«Pause»

Ο Γιάννης Αντύπας μέσω του blog του στο pagenews.gr τονίζει πως πρέπει να μείνουμε όλοι σπίτι, μέχρι να έρθει η ώρα να πατήσουμε το «play».

Άλλοι έμαθαν το σχετικό πλήκτρο, που αποτυπώνει και μία δυνατότητα, στα κασετόφωνα και τα «walkman» της δεκαετίας του 80’, άλλοι στα video και dvd player’s της δεκαετίας του 90’ κοκ. Η ουσία είναι πως όλοι ξέρουμε τι σημαίνει και τι συμβαίνει όταν το πατάς: ότι ακούς ή βλέπεις σταματά και η συσκευή περιμένει την επόμενη εντολή, το play. Και όταν αυτό συμβεί, συνεχίζεις χωρίς να έχεις χάσει τίποτα.

Προσωπικά εκτιμώ πως αυτή είναι η λύση για τις οικονομικές επιπτώσεις του κορωνοϊού.

Γιατί, όπως συνηθίζουν να λένε και οι υπουργοί, «λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν». Οπότε η στρατηγική των επιδομάτων έχει «κοντά ποδάρια». Η μόνη λύση είναι, όσοι μπορούν να αποδείξουν ότι έχασαν εισόδημα από την κρίση, να δουν τις υποχρεώσεις τους να αναστέλλονται στο αντίστοιχο ποσοστό. Προσοχή: δε μιλώ για διαγραφές. Μιλώ απλά για μετάθεση. Σα να έχουμε πατήσει το «pause». Αν πρόκειται για δάνεια, ας παραταθούν για δύο με τρεις μήνες. Αν μιλάμε για τρέχουσες οφειλές τύπου ΔΕΚΟ κτλ, αυτές είναι δυνατόν να τύχουν επιδότησης.

Και τα χρήματα που θα χρειαστούν θα είναι λιγότερα και δε θα έχουμε ταυτόχρονα και αύξηση του δημοσίου χρέους και διεύρυνση της μαύρης τρύπας δημοσίων οργανισμών. Πάντα ανάλογα με το ποσοστό μείωσης του εισοδήματος, κάτι που είναι εξαιρετικά εύκολο για τους μισθωτούς. Για τους ελεύθερους επαγγελματίες μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δείκτης ο ΦΠΑ. Έτσι θα δικαιωθούν επιτέλους και οι ειλικρινείς επαγγελματίες.

Και τους τόκους της καθυστέρησης ποιος θα τους πληρώσει, με ρώτησε συνάδελφος με τον οποίο συζήτησα το θέμα.

Οι τόκοι δύο ή τριών δόσεων είναι ποσό ελάχιστο για τους δανειολήπτες. Και αυτοί είναι δυνατόν να το αναλάβουν, αλλά και οι τράπεζες, ως δική τους συνεισφορά στην κοινωνία και τους πελάτες τους. Και αν υπάρχουν κενά στη συγκεκριμένη ιδέα, είναι προφανές ότι έχουμε στη χώρα μας οικονομολόγους να τα δουν και να βρουν λύσεις. Δεκτή, βεβαίως, είναι και η τεκμηριωμένη απόρριψη. Γιατί, μέχρι κάποιος να με πείσει, προσωπικά θα επιμένω ότι η πολιτική των επιδομάτων διευρύνει το χρέος, το οποίο θα το βρούμε μπροστά μας.

Και έτσι να εξανεμιστούν και τα όποια οφέλη, καθώς είναι σημαντική η συνεισφορά των εχόντων συμπολιτών μας στο δημόσιο σύστημα υγείας. Θα είναι κρίμα αυτή η κληρονομιά του κορωνοϊού να βρεθεί σε αποθήκες την επόμενη μέρα. Θα είναι κρίμα οι νέοι επιστήμονες που προστίθενται καθημερινά στο ΕΣΥ να βρεθούν μετά… ΑΛΛΟΥ. Σε πολιτικά γραφεία ή σε κλινικές χωρίς πόρους για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Οπότε ας μείνουμε όλοι σπίτι, μέχρι να έρθει η ώρα να πατήσουμε το «play».