Νέος «πόλεμος» ή νέα ειρήνη;

Το εάν οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα συμμαχήσουν για να αντιμετωπίσουν την Κίνα, σχολιάζει ο Γιάννης Αντύπας μέσα από το προσωπικό του blog στο pagenews.gr, θέτοντας έτσι ένα φλέγον ζήτημα που σίγουρα είναι δύσκολο να προσδιοριστούν οι απαντήσεις.

ΗΠΑ και Ρωσία θα συμμαχήσουν για να αντιμετωπίσουν την Κίνα; Ουάσιγκτον και Πεκίνο θα μπουν σε φάση «ψυχρού πολέμου»; Ή ο κόσμος μας θα βρει ένα νέο σημείο ισορροπίας για μία νέα ποιότητα ειρηνικής συνεργασίας; Δεν είναι εύκολο να δοθούν απαντήσεις. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Αλλά, δε θα ήταν πολύ χρήσιμος.

Προσωπικά αν κληθώ να επιλέξω εκτίμηση θα ρίξω το βάρος μου στην ειρήνη.

Εκτιμώ πως η οικονομική αλληλεξάρτηση και η ισχύς των σύγχρονων όπλων οδηγούν σε αυτή την κατεύθυνση. ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση πολέμησαν μόνο δια αντιπροσώπων. Δε βλέπω να αλλάζει κάτι για ΗΠΑ και Κίνα. Βέβαια, υπάρχει πάντα ο αστάθμητος παράγοντας των προσώπων. Δεν είναι ασφαλές για μία υπερδύναμη να έχει ηγέτη με τα χαρακτηριστικά του Τραμπ. Όσο και αν στην Ουάσιγκτον υπάρχουν όλες οι απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας. Θεσμοί που περιορίζουν ακόμη και έναν απρόβλεπτο πρόεδρο.

Παράγοντας αισιοδοξίας είναι και η… ντροπή που φαίνεται να νιώθει η κινεζική ηγεσία. Δείχνει να λαμβάνει υπόψιν τις επιπτώσεις στη διεθνή εικόνα της χώρας από την υπόθεση του κορωνοϊού. Δεν αδιαφορεί, όπως συνήθως κάνουν τα απολυταρχικά καθεστώτα. Είναι χαρακτηριστική η βοήθεια που έστειλε το Πεκίνο στις χώρες που βίωσαν το χτύπημα της ασθένειας, που ξεκίνησε από την αγορά του Ουχάν.

Οπότε εκτιμώ ότι παρά τις εντάσεις η κατάληξη θα είναι ένα τραπέζι.

Όπου οι μεγάλες δυνάμεις θα συζητήσουν την οργάνωση του διεθνούς εμπορίου και την προστασία της δημόσιας υγείας. Γιατί αυτά τα δύο θα πρέπει να πηγαίνουν μαζί. Και, αν είναι δυνατόν, και με την προστασία των εργαζομένων και των πιο φτωχών χωρών. Αλλιώς μπορεί να μην έχουμε πολέμους, αλλά κοινωνική ειρήνη δε θα έχουμε ποτέ.

Η μετανάστευση σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή και τα δημογραφικά δεδομένα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Οι εντάσεις χτυπούν τις πόρτες μας και δε μπορούμε να βάλουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Η… γη καίει και η θάλασσα ανεβαίνει επικίνδυνα. Περιθώρια για να αφήσουμε τα προβλήματα να φουντώνουν δεν έχουμε. Έχει έρθει η ώρα της δράσης. Με την ελπίδα ότι η πανδημία θα ενεργοποιήσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των σύγχρονων κοινωνιών. Δε μπορούμε όλα να τα περιμένουν οι πολίτες από τις κυβερνήσεις και τα κράτη.

Οφείλουν όλοι να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Περισσότερο από ποτέ ο κόσμος μας έχει ανάγκη από ενεργούς πολίτες. Από πολίτες του κόσμου, που δεν αισθάνονται άβολα με την εθνική τους ταυτότητα. Αλλιώς τα συμφέροντα θα επιχειρήσουν να γράψουν το μέλλον το καθένα από τη δική του οπτική γωνία.