Μετάξι και επιδέξιοι πόλοι

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης σχολιάζει μέσω του blog του στο pagenews.gr, την επίσκεψη του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη χώρα μας αλλά και το πως βλέπουν οι ΗΠΑ τα ανοίγματα της Ελλάδας στην Κίνα.

«Η Ελλάδα και η Κίνα είναι εταίροι εκ φύσεως». Η φράση του Κινέζου, Προέδρου Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στη χώρα μας, θα μπορούσε να είναι μία τυπική διπλωματική αβροφροσύνη από αυτές που διατυπώνονται στις επίσημες επισκέψεις Προέδρων, πρωθυπουργών, υπουργών και εν γένει επισήμων.

Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Κινέζος Πρόεδρος το εννοεί. Τουλάχιστον από την πλευρά την Κίνας. Επειδή η Ελλάδα είναι η φυσική εμπορική και όχι μόνο είσοδος στην Ευρώπη, ευρισκόμενη στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, λογικό είναι η Κίνα να την βλέπει ως «φυσικό εταίρο». Για αυτό και προ δεκαετίας και πλέον ήδη, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, οι Κινέζοι εγκαινίασαν την ευρωπαϊκή φάση της διείσδυσης τους, με την είσοδο της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά.

Από τότε μέχρι σήμερα η Κίνα έχει εξελιχθεί σε σοβαρό διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, αλλά το αν θα τα καταφέρει είναι μια άλλη συζήτηση. Οικονομικά, εμπορικά και στρατιωτικά πάντως έχει μεγεθυνθεί και είναι αυτή – και όχι η Ρωσία – που αποτελεί τον μεγάλο αντίπαλο και κίνδυνο για της ΗΠΑ. Η Ρωσία, παρότι ενισχυμένη στρατιωτικά και γεωπολιτικά, δεν έχει τις δυνατότητες να φθάσει τα οικονομικά μεγέθη και τη δυναμική της Κίνας.

Η κινεζική απειλή για τη Δύση είναι πρωτίστως οικονομική, εμπορική και τεχνολογική.

Η στρατιωτική μεγέθυνση ήρθε ως απόρροια αυτών. Η Κίνα απειλεί να εκτοπίσει τις ΗΠΑ οικονομικά από το βάθρο και αυτή η διόγκωση τροφοδοτεί τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της. Οι Κινέζοι έχουν σαρώσει την Αφρική διεισδύοντας απ’ άκρου εις άκρον, χρηματοδοτώντας έργα, επενδύοντας σε υποδομές, δανείζοντας σε κυβερνήσεις και εταιρείες, αποκτώντας τον έλεγχο όπου και όπως μπορούν. Και μετά την Αφρική οι Κινέζοι προχωρούν σαν στρατιά από τερμίτες στην Ευρώπη επιχειρώντας να επιβληθούν με τα οικονομικά και εμπορικά μεγέθη τους.

Ο νέος «Δρόμος του Μεταξιού», «One Belt One Road» όπως ονομάζεται, είναι ένα τεράστιο project πλανητικής προώθησης της κινεζικής επιρροής, ένας τεράστιος διακλαδωμένος πολυεπίπεδος εμπορικός διάδρομος που θα εκτείνεται σε τρεις ηπείρους ενσωματώνοντας χώρες, δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικές γραμμές, γέφυρες, θαλάσσιους διαδρόμους, αεροπορικές συνδέσεις, τηλεπικοινωνίες, πάσης φύσεως υποδομές και δίκτυα.

Η Ελλάδα, χωρίς κανείς να το πολυκαταλάβει, έχει υπογράψει επί προηγούμενης κυβέρνησης συμφωνία για να συμμετάσχει στο « One Belt One Road» προσδοκώντας σε εμπορικά, χρηματοδοτικά και αναπτυξιακά οφέλη.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος δήλωσε κατά τη συνάντησή του με τον Κινέζο Πρόεδρο ότι τον Απρίλιο θα πραγματοποιήσει νέα επίσκεψη στην Κίνα για να ενισχύσει τις περαιτέρω τις σχέσεις των δύο χωρών, χαιρέτησε την επικείμενη εκπροσώπηση στην Ελλάδα τριών κινεζικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και συγκεκριμένα γραφείων της China Development Bank και της Industrial and Commercial Bank of China και υποκαταστήματος της Bank of China.

Η Κίνα ως ισχυρός αναδυόμενος παγκόσμιος παίκτης διαμορφώνει ένα μπλόκ ασιατικών δυνάμεων με τη Ρωσία, το Ιράν και την Τουρκία και «υπόγειους» ή «αφανείς» εταίρους εκτός Ασίας μεταξύ των οποίων η Γερμανία…

Όλες οι «καλές» χερσαίες δυνάμεις σύμφωνα με την κλασική γεωπολιτική θεωρία, χωρίς να υποβαθμίζεται ότι έχουν μεταξύ τους και αντικρουόμενα συμφέροντα. Εξέλιξη που λογικό είναι να μην τη βλέπουν καθόλου μα καθόλου καλά οι ΗΠΑ, η κορυφαία ναυτική δύναμη του πλανήτη. Το ερώτημα είναι πως βλέπουν ο ΗΠΑ τα ανοίγματα της Ελλάδας στην Κίνα, με την πρώτη να τα δικαιολογεί λέγοντας ότι έχει ανάγκη από επενδύσεις και δεν έχει την πολυτέλεια να τις απορρίπτει επειδή προέρχονται από την Κίνα.

Αμερικανός αξιωματούχος είχε προειδοποιήσει παλιότερα την Αθήνα για τη γεωπολιτική σκοπιμότητα της Κίνας η οποία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την οικονομική και επενδυτική παρουσία της. «Η Κίνα θα χρησιμοποιήσει την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί την Κίνα». Η συνέχεια θα έχει ενδιαφέρον, όχι απαραίτητα με την καλή έννοια. Οι χειρισμοί δεν θα είναι εύκολοι. Τι θα γίνει πχ αν η Ελλάδα, η οποία είναι παραδοσιακά και πρέπει να παραμείνει ναυτική δύναμη διότι εκεί είναι το στοιχείο της, αναγκαστεί να επιλέξει; Οι «δρόμοι του μεταξιού», θέλουν και επιδέξιο πολιτικό προσωπικό, για να παραφράσουμε τη γνωστή λαϊκή ρήση.