρεξε, τους ντρίμπλαρε και έβγαλε μια πάσα για γκολ που έχασε ο Κουλούρης. Έχει σπουδαίες προδιαγραφές και μια αδυναμία στην εκτέλεση. Είναι με διαφορά ο καλύτερος εξτρέμ που διαθέτει τώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για τους υπόλοιπους που κλήθηκαν να αναλάβουν ευθύνες μεσοεπιθετικά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο.

Υπάρχει περίσσευμα διάθεσης (που δεν είναι αμελητέα υπόθεση) αλλά έλλειμμα ποιότητας.

Η δυσκολία της ομάδας να βγάλει την μπάλα μπροστά και να την κρατήσει για να σβήσει την επιθετικότητα των Iταλών ήτα μεγάλη. Τόσο μεγάλη που αναρωτιέται κανείς πως θα γίνει αυτό στο ματς της Τρίτης με την Βοσνία , εκεί που θα απαιτηθεί να παίξουμε κι εμείς ποδόσφαιρο και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες. Διότι αμυντικά και παρά την ηττα φάνηκε πως ο κόουτς βρήκε τον τρόπο. Επιθετικά, θα δούμε την Τρίτη.

Επί του παρόντος πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι προτιμότερο να χάνεις όπως έχασες από την Ιταλία παρά να σου κάνουν πλάκα στην έδρα σου το Λιχτενστάιν και η Αρμενία. Ο Φαν’τ Σιπ «κέρδισε» το δικαίωμα να συνεχίσει τους πειραματισμούς του. Ας μην πανηγυρίζουμε όμως επειδή οι Ιταλοί δεν μας συνέτριψαν. Αδικούμε τις ζωηρές αναμνήσεις μας από το 2004 ως το 2014…