Κυνήγησαν τον Μακρόν

Ο Γάλλος Πρόεδρος πήγε να δει μια θεατρική παράσταση, αλλά χρειάστηκε η επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας προκειμένου να μην αντιμετωπίσει την οργή πολιτών που… επιχείρησαν να εισβάλουν στο κτίριο όπου βρισκόταν. Προσέξτε τις λεπτομέρειες: έμαθαν που ήταν, συγκεντρώθηκαν απ’ έξω και προσπάθησαν να μπούνε μέσα. Αιτία; Οι αλλαγές στο συνταξιοδοτικό. Δηλαδή, η διάψευση των προσδοκιών με τις οποίες εργάστηκε το δεύτερο κύμα των Ευρωπαίων μετά τον πόλεμο. Το πρώτο κύμα ήταν πιο τυχερό. Τα πήρε όλα και με το παραπάνω. Για το δεύτερο κύμα, όμως, φαίνεται ότι τα πράγματα δε θα πάνε σύμφωνα με τους υπολογισμούς. Το κοινωνικό κράτος των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών που ουσιαστικά διαμόρφωσε το ευρωπαϊκό μοντέλο δεν υπάρχει πια. Έχει δώσει τη θέση του στη λατρεία των οικονομικών και σε ένα κράτος επιδομάτων με στόχο το πρόβλημα να μένει κάτω από το χαλί. Αλλά αυτό δε μπορεί να γίνεται για πάντα. Γιατί στους διαχρονικά φτωχούς έχουν πλέον προστεθεί και όσοι πίστευαν ότι είχαν ξεφύγει από αυτή τη μοίρα. Άνθρωποι που εργαζόμενοι απέκτησαν την ψευδαίσθηση ότι είχαν κερδίσει ένα καλύτερο στάτους κβο. Τελικά φαίνεται πως η μεσαία τάξη, για αυτή είναι ο λόγος, ήταν ένα διάλειμμα στην ανθρώπινη ιστορία. Βαδίζουμε ξανά σε ένα μέλλον από το παρελθόν με πλούσιους και φτωχούς.

Θα μου πείτε και αυτό γιατί αφορά τον Μακρόν, έναν νέο πολιτικό. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί οι πολίτες που εργάστηκαν , σπούδασαν, ίδρωσαν για να γεράσουν χωρίς στερήσεις δεν έκαναν του κεφαλιού τους. Ακολούθησαν τις προτάσεις των κυβερνήσεών τους. Και από την πλευρά τους την τίμησαν τη συμφωνία. Πήγαιναν στις δουλειές τους, πλήρωναν τις εισφορές τους κοκ. Και τώρα έρχονται οι διάδοχοι εκείνων που τους είχαν δώσει τις υποσχέσεις, αναλαμβάνοντας και τις σχετικές δεσμεύσεις, και τους λένε ότι έγινε λάθος στον υπολογισμό. Κακό του κεφαλιού τους. Η δουλειά των πολιτών δεν είναι να κάνουν τους υπολογισμούς και να ανακοινώνουν το αποτέλεσμα στις κοινωνίες. Η δουλειά τους είναι να προτείνουν λύσεις ώστε τα πράγματα να βελτιώνονται ή να διατηρούνται σε ένα σημείο ισορροπίας. Η δουλειά τους είναι να λύνουν τα προβλήματα και όχι απλά να στέλνουν στους ψηφοφόρους τον λογαριασμό. Γιατί, το παρελθόν έχει δείξει (και στη Γαλλία ειδικά) ότι οι πολίτες καμιά φορά επαναστατούν. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει πως κάθε επανάσταση οδηγεί και σε καλύτερο μέλλον. Δυστυχώς, πολλές φορές στο παρελθόν, έχει αξιοποιηθεί η λαϊκή οργή όχι για να πάνε τα πράγματα μπροστά, αλλά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της μία αντιδραστική μειοψηφία. Για αυτό και πρέπει όλοι να είμαστε προσεχτικοί: πολίτες και πολιτικοί. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην κυνηγάμε ο ένας τον άλλον ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν πάρτι.