Το παιχνίδι της εξουσίας δεν σταματά

Σε κάθε μεγάλη κρίση οι άνθρωποι έχουν την τάση να συσπειρώνονται γύρω από την ηγεσία τους και παράλληλα να εστιάζουν στην καθημερινότητά τους και στον αγώνα για την προσωπική και οικογενειακή επιβίωση.

Μέσα στην αγωνία τους ξεχνούν ότι το παιχνίδι της εξουσίας δεν σταματά, κάτι όμως που δεν το ξεχνούν οι κυβερνώντες και τα συστήματα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Τα διάφορα προπαγανδιστικά ότι “είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον ιό και ότι δεν είναι καιρός για κριτική, αφού προέχει η σωτηρία των ανθρώπινων ζωών”, αποσκοπούν ακριβώς εκεί, να αποκοιμίσουν τις συνειδήσεις και να μειώσουν την εγρήγορση ακόμη και των πιο ευαισθητοποιημένων. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, το αντίθετο μάλιστα, όλα τα συστήματα εξουσίας αντιλαμβάνονται κάθε κρίση ως ευκαιρία για να επιβάλλουν ή να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους. Βλέποντας το οικονομικό πάντα σκέλος και την κυριαρχία, προωθούν πολιτικές κατανομής του κόστους. Γιατί όσο κι αν είμαστε ενωμένοι για να σωθούν ζωές όσο διαρκεί η υγειονομική κρίση, θα έλθει η ώρα του λογαριασμού και θα πληρωθούν τα κόστη που σωρεύονται τώρα.

Το πιο χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα ήταν η οικονομική κρίση του 2008 (τηρουμένων βέβαια των αναλογιών αφού τώρα χάνονται πραγματικά ζωές). Το κόστος της κρίσης και στην Ελλάδα και διεθνώς το πλήρωσαν οι πιο αδύναμοι, καθώς τα προγράμματα διάσωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα και των οικονομιών κατέληξαν σε προγράμματα λιτότητας σε βάρος των πολλών και σε διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων. Ας μην έχουμε αμφιβολία ότι και με την παρούσα κρίση θα έλθει η στιγμή της αποπληρωμής και θα γίνει ακριβώς το ίδιο.

Το πώς συμπεριφέρονται τα κράτη μεσούσης της υγειονομικής κρίσης, είναι χαρακτηριστικό. Στις ΗΠΑ τείνουν να ξεπεράσουν και την Ιταλία σε νεκρούς γιατί δεν διαθέτουν σύστημα δημόσιας υγείας, ενώ ο Τραμπ διαχειρίζεται την κρίση ώστε να κερδίσει την επόμενη εκλογή και μοιράζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να σώσει τις πληττόμενες επιχειρήσεις. Στην Ευρώπη έχει χαθεί κάθε έννοια αλληλεγγύης. Η Γερμανία και η Ολλανδία αδιαφορούν για τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών στην Ιταλία και τη Ισπανία, οι οποίες έχουν δεμένα τα χέρια τους από το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Οι ισχυρές χώρες δεν επιδεικνύουν αλληλεγγύη ούτε όταν το διακύβευμα είναι οι ανθρώπινες ζωές. Την ίδια ώρα όλες οι χώρες σχεδιάζουν πώς θα διασώσουν τις μεγάλες επιχειρήσεις τους, με κόστος των φορολογουμένων και σε βάρος των ανταγωνιστικών επιχειρήσεων των άλλων κρατών. Στην Ουγγαρία ο Ορμπάν βρήκε την ευκαιρία να επιβάλλει δικτατορία ξεφτυλίζοντας τις ευρωπαϊκές αξίες, με τις Βρυξέλλες να παρακολουθούν.

Η Ελλάδα -που έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την υγειονομική κρίση-, δεν αποτελεί εξαίρεση στο οικονομικό πεδίο. Η πρώτη πράξη της κυβέρνησης ήταν να καταργήσει ότι έχει απομείνει από το πλαίσιο εργασίας των εργασιακών σχέσεων. Την επόμενη ημέρα η ίδια κυβέρνηση θα προβάλλει ότι προέχει η οικονομική ανασυγκρότηση, με διαλυμένο εργασιακό πλαίσιο, ελαστική και εκ περιτροπής εργασία και μισθούς των 500 ευρώ. Τα πρώτα πακέτα που μοίρασε ήταν για τους μιντιάρχες -σταθερό σύμμαχό της-, τους κλινικάρχες, τους ιδιοκτήτες ΚΕΚ και τους παραχωρησιούχους των εθνικών οδών. Αυτά όμως είναι ψιλά, το μεγάλο πακέτο θα δωθεί όπως και στην προηγούμενη κρίση για την διάσωση των τραπεζών. Ας ελπίσουμε να μην ισχύει η καταγγελία του Γιάνη Βαρουφάκη για σχέδιο διάσωσης σε συνδυασμό με το σχέδιο Ηρακλής, συνολικού κόστους 12 δις, γιατί σε αυτή την περίπτωση η περίοδος λιτότητας, για να διατηρήσουν τα στελέχη των τραπεζών τις παχυλές αμοιβές τους θα είναι μακρά και δύσκολη.