Δουλεμπόριο

Ο Γιάννης Αντύπας γράφει για τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν η Ευρώπη και η Κίνα για να αντιμετωπίσουν το δουλεμπόριο και εκείνους επωφελούνται των ανθρώπινων αναγκών.

Ο Δρόμος του Μεταξιού «άνοιξε» για να μεταφέρει πολυτελή αγαθά μεταξύ Ευρώπης και Κίνα και όχι δούλους. «Άνοιξε» για να φέρει πιο κοντά δύο τεράστιους πολιτισμούς, που ο ένας ήθελε να μάθει για τον άλλον. Δυστυχώς, όμως, οι ιδέες έχασαν σύντομα τη μάχη από την πολιτική και την οικονομία. Ευρώπη και Κίνα αυτή τη στιγμή είναι σε απέναντι «στρατόπεδα». Ιδεολογικά και εμπορικά.

Τον κρατικό ανταγωνισμό αξιοποιούν διάφορα κυκλώματα και ασύδοτοι ιδιώτες που μεταφέρουν τα… άπλυτα της Δύσης στην Ανατολή και «εργάτες – δούλους» από την Ανατολή στη Δύση. Το τραγικό περιστατικό στην Ιρλανδία πρέπει επιτέλους να μας κινητοποιήσεις. Ένα σύγχρονο δουλεμπόριο βρίσκεται σε εξέλιξη και πρέπει να το σταματήσουμε. Άνθρωποι μεταφέρονται ως εμπορεύματα είτε για να δουλέψουν σε αγροτικές εργασίες ή σε κάποιο εργοστάσιο στην καλύτερη περίπτωση, είτε για σεξουαλική εκμετάλλευση. Και έχει προστεθεί πλέον και το εμπόριο οργάνων!

Η Ευρώπη αν θέλει να συνεχίσει να αποτελεί την πρωτοπορία της παγκόσμιας κοινότητας και η Κίνα αν επιθυμεί να συνεχίσει τον θαυμαστό της πολιτισμό θα πρέπει να συνεργαστούν για να εντοπίσουν και να συλλάβουν όλους εκείνους που επωφελούνται των ανθρώπινων αναγκών.

Ως λαοί, ως Ευρωπαίοι και Κινέζοι πολίτες, δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ο καθένας από εμάς να γίνει μέρος του παιχνιδιού που έχουν «ανοίξει» σαν παγκόσμια σκακιέρα οι μεγάλες εταιρείες. Αντίθετα έχουμε να κερδίσουμε καλύτερους όρους ζωής για όλους μας στην περίπτωση που μπορέσουμε να οδηγήσουμε τις ηγεσίες μας να κάνουν αυτό που πρέπει.

Αλλιώς οι ειδήσεις που θα μας κάνουν να οργιζόμαστε θα συνεχίσουν να πληθαίνουν. Τα κυκλώματα δε θα σταματήσουν αν δε τα σταματήσουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πάντα είναι θέμα αγώνα. Και στον αγώνα κερδίζει όποιος είναι καλύτερα προετοιμασμένος και εκείνος που το θέλει πιο πολύ.

Αν κλείσουμε τα μάτια η πραγματικότητα δε θα αλλάξει. Και θα βρει τρόπο να μας κάνει να τα ανοίξουμε.

Απλά τότε μπορεί να είναι αργά. Άρα τώρα είναι η ώρα της δράσης. Ο δημόσιος διάλογος δεν πρέπει να μονοπωλείται από αναζητήσεις για χρήματα και ανάπτυξη. Το θεμέλιο για να υπάρξουν επενδύσεις είναι η όσμωση των λαών. Η γνωριμία των ανθρώπων. Η οικοδόμηση μιας στέρεας σχέσης αμοιβαίου σεβασμού.

Που θα βγάλει εκτός χάρτη όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν ανθρώπους και καταστάσεις. Πολίτες και δημόσιες αρχές, εταιρείες και ιδρύματα έχουμε όλοι σημαντικό ρόλο σε αυτή τη σχέση. Πρέπει όμως να τον διεκδικήσουμε. Για να μη διαβάζουμε ειδήσεις για δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα και ποιος ξέρει πόσους στο μέλλον, νεκρούς σε δουλεμπορικά.